Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Krzyżacy
Hlawa
Hlawa z pochodzenia jest Czechem pojmanym przez Zycha i przywiezionym do Zgorzelic jako jeniec wojenny. W swojej ojczyźnie był drobnym szlachcicem. Jest oddanym sługą Jagienki, którą skrycie kocha i dla której zrobiłby wszystko. Bez sprzeciwu wypełnia rozkaz dziewczyny i wyrusza za Zbyszkiem, by strzec go przed niebezpieczeństwem.
Hlawa jest mężczyzną silnym, odważnym i walecznym. Szybko zdobywa zaufanie Zbyszka i staje się jego giermkiem. W wielu sytuacjach wykazuje się sprytem, przezornością i roztropnością. Ma poczucie humoru i cięty język, co szczególnie ujawnia się w jego rozmowach z Sanderusem.
Bezgranicznie oddany Zychównie, pragnie jej szczęścia i wielokrotnie podtrzymuje ją na duchu, zapewniając, że pewnego dnia Zbyszko odwzajemni jej uczucia. Najważniejsze jest dla niego dobro ukochanej panienki – to właśnie Hlawa bez wytchnienia jedzie do Spychowa, aby ostrzec Jagienkę, że Zbyszko wraca do grodu z odnalezioną żoną. W obliczu jej nieszczęścia czuje się bezsilny, lecz dziewczyna zawsze może na nim polegać.
Zbyszko nazywa go Głowaczem. Hlawa zawsze potrafi mądrze doradzić i doskonale wywiązuje się z powierzonych mu zadań. Jest wierny i lojalny wobec młodzieńca, stając się z czasem jego przyjacielem. Dzięki temu zostaje dzierżawcą Spychowa, osiada w grodzie z żoną – Anusią Sieciechówną.
Hlawa – Głowacz w pełni zasługuje na nadane mu przez młodego rycerza ze Spychowa nazwisko. Jest mądry, wierny i zaufany, realnie ocenia sytuację. To niezawodny przyjaciel najpierw Jagienki, potem – Zbyszka, w końcu – obojga.
Sanderus
Sanderus jest Niemcem urodzonym w Toruniu. Przedstawia się jako „sługa Boży bez święceń”. Handluje relikwiami i odpustami, wykorzystującym naiwność i religijność współczesnych. W swojej skrzyneczce ma „kopytko osiołka, na którym odbyła się ucieczka do Egiptu, które znalezione było koło piramid. […] pióro ze skrzydeł archanioła Gabriela, które podczas zwiastowania uronił; dwie głowy przepiórek zesłanych Izraelitom na puszczy; olej, w którym poganie świętego Jana chcieli usmażyć – i szczebel z drabiny, o której się śniło Jakubowi – i łzy Marii Egipcjanki, i nieco rdzy z kluczów świętego Piotra, krople potu świętego Jerzego, które wylał ze smokiem walcząc”.
Jest biedakiem bez domu, wędruje po świecie, poszukując łatwego zarobku. Twierdzi, że był w Ziemi Świętej, Konstantynopolu, Rzymie, a przypadkowe spotkanie ze Zbyszkiem postrzega jako swoją życiową szansę. Rozumie, że przy Zbyszku będzie miał „gościnność po dworach zapewnioną, i niejedną sposobność do zyskownej sprzedaży odpustów, i bezpieczeństwo w drodze – i wreszcie obfitość jadła i napoju, o którą mu przede wszystkim chodziło”.Charakterystyka postaci drugoplanowych w „Krzyżakach”
Autor: Dorota BlednickaHlawa
Hlawa z pochodzenia jest Czechem pojmanym przez Zycha i przywiezionym do Zgorzelic jako jeniec wojenny. W swojej ojczyźnie był drobnym szlachcicem. Jest oddanym sługą Jagienki, którą skrycie kocha i dla której zrobiłby wszystko. Bez sprzeciwu wypełnia rozkaz dziewczyny i wyrusza za Zbyszkiem, by strzec go przed niebezpieczeństwem.
Hlawa jest mężczyzną silnym, odważnym i walecznym. Szybko zdobywa zaufanie Zbyszka i staje się jego giermkiem. W wielu sytuacjach wykazuje się sprytem, przezornością i roztropnością. Ma poczucie humoru i cięty język, co szczególnie ujawnia się w jego rozmowach z Sanderusem.
Bezgranicznie oddany Zychównie, pragnie jej szczęścia i wielokrotnie podtrzymuje ją na duchu, zapewniając, że pewnego dnia Zbyszko odwzajemni jej uczucia. Najważniejsze jest dla niego dobro ukochanej panienki – to właśnie Hlawa bez wytchnienia jedzie do Spychowa, aby ostrzec Jagienkę, że Zbyszko wraca do grodu z odnalezioną żoną. W obliczu jej nieszczęścia czuje się bezsilny, lecz dziewczyna zawsze może na nim polegać.
Zbyszko nazywa go Głowaczem. Hlawa zawsze potrafi mądrze doradzić i doskonale wywiązuje się z powierzonych mu zadań. Jest wierny i lojalny wobec młodzieńca, stając się z czasem jego przyjacielem. Dzięki temu zostaje dzierżawcą Spychowa, osiada w grodzie z żoną – Anusią Sieciechówną.
Hlawa – Głowacz w pełni zasługuje na nadane mu przez młodego rycerza ze Spychowa nazwisko. Jest mądry, wierny i zaufany, realnie ocenia sytuację. To niezawodny przyjaciel najpierw Jagienki, potem – Zbyszka, w końcu – obojga.
Sanderus
Sanderus jest Niemcem urodzonym w Toruniu. Przedstawia się jako „sługa Boży bez święceń”. Handluje relikwiami i odpustami, wykorzystującym naiwność i religijność współczesnych. W swojej skrzyneczce ma „kopytko osiołka, na którym odbyła się ucieczka do Egiptu, które znalezione było koło piramid. […] pióro ze skrzydeł archanioła Gabriela, które podczas zwiastowania uronił; dwie głowy przepiórek zesłanych Izraelitom na puszczy; olej, w którym poganie świętego Jana chcieli usmażyć – i szczebel z drabiny, o której się śniło Jakubowi – i łzy Marii Egipcjanki, i nieco rdzy z kluczów świętego Piotra, krople potu świętego Jerzego, które wylał ze smokiem walcząc”.
Ten drobny oszust i wydrwigrosz okazuje się człowiekiem lojalnym i wiernym rycerzowi z Bogdańca. Wyrusza na poszukiwania Danusi do Prus i zdobywszy zaufanie Zygfryda de Lve, dzięki czemu doprowadza ostatecznie Zbyszka do porwanej żony. Sprytnie zabiera miecze Krzyżakom, ułatwiając w ten sposób odbicie Jurandówny.
Sanderus łączy w sobie zarówno cechy pozytywne, jak i negatywne, lecz w sumie jest człowiekiem poczciwym.
Fulko de Lorche
Fulko de Lorche jest zamożnym młodzieńcem pochodzącym z Lotaryngii. Do Malborka przybył na wyprawę krzyżową, by walczyć z Saracenami i z trudem wierzył, że w Polsce, na Litwie i na Żmudzi mieszkają chrześcijanie. Ostatecznie wyrusza z ciekawości na Mazowsze, mając nadzieję, że spotka tam smoka i dzięki pokonaniu potwora zyska sławę i rycerskie ostrogi.
Fulko to człowiek o smutnej twarzy i łagodnym spojrzeniu. Jest niezwykle uprzejmy, doskonale zna obyczaje dworskie i rycerskie. Szlachetny i honorowy, zawsze dotrzymuje danego słowa. Kiedy dowiaduje się, że stary Maćko jest jeńcem Krzyżaków, zjawia się w Spychowie z propozycją, aby Zbyszko wymienił go na stryja. Jest powszechnie lubiany wśród rycerzy za swoją dobroć, łagodność, nawet i naiwność, choć początkowo uważają go za nieszkodliwego szaleńca. Zyskuje przyjaźń młodego rycerza z Bogdańca i to właśnie on pociesza młodzieńca po śmierci Danusi. Łączy w sobie wiele cech prawdziwego rycerza – waleczność, odwagę i prawość. Dzielnie broni księżnej Anny Danuty przed atakiem tura.
strona: 1 2 3
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies