JesteÅ› w: Ostatni dzwonek -> Hamlet
„Tak to Å›piÄ…c, rÄ™kÄ… brata pozbawiony
ZostaÅ‚em życia, berÅ‚a i małżonki”.
Upiór apelował do Hamleta, by w swojej zemście skoncentrował się jedynie na stryju, pozostawiając matkę przy życiu. Duch chciał, aby kobietę do końca jej dni dręczyło sumienie. Przelatujący świetlik uzmysłowił widmu, że jego czas już się skończył i musi powracać w zaświaty. Duch pożegnał się z synem, poprosił o pamięć i zniknął. Hamlet krzyczał w głos, iż prędzej umrze niż zapomni o swoim ojcu i jego słowach. Poprzysiągł matce i stryjowi srogą zemstę. Postanowił zapisać sobie dokładnie słowa ducha ojca i tak też zrobił.
Horacy z Marcellusem dogonili Hamleta i troskÄ… wypytywali o spotkanie z upiorem. Książę obawiaÅ‚ siÄ™, że mężczyźni nie dotrzymajÄ… tajemnicy i rozpowiedzÄ… o jego rozmowie z duchem ojca. Nawet, gdy poprzysiÄ™gli milczenie nie wyjawiÅ‚ im niczego. PrzeprosiÅ‚ i wyjawiÅ‚ jedynie, że byÅ‚ to dobry duch. ZaleciÅ‚ przyjacioÅ‚om, by nikomu nie mówili o tym, co zaszÅ‚o tej nocy. Mężczyźni przysiÄ™gli na swój honor, iż pozostanie to ich tajemnicÄ…. Hamlet nalegaÅ‚, by zÅ‚ożyli przysiÄ™gÄ™ na jego miecz, wtedy rozlegÅ‚ siÄ™ spod ziemi gÅ‚os ducha, który rozkazywaÅ‚ Horacemu i Marcellusowi, by to uczynili. Hamlet chciaÅ‚, aby mężczyźni przysiÄ™gli, że gdy on bÄ™dzie zachowywaÅ‚ siÄ™ w dziwny, a nawet „dziki” sposób, oni nie otworzÄ… ust nie zdradzÄ… nikomu o jego spotkaniu z duchem ojca. Ponownie spod ziemi padÅ‚ rozkaz upiora: „Przysiążcie!”. Hamlet próbowaÅ‚ uspokoić rozgniewanego ducha, a swoim przyjacioÅ‚om obiecaÅ‚, iż w podziÄ™ce za zÅ‚ożenie przysiÄ™gi bÄ™dÄ… cieszyli siÄ™ u niego specjalnymi wzglÄ™dami. Gdy to uczynili książę nakazaÅ‚:
„Teraz rozejdźmy siÄ™. – Åšwiat wyszedÅ‚ z formy
I mnież; to trzeba wracać go do normy!”
AKT II
SCENA PIERWSZA
Od wydarzeń opisanych w akcie pierwszym upłynęło około dwóch miesięcy.
W pokoju Poloniusza pojawił się Rajnold, jego sługa, który szykował się do wyjazdu do Paryża. Szambelan wręczył swojemu podwładnemu list i pieniądze dla Laertesa. Nakazał, by mężczyzna przed spotkaniem się z jego synem, najpierw rozeznał się, jak ten sprawuje się w stolicy Francji. Poloniusz sugerował, żeby Rajnold dowiedział się wszystkiego o Duńczykach mieszkających w Paryżu i wypytał ich o Laertesa. Szambelan pozwolił nawet lekko oczernić swojego syna, aby skłonić rozmówców do reakcji, dzięki temu powiedzą oni o nim najszczerszą prawdę. Zezwolił jedynie na przypisanie Laertesowi niewinnych młodzieńczych wybryków, takich jak hazard, kłótliwość, przeklinanie, pijaństwo. Rajnold miał nadzieję, że nie będzie musiał uciekać się do takich podstępów, ponieważ przysporzenie Laertesowi złej sławy było ostatnią rzeczą, jakiej by pragnął. Zanim sługa opuścił komnatę szambelan nakazał mu jeszcze osobiste śledzenie syna i dopilnowanie by ten sumiennie szkolił się w muzyce.
W drzwiach do komnaty Poloniusza wychodzÄ…cy Rajnold minÄ…Å‚ siÄ™ z OfeliÄ…. Dziewczyna miaÅ‚a bardzo smutny wyraz twarzy, co nie umknęło uwadze jej ojca. Niewiasta wyjawiÅ‚a, że powodem jej troski byÅ‚ Hamlet. SiedzÄ…c w swojej komnacie dostrzegÅ‚a przez okno, że książę bardzo siÄ™ zaniedbaÅ‚. NosiÅ‚ brudne poÅ„czochy, rozpiÄ™tÄ… koszulÄ™ i caÅ‚y byÅ‚ blady. Chwiejnym krokiem podszedÅ‚ pod jej okno, chwyciÅ‚ jÄ… za rÄ™kÄ™, odsunÄ…Å‚ siÄ™ i nie mówiÄ…c ani sÅ‚owa rzuciÅ‚ jej badawcze spojrzenie. Po krótkim czasie wydaÅ‚ z siebie przeraźliwe westchnienie i powolnym krokiem, wlepiajÄ…c w niÄ… swój wzrok, szedÅ‚ tyÅ‚em do swojej komnaty. Poloniusz uznaÅ‚, że to objawy choroby miÅ‚osnej, która mogÅ‚a być spowodowana odrzuceniem oraz której skutki mogÅ‚y być bardzo groźne. Ofelia odparÅ‚a, iż nie odtrÄ…ciÅ‚a Hamleta od siebie, postÄ™powaÅ‚a tylko zgodnie z zaleceniami ojca. Szambelan uznaÅ‚, iż takie zachowanie mogÅ‚o wprowadzić ksiÄ™cia w szaÅ‚. Å»aÅ‚owaÅ‚, że w postÄ™powaniu mÅ‚odzieÅ„ca widziaÅ‚ wczeÅ›niej podstÄ™p, a nie prawdziwÄ… miÅ‚ość, którÄ… ten najwidoczniej czuÅ‚ do jego córki. PostanowiÅ‚ udać siÄ™ niezwÅ‚ocznie do króla i opowiedzieć mu o wszystkim, ponieważ zatajenie tego mogÅ‚o mieć tragiczne reperkusje.„Hamlet ”- streszczenie szczegółowe
Autor: Karolina Marlêga„Tak to Å›piÄ…c, rÄ™kÄ… brata pozbawiony
ZostaÅ‚em życia, berÅ‚a i małżonki”.
Upiór apelował do Hamleta, by w swojej zemście skoncentrował się jedynie na stryju, pozostawiając matkę przy życiu. Duch chciał, aby kobietę do końca jej dni dręczyło sumienie. Przelatujący świetlik uzmysłowił widmu, że jego czas już się skończył i musi powracać w zaświaty. Duch pożegnał się z synem, poprosił o pamięć i zniknął. Hamlet krzyczał w głos, iż prędzej umrze niż zapomni o swoim ojcu i jego słowach. Poprzysiągł matce i stryjowi srogą zemstę. Postanowił zapisać sobie dokładnie słowa ducha ojca i tak też zrobił.
Horacy z Marcellusem dogonili Hamleta i troskÄ… wypytywali o spotkanie z upiorem. Książę obawiaÅ‚ siÄ™, że mężczyźni nie dotrzymajÄ… tajemnicy i rozpowiedzÄ… o jego rozmowie z duchem ojca. Nawet, gdy poprzysiÄ™gli milczenie nie wyjawiÅ‚ im niczego. PrzeprosiÅ‚ i wyjawiÅ‚ jedynie, że byÅ‚ to dobry duch. ZaleciÅ‚ przyjacioÅ‚om, by nikomu nie mówili o tym, co zaszÅ‚o tej nocy. Mężczyźni przysiÄ™gli na swój honor, iż pozostanie to ich tajemnicÄ…. Hamlet nalegaÅ‚, by zÅ‚ożyli przysiÄ™gÄ™ na jego miecz, wtedy rozlegÅ‚ siÄ™ spod ziemi gÅ‚os ducha, który rozkazywaÅ‚ Horacemu i Marcellusowi, by to uczynili. Hamlet chciaÅ‚, aby mężczyźni przysiÄ™gli, że gdy on bÄ™dzie zachowywaÅ‚ siÄ™ w dziwny, a nawet „dziki” sposób, oni nie otworzÄ… ust nie zdradzÄ… nikomu o jego spotkaniu z duchem ojca. Ponownie spod ziemi padÅ‚ rozkaz upiora: „Przysiążcie!”. Hamlet próbowaÅ‚ uspokoić rozgniewanego ducha, a swoim przyjacioÅ‚om obiecaÅ‚, iż w podziÄ™ce za zÅ‚ożenie przysiÄ™gi bÄ™dÄ… cieszyli siÄ™ u niego specjalnymi wzglÄ™dami. Gdy to uczynili książę nakazaÅ‚:
„Teraz rozejdźmy siÄ™. – Åšwiat wyszedÅ‚ z formy
I mnież; to trzeba wracać go do normy!”
AKT II
SCENA PIERWSZA
Od wydarzeń opisanych w akcie pierwszym upłynęło około dwóch miesięcy.
W pokoju Poloniusza pojawił się Rajnold, jego sługa, który szykował się do wyjazdu do Paryża. Szambelan wręczył swojemu podwładnemu list i pieniądze dla Laertesa. Nakazał, by mężczyzna przed spotkaniem się z jego synem, najpierw rozeznał się, jak ten sprawuje się w stolicy Francji. Poloniusz sugerował, żeby Rajnold dowiedział się wszystkiego o Duńczykach mieszkających w Paryżu i wypytał ich o Laertesa. Szambelan pozwolił nawet lekko oczernić swojego syna, aby skłonić rozmówców do reakcji, dzięki temu powiedzą oni o nim najszczerszą prawdę. Zezwolił jedynie na przypisanie Laertesowi niewinnych młodzieńczych wybryków, takich jak hazard, kłótliwość, przeklinanie, pijaństwo. Rajnold miał nadzieję, że nie będzie musiał uciekać się do takich podstępów, ponieważ przysporzenie Laertesowi złej sławy było ostatnią rzeczą, jakiej by pragnął. Zanim sługa opuścił komnatę szambelan nakazał mu jeszcze osobiste śledzenie syna i dopilnowanie by ten sumiennie szkolił się w muzyce.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20
Szybki test:
Szambelan podsłuchując rozmowę królowej z Hamletem ukrył się:a) w szafie
b) za obiciem
c) pod łóżkiem
d) za kotarÄ…
RozwiÄ…zanie
Kto uważaÅ‚ za „kaprys krwi gorÄ…cej” zaloty Hamleta do Ofelii:
a) Poloniusz
b) Klaudiusz
c) Laertes
d) Gertruda
RozwiÄ…zanie
Do klasztoru radził Ofelii wstąpić:
a) brat
b) Hamlet
c) ojciec
d) król
RozwiÄ…zanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies