Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Hamlet

„Hamlet ”- streszczenie szczegółowe

Autor: Karolina Marl�ga

„(…) Zamierzona sztuka
Będzie probierzem, którym, jak na wędę,
Sumienie króla na wierzch wydobędę”.

AKT III

SCENA PIERWSZA

W jednej z zamkowych komnat para królewska rozmawiała z przyjaciółmi Hamleta. Rozenkranc przyznał, iż jeszcze nie udało im się skłonić księcia do wyjawienia powodu swojego „rozprężenia”. Gildenstern dodał, że pasierb Króla trzymał ich na dystans, gdy orientował się, iż ci próbowali z niego coś „wyciągnąć”. Królowa zapytała, czy zorganizowali jakąś rozrywkę dla jej syna. Rozenkranc z zadowoleniem odparł jej, że sprowadzili ulubioną trupę aktorską Hamleta, która specjalnie dla niego wystawi spektakl. Stojący z boku Poloniusz dodał, iż książę nakazał mu przekazać zaproszenie dla królewskiej pary na wieczorne przedstawienie. Władca zgodził się z radością, wynikającą z poprawy humoru swojego pasierba. Po wyjściu z komnaty Rozenkranca i Gildensterna, Król zwrócił się do małżonki, by poszła w ich ślady, ponieważ w pomieszczeniu mieli zjawić się lada moment Hamlet i Ofelia. Monarcha miał zamiar ukryć się wraz z Poloniuszem i obserwować tę schadzkę. Królowa usłuchała słów męża, opuszczała komnatę w nadziei, że to właśnie wdzięki Ofelii były powodem szaleństwa jej syna i to one go uzdrowią. Szambelan wręczył córce książkę i nakazał jej, by sprawiała pozór, że jest zaczytana. Dodał, że właśnie w taki sposób
„(…) my, grzesznicy,
Rzekomo świętą miną, uczynkami
Budującymi pocukrzamy nieraz
Samego diabla”.
Król na stronie skomentował te słowa swojego szambelana:
„Prawda! Jakże srodze
Bicz tych wyrazów chłoszcze mi sumienie!
Twarz nierządnicy, różem upiększona,
Nie tak jest szpetna obok tej powłoki
Jak czyn mój obok pokostu słów moich.
O, ciężkież moje brzemię!”

Nagle rozległ się dźwięk kroków Hamleta, który zmusił monarchę i Poloniusza do ukrycia się. Książę pojawił się w komnacie i wypowiedział słowa:
„Być albo nie być, to wielkie pytanie”.
Bohater rozważał, czy lepsze jest życie spolegliwe wobec losu, czy stawiające mu opór. Gdyby miał pewność, że śmierć jest prawdziwym końcem, snem, w którym człowiek cieszy się niezmąconym spokojem, uznałby ją za jedyny pożądany cel ludzkiego życia. Uznał, że jeśli tak by faktycznie było, to ludzie zamiast znosić niedole, pogardę, „zniewagi świata” masowo pozbawialiby się życia, aby spocząć w wiecznym spokoju. Wtedy przyszło mu do głowy, iż może to sny, które nękają umarłych odstraszają ludzkość od śmierci. Hamlet wywnioskował, że taka rozwaga „czyni nas tchórzami”.

„Hamlet ”- streszczenie szczegółowe

Szybki test:

Zobacz inne artykuły: