Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Hamlet

„Hamlet ”- streszczenie szczegółowe

Autor: Karolina Marl�ga

SCENA TRZECIA

W innej zamkowej komnacie Król zastanawiał się, nad poczynaniami Hamleta. Uważał, że pozostawienie go na wolności jest zbyt niebezpieczne. Jednak nie mógł go uwięzić, ponieważ spotkałoby się to ze sprzeciwem ludu. Był zdania, iż należy stworzyć wrażenie, że wyjazd Hamleta do Anglii został zaplanowany już dawno, aby nie budzić niczyich podejrzeń. W gruncie rzeczy władca był zdania, że gwałtowność można leczyć jedynie gwałtownymi metodami. Do komnaty wszedł Rozenkranc i oznajmił, iż nie udało się mu wydobyć od księcia informacji o miejscu ukrycia zwłok Poloniusza. Na rozkaz Króla Gildenstern wprowadził do pomieszczenia Hamleta. Gdy władca zapytał swojego pasierba o to, gdzie znajduje się ciało szambelana, ten odparł: „Na kolacji”, lecz na takiej, gdzie to ono jest głównym daniem. Książę wyjawił, iż w owej chwili zwłoki Poloniusza są trawione przez robaki. Po czym dodał, iż trup leży w okolicach schodów prowadzących do galerii. Król nakazał gwardzistom, aby udali się tam i sprawdzili tę informację. Władca oznajmił Hamletowi, iż za swój czyn będzie musiał odpokutować podróżą do Anglii, jego orszak był już gotowy. Książę zgodził się opuścić kraj, pożegnał ojczyma, zwracając się do niego „matko” i miał już wychodzić, gdy Król zechciał, aby pasierb nazwał go ojcem. Tytułowy bohater sprytnie wybrnął z tej sytuacji: „Matko! Ojciec i matka tyle znaczą co mąż i żona, a mąż i żona są jednym ciałem; a więc, matko! Dalej, do Anglii!”, po czym opuścił komnatę.

Król nakazał Rozenkrancowi i Gildensternowi podążać za Hamletem. Gdy wyszli władca zwrócił się w kierunku Anglii i prosił ten kraj o rychłe uśmiercenie pasierba.

SCENA CZWARTA

Na jednej z duńskich równin, książę Fortynbras rozmawiał ze swoim rotmistrzem. Nakazywał mu, aby udał się do duńskiego monarchy i poprosił go o pozwolenie przemarszu norweskich wojsk przez ziemie znajdujące się pod jego jurysdykcją. W drodze do zamku Króla oficer natknął się na Hamleta i towarzyszących mu Rozenkranca i Gildensterna. Zapytany przez mężczyzn rotmistrz odpowiedział, iż wojska widoczne na horyzoncie należą do Norwegii i właśnie maszerują w kierunku Polski, aby walczyć tam o skrawek ziemi, z którego poza sławą nie będą mieli żadnych korzyści. Hamlet zasugerował, iż Polacy pewnie nie będą stawiali im wielkiego oporu w tej walce. Zdziwił się, gdy oficer mu powiedział, że wojska polskie już czekają na polu bitwy. Książę nie rozumiał, dlaczego dla tak marnego łupu będzie musiało zginąć tylu żołnierzy. Pozdrowił rotmistrza, a swoich kompanów poprosił, by jechali przodem, w ten sposób został sam ze swoimi myślami. Zastanawiał się, dlaczego tak wielu ludzi nie korzysta z boskiego daru rozumu. Tych, którzy go nie używali nazywał zwierzętami. Następnie użalał się nad swoim tchórzostwem, które nie pozwalało mu dokonać aktu zemsty. Hamlet był pełen podziwu dla młodego Fortynbrasa, który dowodził swojej armi:
„Prawdziwie wielkim być to nie wojować
O byle głupstwo bez wielkiej przyczyny,
Lecz wielkomyślnie o źdźbło nawet walczyć,
Gdzie honor każe”.
Z tej perspektywy uważał siebie za nic.

„Hamlet ”- streszczenie szczegółowe

Szybki test:

Zobacz inne artykuły: