Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Krzyżacy
Zbyszko wywodzi się ze szlacheckiego rodu herbu „Tępa Podkowa”, zawołania „Grady”. Mężczyźni z tego niegdyś licznego rodu zginęli w bitwie pod Płowcami i jako jedyny z siedemdziesięciu pięciu mężów ocalał wówczas dziad młodzieńca, Wojciech, zwany Turem, który za zasługi otrzymał od króla Władysława Łokietka herb i ziemię bogdaniecką. Babką Zbyszka była waleczna Kachna ze Spalenicy, która po śmierci męża pomściła krzywdy na Niemcach w dwóch wyprawach i zginęła w trzeciej.
Rodzice chłopca, Jagienka z Mocarzewa i Jaśko z Bogdańca, zmarli wcześnie i osierocony, trafił pod opiekę stryja, Maćka. Po nieszczęściach, jakie spadły na Bogdaniec (zniszczenie grodu w czasie wojny Grzymalitów z Nałęczami i powódź), Maćko oddał ziemię w zastaw dalekiemu krewnemu, opatowi Jankowi z Tulczy, kupił konia i zbroję i wyruszył z dwunastoletnim wówczas bratankiem na wojnę pod dowództwem księcia Witolda. Po sześciu latach powrócili do kraju ze sporymi łupami, za które chcieli wykupić rodowy majątek. Zbyszko jest ostatnim z rodu – to na jego barkach spoczywa obowiązek podtrzymania rodowego nazwiska, często podkreślany przez opiekuna.
Czytelnik poznaje Zbyszka jako osiemnastoletniego popędliwego i lekkomyślnego chłopca o wesołym spojrzeniu, który marzy o rycerskiej chwale, pojedynkach i damie serca. Jest przystojnym młodzieńcem, zahartowanym bitwami i marszami, zręcznym i silnym: „ze wzrostu, z barków, widnych pod obcisłym ubraniem, z tęgich ud i szerokich piersi wydawał się być mężem całkiem dojrzałym, ale nad tą postawą męża wznosiła się głowa dziecinna prawie – i twarz młoda pierwszym meszkiem nad ustami – i zarazem cudna – twarz królewskiego pazia ze złotym włosem, uciętym równo nad brwiami, a puszczonym długo na ramiona”. Na co dzień chodzi ubrany w kaftan ze skóry łosia, na wyjątkowe uroczystości przyodziewa strój zdobyty w pojedynku z Fryzami: białą jakę, haftowaną w złote gryfy i ozdobioną złotymi frędzlami u dołu, pasiaste nogawice i ciżmy z długimi noskami. W czasie podróży zakłada mediolańską zbroję.
Zbyszko lubi wykazywać się swoją siłą – z łatwością naciąga kuszę bez korby i potrafi wycisnąć ręką sok z drzewa. Rozpiera go energia, którą najchętniej spożytkowałby na wojnie, lecz brakuje mu zdrowego rozsądku. Ową nieroztropność u bratanka dostrzega Maćko, który często nazywa go głupcem: „Szkoda mi twojej głowy, ale rozumu nie szkoda, ile żeś głupi jak cap”. Zbyszko jest szczerze przywiązany do stryja, z którym przez wiele lat dzielił niedogodności i trudy wojennej tułaczki. Równie wielką, rodzicielską miłością darzy go stary rycerz, często hamując gwałtowność chłopaka i starając się zawsze uchronić go przed niebezpieczeństwem. Zbyszko z Bogdańca – szczegółowa charakterystyka postaci
Autor: Dorota BlednickaZbyszko wywodzi się ze szlacheckiego rodu herbu „Tępa Podkowa”, zawołania „Grady”. Mężczyźni z tego niegdyś licznego rodu zginęli w bitwie pod Płowcami i jako jedyny z siedemdziesięciu pięciu mężów ocalał wówczas dziad młodzieńca, Wojciech, zwany Turem, który za zasługi otrzymał od króla Władysława Łokietka herb i ziemię bogdaniecką. Babką Zbyszka była waleczna Kachna ze Spalenicy, która po śmierci męża pomściła krzywdy na Niemcach w dwóch wyprawach i zginęła w trzeciej.
Rodzice chłopca, Jagienka z Mocarzewa i Jaśko z Bogdańca, zmarli wcześnie i osierocony, trafił pod opiekę stryja, Maćka. Po nieszczęściach, jakie spadły na Bogdaniec (zniszczenie grodu w czasie wojny Grzymalitów z Nałęczami i powódź), Maćko oddał ziemię w zastaw dalekiemu krewnemu, opatowi Jankowi z Tulczy, kupił konia i zbroję i wyruszył z dwunastoletnim wówczas bratankiem na wojnę pod dowództwem księcia Witolda. Po sześciu latach powrócili do kraju ze sporymi łupami, za które chcieli wykupić rodowy majątek. Zbyszko jest ostatnim z rodu – to na jego barkach spoczywa obowiązek podtrzymania rodowego nazwiska, często podkreślany przez opiekuna.
Czytelnik poznaje Zbyszka jako osiemnastoletniego popędliwego i lekkomyślnego chłopca o wesołym spojrzeniu, który marzy o rycerskiej chwale, pojedynkach i damie serca. Jest przystojnym młodzieńcem, zahartowanym bitwami i marszami, zręcznym i silnym: „ze wzrostu, z barków, widnych pod obcisłym ubraniem, z tęgich ud i szerokich piersi wydawał się być mężem całkiem dojrzałym, ale nad tą postawą męża wznosiła się głowa dziecinna prawie – i twarz młoda pierwszym meszkiem nad ustami – i zarazem cudna – twarz królewskiego pazia ze złotym włosem, uciętym równo nad brwiami, a puszczonym długo na ramiona”. Na co dzień chodzi ubrany w kaftan ze skóry łosia, na wyjątkowe uroczystości przyodziewa strój zdobyty w pojedynku z Fryzami: białą jakę, haftowaną w złote gryfy i ozdobioną złotymi frędzlami u dołu, pasiaste nogawice i ciżmy z długimi noskami. W czasie podróży zakłada mediolańską zbroję.
Wartością nadrzędną dla Zbyszka jest honor rycerski, od najmłodszych lat wpajany mu przez stryja. Młodzieniec woli zostać ściętym niż tchórzliwie uciec z więzienia w przebraniu Maćka. Śluby złożone Jurandównie i późniejsze zrękowiny są dla niego ważniejsze niż rodząca się miłość do Jagienki. Słowo rycerskie ma dla niego moc wiążącą, a jako rycerz wyróżnia się odwagą, szlachetnością i wiernością wobec postawionych sobie celów. Podczas pojedynku z Ulrykiem von Jungingenem zsiada z konia, by pomóc przeciwnikowi, któremu pękł popręg przy siodle. Ta szlachetność sprawia, że jest osobą lubianą i szanowaną przez polskich rycerzy, księcia Janusza i Annę Danutę oraz zyskuje akceptację Juranda. Pozyskuje przyjaźń Fulko de Lorche i pozostaje wierny zasadzie lojalności, nie godząc się, aby Lotaryńczyk zapłacił okup, kiedy został jego jeńcem.
Jest również człowiekiem dumnym i dotrzymującym danego słowa. Płaci okup za siebie i stryja Arnoldowi von Baden, choć Maćko uważa, że ugoda między Jagiełłą a wielkim mistrzem, dotycząca wymiany jeńców, zwalnia ich z zapłaty. Z czasem zaczyna też rozumieć, że równie ważna jest rozwaga, której nauczył się po ataku na posła krzyżackiego.
strona: 1 2 3
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies