Ludzie bezdomni


Autor: Stefan Żeromski.

Tytuł: Ludzie bezdomni.

Epoka: modernizm (Młoda Polska).

Rodzaj literacki: epika.

Gatunek literacki: powieść modernistyczna (młodopolska).

Czas akcji właściwej: lata dziewięćdziesiąte XIX wieku.

Miejsce akcji właściwej: w kolejności to Paryż, Warszawa, Cisy, Zagłębie Dąbrowskie (Sosnowiec).

Data pierwszego wydania: grudzień 1899 roku.

Bohaterowie: pierwszoplanowy – Tomasz Judym, drugoplanowi – Joanna Podborska, Wiktor Judym i jego żona Teosia, Natalia i Wanda Orszeńskie, pani Niewadzka, Karbowski, Korzecki, M. Les (Leszczyński), Węglichowski, Krzywosąd, Chobrzański.

Konwencje literackie: realizm, naturalizm, impresjonizm, symbolizm, dekadentyzm.

Filozofia: poglądy Schopenhauera, Nietzschego oraz Marksa.

Motywy w utworze: sokratejskie i platońskie oraz ewangeliczne.

Struktura: dwa tomy, z których pierwszy liczy dziesięć tytułowanych rozdziałów (Wenus z Milo, W pocie czoła, Mrzonki, Smutek, Praktyka, Swawolny Dyzio, Cisy, Kwiat tuberozy. Przyjdź oraz Zwierzenia), a drugi – trzynaście (Poczciwe prowincjonalne idee, Starcy, „Ta łza, co z oczu twoich spływa…”, O świcie, W drodze, O zmierzchu, Szewska pasja, Gdzie oczy poniosą, Glikauf!, Pielgrzym, Asperges me…, Dajmonion, Rozdarta sosna). Powieść to łącznie dwadzieścia trzy rozdziały.

„Ludzie bezdomni” przynieśli Żeromskiemu pozycję „duchowego wodza pokolenia”. Stał się wielkim autorytetem moralnym dla współczesnych mu modernistów. Wywarł bezpośredni wpływ na sposób myślenia i życia młodych ludzi z początków XX w.


Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies