JesteÅ› w: Ostatni dzwonek -> Hamlet
„Nie ufaj jego przysiÄ™gom, bo one
Są jak kuglarze, czym innym, niż szaty
Ich pokazują: orędownicami
Bezbożnych chuci, biorącymi pozór
Świętości, aby tym łacniej usidlić
Naiwne serca”.
Na koniec rozmowy zalecił córce, by ograniczyła swoje kontakty z Hamletem. Ofelia pokornie obiecała wypełnić wolę ojca.
SCENA CZWARTA
Horacy i Marcellus przyprowadzili Hamleta na taras zamkowy. WiaÅ‚ silny wiatr, który niósÅ‚ ze sobÄ… „przejmujÄ…ce zimno”. Ponieważ byÅ‚o po północy w każdej chwili spodziewali siÄ™ pojawienia siÄ™ ducha. Nagle rozbrzmiaÅ‚ odgÅ‚os trÄ…b i wystrzałów. Hamlet wyjaÅ›niÅ‚ Horacemu, że to huczne wiwaty na cześć nowego króla, który wÅ‚aÅ›nie wyprawiaÅ‚ wielkÄ… ucztÄ™. Książę zdawaÅ‚ sobie sprawÄ™, iż wszystko odbywaÅ‚o siÄ™ zgodnie z tradycjÄ…, ale w takich okolicznoÅ›ciach bardziej odpowiednie byÅ‚oby zÅ‚amanie obyczaju, aby uczcić pamięć zmarÅ‚ego króla. WedÅ‚ug niego takie huczne Å›wiÄ™towanie byÅ‚o nie na miejscu, a w dodatku przedstawiaÅ‚o paÅ„stwo w zÅ‚ym Å›wietle w oczach zagranicznych goÅ›ci, którzy nazywali DuÅ„czyków „beczkami” i porównywali ich do trzody chlewnej. Hamlet ubolewaÅ‚, iż takie zachowanie dworu spowoduje, iż caÅ‚y naród bÄ™dzie obarczony przywarami w oczach sÄ…siadów. ZdawaÅ‚ sobie sprawÄ™, że zÅ‚e wrażenie bardzo ciężko zmienić:
„Jedna drachma zÅ‚ego
Niweczy wszelkie szlachetne pierwiastki”.
Oczom mężczyzn ukazał się duch. Przerażony Hamlet przemówił do zjawy swojego ojca, wypytywał je o przyczyny nawiedzenia świata żywych. Horacy zorientował się, iż upiór dawał Hamletowi znak, by ten poszedł za nim w miejsce, gdzie będą mogli porozmawiać sam na sam. Marcellus przestrzegał księcia, by jednak nie podążał za widmem, podobnego zdania był Horacy. Jednak Hamlet ich nie usłuchał, ponieważ nie bał się ducha:
„Czegóż bym siÄ™ lÄ™kaÅ‚?
To życie szpilki złamanej niewarte,
A dusza moja, jak on, nieÅ›miertelna”.
Horacy przestrzegaÅ‚ przyjaciela przed niebezpieczeÅ„stwem popadniÄ™cia w obÅ‚Ä™d, ponieważ upiór na miejsce spotkania wskazywaÅ‚ wysokie urwisko nad brzegiem morza. Klif sam w sobie budziÅ‚ „rozpaczliwe | Usposobienie w każdym”, ponieważ u jego podnóża fale morskie wytwarzaÅ‚y wielki huk. Pomimo protestów kompanów Hamlet ruszyÅ‚ za Duchem. Marcellus i Horacy peÅ‚ni obaw o przyjaciela postanowili ruszyć za nim. Pierwszy z nich dostrzegÅ‚, że nagle zrobiÅ‚o siÄ™ jasno jak w dzieÅ„:
„Widno
Jest coÅ› chorobliwego w paÅ„stwie duÅ„skim”.
SCENA PIÄ„TA„Hamlet ”- streszczenie szczegółowe
Autor: Karolina Marlêga„Nie ufaj jego przysiÄ™gom, bo one
Są jak kuglarze, czym innym, niż szaty
Ich pokazują: orędownicami
Bezbożnych chuci, biorącymi pozór
Świętości, aby tym łacniej usidlić
Naiwne serca”.
Na koniec rozmowy zalecił córce, by ograniczyła swoje kontakty z Hamletem. Ofelia pokornie obiecała wypełnić wolę ojca.
SCENA CZWARTA
Horacy i Marcellus przyprowadzili Hamleta na taras zamkowy. WiaÅ‚ silny wiatr, który niósÅ‚ ze sobÄ… „przejmujÄ…ce zimno”. Ponieważ byÅ‚o po północy w każdej chwili spodziewali siÄ™ pojawienia siÄ™ ducha. Nagle rozbrzmiaÅ‚ odgÅ‚os trÄ…b i wystrzałów. Hamlet wyjaÅ›niÅ‚ Horacemu, że to huczne wiwaty na cześć nowego króla, który wÅ‚aÅ›nie wyprawiaÅ‚ wielkÄ… ucztÄ™. Książę zdawaÅ‚ sobie sprawÄ™, iż wszystko odbywaÅ‚o siÄ™ zgodnie z tradycjÄ…, ale w takich okolicznoÅ›ciach bardziej odpowiednie byÅ‚oby zÅ‚amanie obyczaju, aby uczcić pamięć zmarÅ‚ego króla. WedÅ‚ug niego takie huczne Å›wiÄ™towanie byÅ‚o nie na miejscu, a w dodatku przedstawiaÅ‚o paÅ„stwo w zÅ‚ym Å›wietle w oczach zagranicznych goÅ›ci, którzy nazywali DuÅ„czyków „beczkami” i porównywali ich do trzody chlewnej. Hamlet ubolewaÅ‚, iż takie zachowanie dworu spowoduje, iż caÅ‚y naród bÄ™dzie obarczony przywarami w oczach sÄ…siadów. ZdawaÅ‚ sobie sprawÄ™, że zÅ‚e wrażenie bardzo ciężko zmienić:
„Jedna drachma zÅ‚ego
Niweczy wszelkie szlachetne pierwiastki”.
Oczom mężczyzn ukazał się duch. Przerażony Hamlet przemówił do zjawy swojego ojca, wypytywał je o przyczyny nawiedzenia świata żywych. Horacy zorientował się, iż upiór dawał Hamletowi znak, by ten poszedł za nim w miejsce, gdzie będą mogli porozmawiać sam na sam. Marcellus przestrzegał księcia, by jednak nie podążał za widmem, podobnego zdania był Horacy. Jednak Hamlet ich nie usłuchał, ponieważ nie bał się ducha:
„Czegóż bym siÄ™ lÄ™kaÅ‚?
To życie szpilki złamanej niewarte,
A dusza moja, jak on, nieÅ›miertelna”.
Horacy przestrzegaÅ‚ przyjaciela przed niebezpieczeÅ„stwem popadniÄ™cia w obÅ‚Ä™d, ponieważ upiór na miejsce spotkania wskazywaÅ‚ wysokie urwisko nad brzegiem morza. Klif sam w sobie budziÅ‚ „rozpaczliwe | Usposobienie w każdym”, ponieważ u jego podnóża fale morskie wytwarzaÅ‚y wielki huk. Pomimo protestów kompanów Hamlet ruszyÅ‚ za Duchem. Marcellus i Horacy peÅ‚ni obaw o przyjaciela postanowili ruszyć za nim. Pierwszy z nich dostrzegÅ‚, że nagle zrobiÅ‚o siÄ™ jasno jak w dzieÅ„:
„Widno
Jest coÅ› chorobliwego w paÅ„stwie duÅ„skim”.
PodążajÄ…cy za widmem Hamlet zatrzymaÅ‚ siÄ™ na tarasie i zażądaÅ‚ rozmowy. Duch ostrzegÅ‚ go, iż wkrótce skoÅ„czy siÄ™ jego czas i bÄ™dzie musiaÅ‚ powrócić w zaÅ›wiaty. Ku zdziwieniu ksiÄ™cia upiór miaÅ‚ zamiar przekazać mu wskazówki dotyczÄ…ce pomszczenia jego Å›mierci. Za dnia Duch poddawany byÅ‚ straszliwym mÄ™kom w zaÅ›wiatach, gdzie traktowano go ogniem aż wypali siÄ™ z niego „KaÅ‚ popeÅ‚nionych za żywota grzechów”. NocÄ… jego dusza tuÅ‚aÅ‚a siÄ™ po Å›wiecie żywych. Upiór nawoÅ‚ywaÅ‚ Hamleta do pomszczenia ukochanego ojca, który padÅ‚ ofiarÄ… mordu. Ta informacja zszokowaÅ‚a ksiÄ™cia, który nie podejrzewaÅ‚ nawet, iż jego rodzic zginÄ…Å‚ w ten sposób. TytuÅ‚owy bohater nalegaÅ‚, by duch wyjawiÅ‚ mu imiÄ™ mordercy:
„Abym na skrzydÅ‚ach chyżych jak modlitwa
Lub myÅ›l kochanka podążyÅ‚ ku zemÅ›cie”.
Widmo ucieszyła gotowość syna do pomsty. Przypomniał, iż do wiadomości narodu podano kłamliwą wiadomość, iż podczas snu w ogrodzie śmiertelni ukąsił go jadowity wąż. Duch wyjawił Hamletowi, że:
„(…) ów wąż, który zabiÅ‚ twego ojca,
Nosi dziÅ› jego koronÄ™”.
MÅ‚odzieniec przeczuwaÅ‚, że wÅ‚aÅ›nie tak byÅ‚o. Upiór nazwaÅ‚ swojego brata „cudzoÅ‚ożnym potworem” ubolewaÅ‚, że udaÅ‚o mu siÄ™ nakÅ‚onić do spisku jego „niby cnotliwÄ…” żonÄ™. OpowiedziaÅ‚ Hamletowi, jak naprawdÄ™ wyglÄ…daÅ‚a chwila jego Å›mierci. Podczas popoÅ‚udniowej drzemki w ogrodzie, brat króla zakradÅ‚ siÄ™ do jego legowiska i wlaÅ‚ mu do ucha truciznÄ™ w postaci kropel blekotu, która w bÅ‚yskawicznym tempie Å›cięła krew ofiary. Na jego ciele ukazaÅ‚ siÄ™ wtedy „plugawy trÄ…d”, który pokryÅ‚ je niczym skorupa. Duch podsumowaÅ‚:
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20
Szybki test:
Rajnold to sługa:a) Klaudiusza
b) Poloniusza
c) Hamleta
d) Horacego
RozwiÄ…zanie
Hamlet zażyczył sobie wystawienia sztuki:
a) Morderstwo Mandragora
b) Zbrodnia Hemigiusza
c) Afekt Kirgizy
d) Zabójstwo Gonzagi
RozwiÄ…zanie
Klaudiusza zabił:
a) Laertes
b) Horacy
c) Fortynbras
d) Hamlet
RozwiÄ…zanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies