Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Hamlet

„Hamlet ”- streszczenie szczegółowe

Autor: Karolina Marl�ga

„Nim jeszcze słony osad łez nieszczerych
Z zaczerwienionych powiek jej ustąpił,
Została żoną innego! Tak prędko,
Tak lekko, skoczyć w kazirodne łoże!
Nie jest to dobrym ani wyjść nie może
Na dobre. Ale pękaj, serce moje,
Bo usta milczeć muszą”.
Do komnaty weszli trzej mężczyźni, którym na murach zamku ukazało się widmo zmarłego króla. Hamleta ucieszył widok Horacego, przyjaciela z Wittenbergi, który przybył na pogrzeb jego ojca i został na ślub jego żony, który nastąpił niedługo potem. Hamlet zdobył się na żart i wyjawił Horacemu, iż to oszczędność była powodem tak niewielkiej odległości w czasie tych dwóch ceremonii:
„Resztki przysmaków z pogrzebowej stypy
Dały traktament na ucztę weselną”.
Tytułowy bohater nie mógł się pogodzić ze śmiercią ojca i wyjawił przyjacielowi, iż widzi go oczami duszy. Horacy oznajmił Hamletowi, iż w nocy widział jego ojca. Tłumaczył dalej, iż w ciągu ostatnich dwóch wart na murach zamku Bernardo i Marcellusowi ukazał się duch monarchy. Hamlet był zafascynowany tą wiadomością. Podekscytowany książę zadawał oficerom mnóstwo pytań dotyczących wyglądu ducha. Dowiedział się, iż widmo miało smutną bladą twarz, którą można było ujrzeć spod uniesionej przyłbicy. Według żołnierzy wizyty Ducha trwały ponad sto sekund. Hamlet postanowił, iż najbliższej nocy będzie towarzyszył wartownikom, aby przekonać się na własne oczy o tym, czy mówią prawdę. Książę czuł, iż powinien porozmawiać ze swoim ojcem. Nakazał oficerom, by utrzymali swoje rewelacje w tajemnicy oraz zapowiedział, iż odwiedzi ich między godziną jedenastą a północą na tarasie przed zamkiem. Gdy trzej mężczyźni opuścili komnatę Hamlet zdał sobie sprawę, że widmo uzbrojonego od stóp do głów Ducha to oczywisty znak, iż wkrótce wydarzy się coś strasznego. Nie mógł doczekać się nocy.

SCENA TRZECIA

W domu Poloniusza, szambelana króla, jego syn Laertes szykował się do wyjazdu. Młodzieniec żegnał się czule swoją siostrą Ofelią. Przestrzegał ją przed zalotami Hamleta, które uważał za „kaprys krwi gorącej”. Przekonywał siostrę, iż Hamlet nie kierował się sercem, a praktycznością, ponieważ wywodził się z królewskiego rodu i to właśnie król wskazał mu Ofelię za najlepszą kandydatkę do małżeństwa. Leartes apelował do siostry:
„Strzeż się, Ofelio, strzeż się, luba siostro;
I stój w odwadze twej skłonności, z dala
Od niebezpieczeństw i napaści pokus.
(…)
Strzeż się więc; tarczą najlepszą w tej próbie
Niedowierzanie, nawet samej sobie”.
Ofelia obiecała, iż będzie postępowała zgodnie z zaleceniami brata. Przestrzegła go jednak, aby sam nie słuchał słów „fałszywych doradców”, którzy wskazywali zazwyczaj „ciernistą ścieżkę cnoty”, podczas gdy sami kroczyli „kwiecistym szlakiem błędów własnych”. Rozmawiające rodzeństwo zastał Poloniusz. Ojciec po raz kolejny pobłogosławił syna przed jego odjazdem. Przy okazji postanowił dać Laertesowi kilka rad mądrych rad:
„(…) Nie bądź skorym myśli
Wprowadzać w słowa, a zamiarów w czyny.
Bądź popularnym, ale nigdy gminnym”.
Poza tym radził synowi, by ufał jedynie prawdziwym przyjaciołom i nie plugawił „sobie rąk uściskiem | Dłoni pierwszego lepszego socjusza”. Zalecał również Leartasowi by strzegł się zatargów, by więcej słuchał niż mówił, swoje sądy o ludziach zachowywał dla siebie, dbał o wygląd: „Wytwornie, ale niewybrednie”, nie pożyczał nikomu ani od nikogo pieniędzy. Na koniec Poloniusz doradził potomkowi, aby ten pozostawał rzetelnym. Laertes przyjął nauki ojca z pokorą i obiecał postępować według jego mądrych słów.

„Hamlet ”- streszczenie szczegółowe

Szybki test:

Zobacz inne artykuły: