Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Hamlet

„Hamlet ”- streszczenie szczegółowe

Autor: Karolina Marl�ga

„Maszli świadomość losów tego kraju,
Które, wprzód znając, można by odwrócić:
To, mów!”.
Z oddali dobiegło ich pianie koguta. Marcellus ruszył na zjawę z halabardą, lecz zanim dobiegł, upiór ponownie rozpłynął się w powietrzu. Bernardo zauważył, iż Duch miał zamiar się odezwać, lecz zamilkł, gdy kur zapiał. Horacy wyjaśnił, iż na dźwięk „trębacza zwiastującego poranek”, czyli koguta, wszystkie duchy muszą natychmiast opuścić ludzki świat. Marcellus dodał, iż podobno w każdą noc Bożego Narodzenia, te niezwykłe ptaki pieją całą noc, przez co wszelkie zło zmuszone jest do pozostania we śnie. Horacy dostrzegł nadchodzący wschód słońca i zaapelował do wartowników, by udali się do Hamleta i opowiedzieli mu o zajściach, które miały miejsce tej nocy.

SCENA DRUGA

Akcja przenosi się do sali audiencjonalnej w zamku. Zasiadający na tronie Król przemawiał do Korneliusza i Woltymanda. Mężczyzna piastował rolę głowy państwa, ponieważ zaraz po śmierci króla, którą określał jako wielką stratę, ożenił się z wdową po nim:
„Dlatego – z zatrutą,
Że tak powiemy, od smutku radością,
Z pogodą w jednym, a łzą w drugim oku,
Z bukietem w ręku, a jękiem na ustach,
Na równi ważąc wesele i boleść –
Połączyliśmy się małżeńskim węzłem
Z tą niegdyś siostrą naszą, a następnie
Dziedziczką tego wojennego państwa”.
Monarcha powierzył dwóm dworzanom pismo do prawowitego króla Norwegii, obłożnie chorego brata pokonanego przez Hamleta władcy. Dokument donosił o poczynaniach Fortynbrasa, który nosił takie same imię jak jego ojciec, na terenach duńskich. Młodzieniec najwyraźniej uważał, iż śmierć poprzedniego króla Danii była jednoznaczna z zaprzestaniem obowiązywania zapisów zawartych w klauzulach. Młody Fortynbras dążył do odzyskania ziem utraconych przez swojego ojca. Król Danii zwracał się z prośbą do monarchy norweskiego, by ten zapanował nad swoim „synowcem”.

Mężczyzna nakazał dodatkowo Korneliuszowi i Woltymandowi pozdrowić ciężko chorego władcę i jak najszybciej wracać. Gdy dworzanie wyszli Król bardzo uprzejmie zwrócił się do Leartesa, syna Poloniusza, szambelana, ponieważ wiedział, iż ten pragnął zadać mu pytanie. Młodzieniec poprosił monarchę o pozwolenie na powrót do Francji, skąd pochodził. Tłumaczył i z wielką przyjemnością przybył na koronację, a ponieważ było już po ceremonii to pragnął wyjechać. Poloniusz dodał, iż jego syn nalegał tak bardzo, że nie pozostało mu nic innego jak zgodzić się na powrót młodzieńca do Francji, o to samo prosił Króla. Monarcha łaskawie zezwolił Leartesowi opuścić Danię. Następnie zwrócił się do swojego pasierba:
„Do ciebie się teraz
Zwracam, kochany synowcze Hamlecie,
Synu mój”.
Młodzieniec na stronie skwitował to wezwanie:
„Trochę więcej niż synowcze,
A mniej niż synu”.
Król wraz z Królową, matką tytułowego bohatera, apelowali do niego, by zaprzestał żałować swojego ojca i „wypogodzonym okiem” spojrzał na Danię. Hamlet odparł, iż jego uczucia ciężko nazwać zwyczajnym smutkiem, ponieważ odczuwał coś znacznie głębszego, czego nie potrafił nazwać. Król przekonywał pasierba, iż również jego ojciec kiedyś opłakiwał śmierć swojego ojca, bowiem właśnie taka powinna być kolej rzeczy. Jednocześnie twierdził, iż mężczyźnie nie przystoi być w wiecznej żałobie, ponieważ „Jest to niemęskie okazywać serce”. Apelował do pasierba, by pogodził się z losem i zaakceptował go jako swojego ojczyma. Król wraz z małżonką nie godzili się na powrót Hamleta na Uniwersytet w Wittenberdze, gdzie pobierał nauki. Razem zwrócili się do niego, aby zgodził się pozostać w Danii. Tytułowy bohater nie mógł odmówić matce. Tylko z powodu jej prośby postanowił nie wyjeżdżać do Saksonii i pozostać w rodzinnym dworze. Wiadomość ta uradowała Króla, który nakazał wszystkim podwładnym świętowanie decyzji swojego następcy. Monarcha wraz z małżonką opuścili komnatę, pozostawiając w niej samego Hamleta. Tytułowy bohater rozpaczał nad śmiercią ojca. Nie mógł zrozumieć, dlaczego tak wielki człowiek targnął się na własne życie. Młodzieniec był pełen obrzydzenia dla swojego ojczyma, który według niego wyglądał niczym „satyr” w porównaniu ze swoim poprzednikiem, którego bohater nazwał Hyperionem, czyli ucieleśnieniem piękna. Dziwił się swojej matce, iż już w miesiąc po śmierci męża dopuściła do siebie innego mężczyznę, przez co wydawało mu się, iż Królowa nie była pogrążona w żałobie. Hamlet podejrzewał spisek swojego stryja, obecnego króla i swojej matki. Próbował odegnać od siebie tę straszną myśl, lecz była ona silniejsza od niego:

strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20

Szybki test:

Książę uważał za najsprawiedliwszego człowieka, jakiego znał:
a) Petroniusza
b) ojca
c) błazna Yorka
d) Horacego
Rozwiązanie

Klaudiusz postanowił zapobiec wiszącemu w powietrzu nieszczęściu i wysłać Hamleta pod pretekstem odebrania należnego Danii haraczu do:
a) Anglii
b) Norwegii
c) Francji
d) Szkocji
Rozwiązanie

Do klasztoru radził Ofelii wstąpić:
a) ojciec
b) król
c) brat
d) Hamlet
Rozwiązanie

Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
Inne
Charakterystyka Hamleta - „On sam jest rodu swego niewolnikiem”
Geneza „Hamleta”
„Hamlet ”- streszczenie szczegółowe
Czas i miejsce akcji „Hamleta”
Problematyka „Hamleta”
Streszczenie „Hamleta” w pigułce
Charakterystyka Gertrudy
Charakterystyka Klaudiusza
Charakterystyka Ofelii
Życiorys Szekspira
„Hamlet” jako przykład tragedii szekspirowskiej
Kompozycja, budowa i język „Hamleta”
Religia w „Hamlecie”
Filozofia w „Hamlecie”
„Być albo nie być...” - problematyka życia i śmierci w „Hamlecie”
Charakterystyka pozostałych bohaterów „Hamleta”
Plan wydarzeń „Hamleta”
Motyw kobiety w „Hamlecie”
Psychoanaliza „Hamleta”
Nawiązania do „Hamleta” w sztuce
Ekranizacje „Hamleta”
Kalendarium życia i twórczości Szekspira
Zdania o twórczości Szekspira
Twórczość Szekspira
Najważniejsze cytaty „Hamleta”
Bibliografia

Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies