Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Krzyżacy
Zupełnie innych charakter mają uczucia bohatera do Jagienki. To miłość zmysłowa, pełna pożądania, od pierwszego spojrzenia. Dziewczyna, różniąca się od delikatnej Danusi, intryguje go zdrowiem, żywiołowością i radością. Młodzieniec zaczyna dostrzegać, że „koło serca zaczyna mu się czynić jakoś bałamutnie, zarazem błogo i smutno, i pożądliwie, a gdy jeszcze pomyśli, że byłby z nią mógł uczynić, co chciał, i jak ją też ku niemu ciągnęło, jak mu patrzyła w oczy i jak się do niego garnęła, to ledwie że na koniu może usiedzieć”.
Zachwyca się jej urodą i pragnie przebywać w jej towarzystwie, a na samą myśl o Zychównie „coś poczyna mu chodzić po kościach i morzy go niby sen”. Z czasem współczuje Jagience, wiedząc, że piękna sąsiadka pokochała go szczerze i bezgranicznie, lecz ma świadomość, że musi pozostać wiernym Danusi, z którą związał się nie tylko ślubami rycerskimi, ale również zaręczynami. Decyduje się opuścić Bogdaniec bez pożegnania z dziewczyną i uczuciowo rozdarty, odczuwa smutek, który stara się przesłonić złością na nią, że przez jej wdzięki „brały go ciągoty”. Wie jednak, że takiej drugiej jak ona nie ma na świecie i często obraz Jagienki wyłania się z jego wspomnień i wówczas z zazdrością myśli, że inny mężczyzna zostanie jej mężem.
Spotyka ją po wielu miesiącach, po tragicznych przeżyciach związanych ze śmiercią żony i jest onieśmielony urodą Zychówny, która z wiejskiej panienki stała się dojrzałą kobietą, służącą na dworze księżnej Aleksandry. Wtedy jeszcze nie potrafi odwzajemnić jej miłości i dopiero po wypełnieniu ślubów i powrocie do Bogdańca przekonuje się, że kocha ją i bez niej świat staje się smutny. Przy Jagience odzyskuje utracone szczęście, radość życia, zostaje jej mężem i ojcem czterech synów. Pozostaje jednak przede wszystkim rycerzem wiernym ojczyźnie i królowi, który z radością wyrusza na wojnę, by stanąć w obronie ojczyzny. Dla okolicznej szlachty staje się wzorem do naśladowania, ponieważ jest dowodem na to, do czego może doprowadzić szlachcica „krzepkie ramię w połączeniu z mężnym sercem i rycerską pożądliwością przygód”.
Zbyszko jest ideałem średniowiecznego rycerza – człowieka honorowego, mężnego i oddanego ojczyźnie. Jest postacią dynamiczną, która zmienia się pod wpływem cierpienia i życiowych trudności. Nierozważny młokos staje się dojrzałym mężczyzną, szlachetnym, walecznym i godnym naśladowania. Zyskuje ogromne bogactwo i z chudopachołka pozbawionego rodowej ziemi staje się zamożnym szlachcicem, otoczonym powszechnym szacunkiem przez sąsiadów i rycerzy, zaliczonym w poczet królewskich rycerzy. W życiu osobistym, pomimo przeżytej tragedii, odzyskuje spokój i szczęście u boku wymarzonej i idealnej dla niego kobiety. Jest kochającym mężem i ojcem i dożywa sędziwego wieku.Zbyszko z Bogdańca – szczegółowa charakterystyka postaci
Autor: Dorota BlednickaZupełnie innych charakter mają uczucia bohatera do Jagienki. To miłość zmysłowa, pełna pożądania, od pierwszego spojrzenia. Dziewczyna, różniąca się od delikatnej Danusi, intryguje go zdrowiem, żywiołowością i radością. Młodzieniec zaczyna dostrzegać, że „koło serca zaczyna mu się czynić jakoś bałamutnie, zarazem błogo i smutno, i pożądliwie, a gdy jeszcze pomyśli, że byłby z nią mógł uczynić, co chciał, i jak ją też ku niemu ciągnęło, jak mu patrzyła w oczy i jak się do niego garnęła, to ledwie że na koniu może usiedzieć”.
Zachwyca się jej urodą i pragnie przebywać w jej towarzystwie, a na samą myśl o Zychównie „coś poczyna mu chodzić po kościach i morzy go niby sen”. Z czasem współczuje Jagience, wiedząc, że piękna sąsiadka pokochała go szczerze i bezgranicznie, lecz ma świadomość, że musi pozostać wiernym Danusi, z którą związał się nie tylko ślubami rycerskimi, ale również zaręczynami. Decyduje się opuścić Bogdaniec bez pożegnania z dziewczyną i uczuciowo rozdarty, odczuwa smutek, który stara się przesłonić złością na nią, że przez jej wdzięki „brały go ciągoty”. Wie jednak, że takiej drugiej jak ona nie ma na świecie i często obraz Jagienki wyłania się z jego wspomnień i wówczas z zazdrością myśli, że inny mężczyzna zostanie jej mężem.
Spotyka ją po wielu miesiącach, po tragicznych przeżyciach związanych ze śmiercią żony i jest onieśmielony urodą Zychówny, która z wiejskiej panienki stała się dojrzałą kobietą, służącą na dworze księżnej Aleksandry. Wtedy jeszcze nie potrafi odwzajemnić jej miłości i dopiero po wypełnieniu ślubów i powrocie do Bogdańca przekonuje się, że kocha ją i bez niej świat staje się smutny. Przy Jagience odzyskuje utracone szczęście, radość życia, zostaje jej mężem i ojcem czterech synów. Pozostaje jednak przede wszystkim rycerzem wiernym ojczyźnie i królowi, który z radością wyrusza na wojnę, by stanąć w obronie ojczyzny. Dla okolicznej szlachty staje się wzorem do naśladowania, ponieważ jest dowodem na to, do czego może doprowadzić szlachcica „krzepkie ramię w połączeniu z mężnym sercem i rycerską pożądliwością przygód”.
strona: 1 2 3
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies