Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Hamlet

„Hamlet ”- streszczenie szczegółowe

Autor: Karolina Marl�ga

„Nie ufaj jego przysięgom, bo one
Są jak kuglarze, czym innym, niż szaty
Ich pokazują: orędownicami
Bezbożnych chuci, biorącymi pozór
Świętości, aby tym łacniej usidlić
Naiwne serca”.
Na koniec rozmowy zalecił córce, by ograniczyła swoje kontakty z Hamletem. Ofelia pokornie obiecała wypełnić wolę ojca.

SCENA CZWARTA

Horacy i Marcellus przyprowadzili Hamleta na taras zamkowy. Wiał silny wiatr, który niósł ze sobą „przejmujące zimno”. Ponieważ było po północy w każdej chwili spodziewali się pojawienia się ducha. Nagle rozbrzmiał odgłos trąb i wystrzałów. Hamlet wyjaśnił Horacemu, że to huczne wiwaty na cześć nowego króla, który właśnie wyprawiał wielką ucztę. Książę zdawał sobie sprawę, iż wszystko odbywało się zgodnie z tradycją, ale w takich okolicznościach bardziej odpowiednie byłoby złamanie obyczaju, aby uczcić pamięć zmarłego króla. Według niego takie huczne świętowanie było nie na miejscu, a w dodatku przedstawiało państwo w złym świetle w oczach zagranicznych gości, którzy nazywali Duńczyków „beczkami” i porównywali ich do trzody chlewnej. Hamlet ubolewał, iż takie zachowanie dworu spowoduje, iż cały naród będzie obarczony przywarami w oczach sąsiadów. Zdawał sobie sprawę, że złe wrażenie bardzo ciężko zmienić:
„Jedna drachma złego
Niweczy wszelkie szlachetne pierwiastki”.
Oczom mężczyzn ukazał się duch. Przerażony Hamlet przemówił do zjawy swojego ojca, wypytywał je o przyczyny nawiedzenia świata żywych. Horacy zorientował się, iż upiór dawał Hamletowi znak, by ten poszedł za nim w miejsce, gdzie będą mogli porozmawiać sam na sam. Marcellus przestrzegał księcia, by jednak nie podążał za widmem, podobnego zdania był Horacy. Jednak Hamlet ich nie usłuchał, ponieważ nie bał się ducha:
„Czegóż bym się lękał?
To życie szpilki złamanej niewarte,
A dusza moja, jak on, nieśmiertelna”.
Horacy przestrzegał przyjaciela przed niebezpieczeństwem popadnięcia w obłęd, ponieważ upiór na miejsce spotkania wskazywał wysokie urwisko nad brzegiem morza. Klif sam w sobie budził „rozpaczliwe | Usposobienie w każdym”, ponieważ u jego podnóża fale morskie wytwarzały wielki huk. Pomimo protestów kompanów Hamlet ruszył za Duchem. Marcellus i Horacy pełni obaw o przyjaciela postanowili ruszyć za nim. Pierwszy z nich dostrzegł, że nagle zrobiło się jasno jak w dzień:
„Widno
Jest coś chorobliwego w państwie duńskim”.

„Hamlet ”- streszczenie szczegółowe

Szybki test:

Zobacz inne artykuły: