Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Hamlet

„Hamlet ”- streszczenie szczegółowe

Autor: Karolina Marl�ga

Do komnaty wszedł zagłębiony w lekturze jakiejś książki Hamlet. Poloniusz poprosił parę królewską o opuszczenie pomieszczenia, aby mógł sam na sam porozmawiać z młodzieńcem. Król i królowa wraz z orszakiem wyszli, pozostawiając szambelana ze swoim synem. Poloniusz zapytał Hamleta, czy ten wie kim on jest, Książę odparł:
„Wiem doskonale: jesteś rybak”.
Gdy szambelan powiedział, iż to nieprawda, młodzieniec odpowiedział, że życzyłby mu, aby był tak uczciwym człowiekiem, jakimi byli właśnie rybacy. Hamlet zapytał Poloniusza, czy ten miał córkę. Gdy dostał twierdzącą odpowiedź ostrzegł mężczyznę, przed niebezpieczeństwem poczęciem przez nią niechcianego dziecka. Szambelan dziwił się w myślach, że książę, któremu tak bardzo zależało na jego córce nie rozpoznał go i pomylił z rybakiem. Postanowił zapytać go o książkę, którą trzymał w ręku. Hamlet odparł:
„Słowa, słowa, słowa”.
Poloniusz zagaił ponownie, tym razem o jej treść. Młodzieniec odparł, iż książka zawiera „same potwarze”. Autor ośmieszał w niej ludzi starych, opisując ich cechy. Hamlet zdziwił się, iż wiele z nich pasuje do niego. Szambelan chciał już wrócić do siebie, by obmyślić plan, jak doprowadzić do spotkania pomiędzy Ofelią a pasierbem króla i powiedział:
„(…) zmuszony jestem pozbawić waszą książęcą
Mość dłuższej mojej obecności”.
Na co Hamlet odpowiedział, iż Poloniusz nie mógł pozbawić go niczego, czego on sam by się nie wyrzekł „wyjąwszy życia, wyjąwszy życia, wyjąwszy życia, wyjąwszy życia”. Poloniusz wyszedł, a w wejściu do komnaty minął się z Rozenkrancem i Gildensternem.

Widok dawnych przyjaciół bardzo uradował Hamleta. Po krótkim przywitaniu książę zapytał rówieśników, co „przeskrobali”, że Fortuna skierowała ich do tego „więzienia”, jak nazwał Danię. Rozenkranc odparł, że w takim razie cały świat jest lochem. Tytułowy bohater zgodził się z nim: „O, i wielkim! pełnym turm, lochów i ciemnic. Dania jest jednym z najgorszych”. Rozenkranc zapewnił, że wraz z Gildensternem mieli odmienne zdanie na ten temat. Pierwszy z nich uważał, że opinia Hamleta spowodowana była jego wielką ambicją, dla której Dania była za ciasna. Książę odparł, że gdyby nie nękające go złe sny to nawet w łupinie orzecha czułby się „panem niezmierzonej przestrzeni”. Gildenstern zapewnił Hamleta, że sny są wytworem ambicji, która sama w sobie jest „snów cieniem”. Książę odpowiedział, iż „sny nie są czym innym, tylko cieniem”. Rozenkranc dodał, że w jego uznaniu ambicję można „nazwać cieniem cienia”. Idąc w tym kierunku myślenia Hamlet skonstruował myśl: „żebracy są ciałami, a nasi monarchowie i nadęci bohaterowie cieniami żebraków”. Tytułowy bohater zwrócił się do swoich rówieśników, by po przyjacielsku wyjawili mu powód ich pobytu w Elzynorze. Nie miał zamiaru wcielać ich do swojej służby, ponieważ uważał, iż nie spełnia ona należycie swojego zadania. Rozenkranc odpowiedział, iż poza odwiedzinami nie mieli żadnego innego celu. Hamlet prosił ich o szczerość i zapytał, czy przybyli do niego z własnej woli, czy też posłano po nich. Z ich spojrzenia odczytał, że pojawili się na dworze z wezwania królewskiej pary. Jego podejrzenia potwierdził Gildenstern, który przyznał, iż nie stawili się u jego boku z własnej inicjatywy. Hamlet zdradził im, że od jakiegoś czasu zupełnie stracił humor i popadł w ponure usposobienie. W dodatku wszelkie cuda świata z człowiekiem na czele przestały cieszyć jego oko, a zaczęły budzić wstręt i niechęć.

„Hamlet ”- streszczenie szczegółowe

Szybki test:

Zobacz inne artykuły: