Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Krzyżacy
Władysław Jagiełło
Władysław Jagiełło od roku 1386 był królem polskim i założycielem dynastii Jagiellonów. W 1385 roku poślubił Jadwigę. Sienkiewicz ukazał go jako znakomitego wodza i sprawiedliwego władcę.
Jagiełło miał „włosy czarne, zwichrzone i rzedniejące nieco nad czołem, długie, po bokach założone za uszy, twarz smagłą, całkiem ogoloną, nos garbaty i dość spiczasty, koło ust zmarszczki, oczki czarne, małe, świecące, którymi rzucał na wszystkie strony. Oblicze jego miało wyraz dobrotliwy, ale zarazem i czujny, człowieka, który wyniesion przez fortunę nad własne niespodziewanie, musi myśleć ustawicznie o tym, czy jego postępki odpowiadają godności, i który obawia się złośliwych przygan”. Był człowiekiem zapalczywym, łatwo wpadającym w gniew, lecz jego wrodzoną gwałtowność hamowała wielka i szczera pobożność.
Uczestniczył każdego dnia w co najmniej trzech mszach, a „odkrycie kielicha i odgłos dzwonka na Podniesienie napełniały zawsze duszę jego uniesieniem, zachwytem, rozkoszą i przestrachem”. Po skończonym nabożeństwie wychodził z kościoła „jakby zbudzon ze snu, uspokojony, łagodny, i dworzanie wcześnie zwiedzieli się, że wówczas najlepiej jest go prosić czy o przebaczenie, czy o dary”. Również w jedzeniu i piciu zachowywał pokorną wstrzemięźliwość i pił wyłącznie wodę.
Przez wiele lat, powstrzymywany przez Jadwigę, dążył do pokoju między Królestwem a Zakonem. Podczas bitwy pod Grunwaldem do ostatniej chwili liczył na zawarcie ugody, ubolewając nad przelaniem krwi chrześcijańskiej: „w wojsku mówiono sobie, że król płacze ustawicznie nad tą krwią chrześcijańską, która ma być przelana, i tak było istotnie. Jagiełło wzdrygał się przed wojną, zwłaszcza z ludźmi, którzy na płaszczach i chorągwiach krzyż nosili, i z całej duszy pragnął pokoju. […] on jeszcze miał nadzieję, że nieprzyjaciel uzna słuszność jego żądań, pożałuje krwi ludzkiej i sprawiedliwym układem straszliwą waśń zakończy”. W czasie walk okazał się doskonałym strategiem, odniósłszy zwycięstwo nad potęgą Zakonu krzyżackiego.
JadwigaCharakterystyka postaci historycznych w „Krzyżakach”
Autor: Dorota BlednickaWładysław Jagiełło
Władysław Jagiełło od roku 1386 był królem polskim i założycielem dynastii Jagiellonów. W 1385 roku poślubił Jadwigę. Sienkiewicz ukazał go jako znakomitego wodza i sprawiedliwego władcę.
Jagiełło miał „włosy czarne, zwichrzone i rzedniejące nieco nad czołem, długie, po bokach założone za uszy, twarz smagłą, całkiem ogoloną, nos garbaty i dość spiczasty, koło ust zmarszczki, oczki czarne, małe, świecące, którymi rzucał na wszystkie strony. Oblicze jego miało wyraz dobrotliwy, ale zarazem i czujny, człowieka, który wyniesion przez fortunę nad własne niespodziewanie, musi myśleć ustawicznie o tym, czy jego postępki odpowiadają godności, i który obawia się złośliwych przygan”. Był człowiekiem zapalczywym, łatwo wpadającym w gniew, lecz jego wrodzoną gwałtowność hamowała wielka i szczera pobożność.
Uczestniczył każdego dnia w co najmniej trzech mszach, a „odkrycie kielicha i odgłos dzwonka na Podniesienie napełniały zawsze duszę jego uniesieniem, zachwytem, rozkoszą i przestrachem”. Po skończonym nabożeństwie wychodził z kościoła „jakby zbudzon ze snu, uspokojony, łagodny, i dworzanie wcześnie zwiedzieli się, że wówczas najlepiej jest go prosić czy o przebaczenie, czy o dary”. Również w jedzeniu i piciu zachowywał pokorną wstrzemięźliwość i pił wyłącznie wodę.
Przez wiele lat, powstrzymywany przez Jadwigę, dążył do pokoju między Królestwem a Zakonem. Podczas bitwy pod Grunwaldem do ostatniej chwili liczył na zawarcie ugody, ubolewając nad przelaniem krwi chrześcijańskiej: „w wojsku mówiono sobie, że król płacze ustawicznie nad tą krwią chrześcijańską, która ma być przelana, i tak było istotnie. Jagiełło wzdrygał się przed wojną, zwłaszcza z ludźmi, którzy na płaszczach i chorągwiach krzyż nosili, i z całej duszy pragnął pokoju. […] on jeszcze miał nadzieję, że nieprzyjaciel uzna słuszność jego żądań, pożałuje krwi ludzkiej i sprawiedliwym układem straszliwą waśń zakończy”. W czasie walk okazał się doskonałym strategiem, odniósłszy zwycięstwo nad potęgą Zakonu krzyżackiego.
Jadwiga, córka Ludwika Węgierskiego, w 1384 roku została koronowana na króla Polski. W Krzyżakach czytelnik odnajduje jej pełny, lecz nieco wyidealizowany portret. „Dziecię domu andegaweńskiego i polskich Piastów, córka potężnego Ludwika, wychowanka najświetniejszego dworu, najpiękniejsza z dziewic na ziemi zrzekła się szczęścia, zrzekła się pierwszej dziewiczej miłości i poślubiła jako królowa „dzikiego” księcia Litwy”. To ogromne poświęcenie przysporzyło młodej królowej miłość i zapewniło wierność poddanych, którzy uważali ją za świętą. W kraju krążyły wieści o cudach czynionych przez Jadwigę – powiadano, że dotknięciem dłoni leczyła chorych. Wierzono, że Chrystus przemawiał do niej z ołtarza. Do Krakowa przybywali ludzie, prosząc o wstawiennictwo, ponieważ na ziemiach polskich utrwaliło się przekonanie, że „o co święta pani Boga poprosi, to stanie się nieodmiennie”.
Papież Bonifacy nazywał ją „świętobliwą i wybraną córką Kościoła”. Jadwiga miała „liliową twarz, niebieskie źrenice, rysy po prostu anielskie, pełne spokoju, dobroci, miłosierdzia”. Od wielu lat wiodła surowe, pokutnicze życie: „odzież nosiła aż nazbyt prostą. Niegdyś wychowana na świetnym dworze i piękniejsza od wszystkich współczesnych księżniczek – kochała się w kosztownych tkaninach, w łańcuchach, perłach, w złotych manelach i pierścieniach, obecnie – a nawet od lat już kilku – nie tylko nosiła szaty mniszki, ale przysłaniała nawet i twarz z obawy, by myśl o własnej piękności nie wzbudziła w niej pychy światowej”. Do Krakowa przybywali rycerze, którzy oddawali jej cześć, a anielską dobroć opiewali minstrele na wszystkich dworach Europy. Zyskała podziw całego narodu, ofiarowując swoje klejnoty na rzecz Akademii Królewskiej i kształcenie młodzieży na zagranicznych uczelniach. Powszechnie mówiono, że jej „czysty duch przenikał w serca ludzkie, łagodził los niewolników, dumę panów, surowość sądów i unosił się jak świt szczęścia, jak anioł sprawiedliwości i spokoju nad całą krainą”.
strona: 1 2 3
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies