„Hamlet ”- streszczenie szczegółowe - strona 5
JesteÅ› w: Ostatni dzwonek -> Hamlet

„Hamlet ”- streszczenie szczegółowe

Autor: Karolina Marlêga

„Tak to Å›piÄ…c, rÄ™kÄ… brata pozbawiony
ZostaÅ‚em życia, berÅ‚a i małżonki”.

Upiór apelował do Hamleta, by w swojej zemście skoncentrował się jedynie na stryju, pozostawiając matkę przy życiu. Duch chciał, aby kobietę do końca jej dni dręczyło sumienie. Przelatujący świetlik uzmysłowił widmu, że jego czas już się skończył i musi powracać w zaświaty. Duch pożegnał się z synem, poprosił o pamięć i zniknął. Hamlet krzyczał w głos, iż prędzej umrze niż zapomni o swoim ojcu i jego słowach. Poprzysiągł matce i stryjowi srogą zemstę. Postanowił zapisać sobie dokładnie słowa ducha ojca i tak też zrobił.

Horacy z Marcellusem dogonili Hamleta i troskÄ… wypytywali o spotkanie z upiorem. Książę obawiaÅ‚ siÄ™, że mężczyźni nie dotrzymajÄ… tajemnicy i rozpowiedzÄ… o jego rozmowie z duchem ojca. Nawet, gdy poprzysiÄ™gli milczenie nie wyjawiÅ‚ im niczego. PrzeprosiÅ‚ i wyjawiÅ‚ jedynie, że byÅ‚ to dobry duch. ZaleciÅ‚ przyjacioÅ‚om, by nikomu nie mówili o tym, co zaszÅ‚o tej nocy. Mężczyźni przysiÄ™gli na swój honor, iż pozostanie to ich tajemnicÄ…. Hamlet nalegaÅ‚, by zÅ‚ożyli przysiÄ™gÄ™ na jego miecz, wtedy rozlegÅ‚ siÄ™ spod ziemi gÅ‚os ducha, który rozkazywaÅ‚ Horacemu i Marcellusowi, by to uczynili. Hamlet chciaÅ‚, aby mężczyźni przysiÄ™gli, że gdy on bÄ™dzie zachowywaÅ‚ siÄ™ w dziwny, a nawet „dziki” sposób, oni nie otworzÄ… ust nie zdradzÄ… nikomu o jego spotkaniu z duchem ojca. Ponownie spod ziemi padÅ‚ rozkaz upiora: „Przysiążcie!”. Hamlet próbowaÅ‚ uspokoić rozgniewanego ducha, a swoim przyjacioÅ‚om obiecaÅ‚, iż w podziÄ™ce za zÅ‚ożenie przysiÄ™gi bÄ™dÄ… cieszyli siÄ™ u niego specjalnymi wzglÄ™dami. Gdy to uczynili książę nakazaÅ‚:
„Teraz rozejdźmy siÄ™. – Åšwiat wyszedÅ‚ z formy
I mnież; to trzeba wracać go do normy!”


AKT II

SCENA PIERWSZA


Od wydarzeń opisanych w akcie pierwszym upłynęło około dwóch miesięcy.

W pokoju Poloniusza pojawił się Rajnold, jego sługa, który szykował się do wyjazdu do Paryża. Szambelan wręczył swojemu podwładnemu list i pieniądze dla Laertesa. Nakazał, by mężczyzna przed spotkaniem się z jego synem, najpierw rozeznał się, jak ten sprawuje się w stolicy Francji. Poloniusz sugerował, żeby Rajnold dowiedział się wszystkiego o Duńczykach mieszkających w Paryżu i wypytał ich o Laertesa. Szambelan pozwolił nawet lekko oczernić swojego syna, aby skłonić rozmówców do reakcji, dzięki temu powiedzą oni o nim najszczerszą prawdę. Zezwolił jedynie na przypisanie Laertesowi niewinnych młodzieńczych wybryków, takich jak hazard, kłótliwość, przeklinanie, pijaństwo. Rajnold miał nadzieję, że nie będzie musiał uciekać się do takich podstępów, ponieważ przysporzenie Laertesowi złej sławy było ostatnią rzeczą, jakiej by pragnął. Zanim sługa opuścił komnatę szambelan nakazał mu jeszcze osobiste śledzenie syna i dopilnowanie by ten sumiennie szkolił się w muzyce.
W drzwiach do komnaty Poloniusza wychodzący Rajnold minął się z Ofelią. Dziewczyna miała bardzo smutny wyraz twarzy, co nie umknęło uwadze jej ojca. Niewiasta wyjawiła, że powodem jej troski był Hamlet. Siedząc w swojej komnacie dostrzegła przez okno, że książę bardzo się zaniedbał. Nosił brudne pończochy, rozpiętą koszulę i cały był blady. Chwiejnym krokiem podszedł pod jej okno, chwycił ją za rękę, odsunął się i nie mówiąc ani słowa rzucił jej badawcze spojrzenie. Po krótkim czasie wydał z siebie przeraźliwe westchnienie i powolnym krokiem, wlepiając w nią swój wzrok, szedł tyłem do swojej komnaty. Poloniusz uznał, że to objawy choroby miłosnej, która mogła być spowodowana odrzuceniem oraz której skutki mogły być bardzo groźne. Ofelia odparła, iż nie odtrąciła Hamleta od siebie, postępowała tylko zgodnie z zaleceniami ojca. Szambelan uznał, iż takie zachowanie mogło wprowadzić księcia w szał. Żałował, że w postępowaniu młodzieńca widział wcześniej podstęp, a nie prawdziwą miłość, którą ten najwidoczniej czuł do jego córki. Postanowił udać się niezwłocznie do króla i opowiedzieć mu o wszystkim, ponieważ zatajenie tego mogło mieć tragiczne reperkusje.

strona:    1    2    3    4    5    6    7    8    9    10    11    12    13    14    15    16    17    18    19    20  

Szybki test:

Szambelan podsłuchując rozmowę królowej z Hamletem ukrył się:
a) w szafie
b) za obiciem
c) pod łóżkiem
d) za kotarÄ…
RozwiÄ…zanie

Kto uważaÅ‚ za „kaprys krwi gorÄ…cej” zaloty Hamleta do Ofelii:
a) Poloniusz
b) Klaudiusz
c) Laertes
d) Gertruda
RozwiÄ…zanie

Do klasztoru radził Ofelii wstąpić:
a) brat
b) Hamlet
c) ojciec
d) król
RozwiÄ…zanie

Więcej pytań

Zobacz inne artykuły:

Inne
Charakterystyka Hamleta - „On sam jest rodu swego niewolnikiem”
Geneza „Hamleta”
„Hamlet ”- streszczenie szczegółowe
Czas i miejsce akcji „Hamleta”
Życiorys Szekspira
Problematyka „Hamleta”
Streszczenie „Hamleta” w piguÅ‚ce
Charakterystyka Gertrudy
Charakterystyka Klaudiusza
Charakterystyka Ofelii
„Hamlet” jako przykÅ‚ad tragedii szekspirowskiej
Kompozycja, budowa i jÄ™zyk „Hamleta”
Religia w „Hamlecie”
Filozofia w „Hamlecie”
„Być albo nie być...” - problematyka życia i Å›mierci w „Hamlecie”
Charakterystyka pozostaÅ‚ych bohaterów „Hamleta”
Plan wydarzeÅ„ „Hamleta”
Motyw kobiety w „Hamlecie”
Psychoanaliza „Hamleta”
NawiÄ…zania do „Hamleta” w sztuce
Ekranizacje „Hamleta”
Zdania o twórczości Szekspira
Twórczość Szekspira
Kalendarium życia i twórczości Szekspira
Najważniejsze cytaty „Hamleta”
Bibliografia



Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies