Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Krzyżacy
Pod wieczór dwudziestego pierwszego czerwca w mieście rozeszła się pogłoska o nagłym zasłabnięciu królowej. Wezwani medycy czuwali przez całą noc przy Jadwidze, a kasztelan krakowski wysłał gońców po króla. Nazajutrz, w niedzielę, odbyły się msze w intencji chorej. Po wielu godzinach w głównej bramie zamkowej pojawił się biskup z orszakiem, by przekazać poddanym, że Jadwiga urodziła córkę. Następnego ranka nadeszły kolejne niepokojące wieści o stanie zdrowia monarchini. W kościołach składano wota i ofiary w intencji królowej i królewny. Rozsyłano gońców do cudownych miejsc, a w Krakowie odbywały się uroczyste procesje.
Trzynastego lipca dzwony żałobne oznajmiły śmierć dziecka. W piątek siedemnastego lipca między ludem zaczęła krążyć wiadomość, że Jadwiga kona. O godzinie trzynastej odezwał się dzwon na wieży katedralnej i po chwili rozdzwoniły się dzwony w całym mieście. Na wieży ukazała się czarna chorągiew i wszyscy dowiedzieli się, że królowa zmarła. Ponury smutek padł na cały kraj; zastanawiano się, czy król nadal będzie panował, czy też powróci na Litwę.
Przepowiadano rychłą wojnę z Zakonem, którą do tej pory powstrzymywała Jadwiga. Lichtenstein, nie czekając na powrót Władysława, wyruszył do Malborka, aby jak najprędzej przekazać smutną nowinę wielkiemu mistrzowi i kapitule. Jagiełło wrócił do Krakowa w wielkiej rozpaczy. W pierwszej chwili oznajmił, że nie chce już sprawować władzy bez królowej i wróci na Litwę, potem popadł w odrętwienie, żałując, że w ostatnich godzinach nie był przy małżonce. Tymczasem trwały przygotowania do pogrzebu Jadwigi. Z całego kraju do miasta ściągały tłumy panów, szlachty i ludu. Ciało królowej wystawiono w katedrze, w której nieustannie odprawiano nabożeństwa. Lud widział w niej świętą i przy trumnie zjawiali się kalecy, chorzy i opętani, a wieść o cudach ściągała jeszcze większe tłumy. O Zbyszku zupełnie zapomniano, a on z żalem opłakiwał w celi zmarłą panią. Przez całe tygodnie trwały uroczystości pogrzebowe, tymczasem młodzieniec przez ten czas czuł się jak zwierzę schwytane w klatkę.
„Krzyżacy” – streszczenie szczegółowe
Autor: Dorota BlednickaPod wieczór dwudziestego pierwszego czerwca w mieście rozeszła się pogłoska o nagłym zasłabnięciu królowej. Wezwani medycy czuwali przez całą noc przy Jadwidze, a kasztelan krakowski wysłał gońców po króla. Nazajutrz, w niedzielę, odbyły się msze w intencji chorej. Po wielu godzinach w głównej bramie zamkowej pojawił się biskup z orszakiem, by przekazać poddanym, że Jadwiga urodziła córkę. Następnego ranka nadeszły kolejne niepokojące wieści o stanie zdrowia monarchini. W kościołach składano wota i ofiary w intencji królowej i królewny. Rozsyłano gońców do cudownych miejsc, a w Krakowie odbywały się uroczyste procesje.
Trzynastego lipca dzwony żałobne oznajmiły śmierć dziecka. W piątek siedemnastego lipca między ludem zaczęła krążyć wiadomość, że Jadwiga kona. O godzinie trzynastej odezwał się dzwon na wieży katedralnej i po chwili rozdzwoniły się dzwony w całym mieście. Na wieży ukazała się czarna chorągiew i wszyscy dowiedzieli się, że królowa zmarła. Ponury smutek padł na cały kraj; zastanawiano się, czy król nadal będzie panował, czy też powróci na Litwę.
Przepowiadano rychłą wojnę z Zakonem, którą do tej pory powstrzymywała Jadwiga. Lichtenstein, nie czekając na powrót Władysława, wyruszył do Malborka, aby jak najprędzej przekazać smutną nowinę wielkiemu mistrzowi i kapitule. Jagiełło wrócił do Krakowa w wielkiej rozpaczy. W pierwszej chwili oznajmił, że nie chce już sprawować władzy bez królowej i wróci na Litwę, potem popadł w odrętwienie, żałując, że w ostatnich godzinach nie był przy małżonce. Tymczasem trwały przygotowania do pogrzebu Jadwigi. Z całego kraju do miasta ściągały tłumy panów, szlachty i ludu. Ciało królowej wystawiono w katedrze, w której nieustannie odprawiano nabożeństwa. Lud widział w niej świętą i przy trumnie zjawiali się kalecy, chorzy i opętani, a wieść o cudach ściągała jeszcze większe tłumy. O Zbyszku zupełnie zapomniano, a on z żalem opłakiwał w celi zmarłą panią. Przez całe tygodnie trwały uroczystości pogrzebowe, tymczasem młodzieniec przez ten czas czuł się jak zwierzę schwytane w klatkę.
Od śmierci Jadwigi nikt go nie odwiedzał. Po dwóch miesiącach zaczął wątpić w powrót Maćka. Zbliżała się jesień i pewnego dnia w więzieniu pojawił się stary rycerz. Okazało się, że po przekroczeniu granicy został postrzelony z kuszy przez Niemców i uszedł z życiem dzięki Jurandowi ze Spychowa. Nie dojechał do Malborka, ponieważ został okradziony podczas napadu i stracił list. Od tego czasu pluł krwią i przypuszczał, że szybko umrze. Jurand nakazał mu zdobyć nowe pismo od księżnej i obiecał, że jeden z jego niemieckich jeńców zawiezie je do mistrza krzyżackiego.
Maćko liczył, że po wyjeździe posła Zbyszko zostanie uwolniony, lecz kasztelan musiał dopilnować wykonania wyroku. Król przebywał obecnie na Rusi, a księżna Anna zajmowała się chorą Danusią. Wiadomość ta przygnębiła Zbyszka. Zaczął prosić stryja, by udał się do kasztelana i na dwanaście niedziel uzyskał pozwolenie na opuszczenie więzienia, by zemścić się na Kunie. Maćko wrócił nazajutrz o zmroku z wieścią, że kasztelan zgodził się wypuścić skazańca na dwa tygodnie. Księżna, która także wstawiła się za młodzieńcem, uniosła się gniewem i urażony kasztelan kazał wybudować pomost na rynku. Egzekucja miała się odbyć za dwa – trzy dni. Zrozpaczony stryj poradził, aby bratanek opuścił więzienie w jego ubraniu i po ucieczce natychmiast wyruszył do księcia Witolda.
Zbyszko nie zgodził się na pomysł stryja, ponieważ nie chciał zhańbić swojego rodu. Następnego dnia na rynku zaczęto wznosić rusztowanie. Księżna Anna przez cały czas szukała ratunku dla Zbyszka, a ksiądz Stanisław przygotował młodzieńca na śmierć i namaścił go Ostatnimi Sakramentami. Nadszedł dzień egzekucji. Od wczesnych godzin porannych na rynek ściągały tłumy. Obok pomostu stała trumna obita suknem. Największą ciekawość wzbudzał Powała z Taczewa, który stojąc w pierwszym szeregu, trzymał w ramionach ubraną na biało Danusię z rucianym wianuszkiem na włosach. Wzruszenie ogarniało wszystkich na widok zapłakanej twarzyczki dziewczęcia i coraz głośniej mówiono o nieugiętości kasztelana krakowskiego.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44
Szybki test:
Pod nieobecność Maćka, który udał się do Spychowa Bogdańcem miał opiekować się:a) Zbyszko
b) opat
c) Wilk
d) Hlawa
Rozwiązanie
Diederich to:
a) komtur
b) starosta
c) zakonnik
d) kat
Rozwiązanie
Hlawa wyzywa na pojedynek:
a) giermka Zbyszka
b) Rotgiera
c) giermka Rotgiera
d) Zbyszka
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies