Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Proces
Proces Franza Kafki łączy w sobie elementy powieści psychologicznej, powieści absurdu i paraboli. Pisarz wykazał się ogromnym nowatorstwem w kreacji świata przedstawionego oraz postaci bohaterów. Stworzył świat odrealniony, który jednocześnie posiada cechy rzeczywistości subiektywnej, powstającej w świadomości głównego bohatera.
Kompozycja powieści opiera się na strukturze parabolicznej. Całość dzieła spina swoista klamra – jest nią niespodziewane przybycie do pokoju Józefa K. dwóch tajemniczych mężczyzn w pierwszym i ostatnim rozdziale utworu. Poszczególne rozdziały Procesu nie są ze sobą powiązane ciągiem przyczynowo-skutkowym, choć zachowana została chronologia wydarzeń. Każdy rozdział może stanowić odrębną całość – jasną i zrozumiałą dla odbiorcy.
W różnych fragmentach dzieła powtarzają się te same motywy i obrazy, przypominające obsesyjny, senny koszmar: strychu, na którym mieszczą się kancelarie sądowe, obcych ludzi w oknach, ponurych domów na przedmieściu, kobiet o wątpliwej reputacji czy też innych groteskowych postaci.
Proces nie posiada tradycyjnej fabuły. Opiera się przede wszystkim na analizie, rozważaniach egzystencjalnych i moralnych. Czytelnik odnosi wrażenie, że akcja, złożona z uporządkowanych chronologicznie, przejrzystych epizodów, nie przybliża go do poznania istoty prawa i sądu, a wręcz przeciwnie – pogłębia przeświadczenie o jego niepoznawalności. Jest to utwór oparty na jednym wątku i poruszający jednorodną problematykę, wpisaną w dzieje głównego bohatera.
Na szczególną uwagę zasługuje kreacja świata przedstawionego. Czas i miejsce akcji nie są ściśle skonkretyzowane, co podkreśla uniwersalną wymowę powieści. Czytelnik wie jedynie, że jest to współczesność (sugerują to rekwizyty, takie jak samochody, telefon) i że akcja rozgrywa się w zurbanizowanym mieście.
Proces to opowieść o człowieku XX wieku, który wśród zdobyczy cywilizacji i starań o awans zatracił poczucie sensu życia. Przestrzeń świata powieści jest symboliczna, zbudowana na zasadzie opozycji. Jest to rzeczywistość ponura, z przewagą odcieni szarości, czerni, półmroku lub ciemności. Przestrzeń ulega groteskowej deformacji, zyskuje cechy charakterystyczne dla snu a nie rzeczywistości materialnej.
Przewodnikiem po tym odrealnionym świecie jest narrator – wszechobecny, wszechwiedzący i wyraźne zdystansowany wobec postaci głównego bohatera. Język narracji jest mało plastyczny, przypomina raczej język dokumentów, brak tu obrazowych epitetów, porównań czy też przenośni. Wypowiedzi narratora i postaci cechuje jednolitość stylistyczna – autor zrezygnował z indywidualizacji językowej. Kreacja postaci polega na pewnej nieokreśloności i niekonkretności charakterystyki. Bohaterowie nie są przedstawieni całościowo, wyraźny jest brak ich tożsamości. Postacie są groteskowe i anonimowe. Równie anonimowy jest główny bohater powieści, Józef K. Czytelnik nie ma zbyt wielu informacji na jego temat. Taka kreacja głównego bohatera podkreśla jego uniwersalność – jest człowiekiem przeciętnym, pozbawionym indywidualnych cech, stanowi uogólnienie człowieczeństwa. Artyzm „Procesu” Franza Kafki
Autor: Dorota BlednickaProces Franza Kafki łączy w sobie elementy powieści psychologicznej, powieści absurdu i paraboli. Pisarz wykazał się ogromnym nowatorstwem w kreacji świata przedstawionego oraz postaci bohaterów. Stworzył świat odrealniony, który jednocześnie posiada cechy rzeczywistości subiektywnej, powstającej w świadomości głównego bohatera.
Kompozycja powieści opiera się na strukturze parabolicznej. Całość dzieła spina swoista klamra – jest nią niespodziewane przybycie do pokoju Józefa K. dwóch tajemniczych mężczyzn w pierwszym i ostatnim rozdziale utworu. Poszczególne rozdziały Procesu nie są ze sobą powiązane ciągiem przyczynowo-skutkowym, choć zachowana została chronologia wydarzeń. Każdy rozdział może stanowić odrębną całość – jasną i zrozumiałą dla odbiorcy.
W różnych fragmentach dzieła powtarzają się te same motywy i obrazy, przypominające obsesyjny, senny koszmar: strychu, na którym mieszczą się kancelarie sądowe, obcych ludzi w oknach, ponurych domów na przedmieściu, kobiet o wątpliwej reputacji czy też innych groteskowych postaci.
Proces nie posiada tradycyjnej fabuły. Opiera się przede wszystkim na analizie, rozważaniach egzystencjalnych i moralnych. Czytelnik odnosi wrażenie, że akcja, złożona z uporządkowanych chronologicznie, przejrzystych epizodów, nie przybliża go do poznania istoty prawa i sądu, a wręcz przeciwnie – pogłębia przeświadczenie o jego niepoznawalności. Jest to utwór oparty na jednym wątku i poruszający jednorodną problematykę, wpisaną w dzieje głównego bohatera.
Na szczególną uwagę zasługuje kreacja świata przedstawionego. Czas i miejsce akcji nie są ściśle skonkretyzowane, co podkreśla uniwersalną wymowę powieści. Czytelnik wie jedynie, że jest to współczesność (sugerują to rekwizyty, takie jak samochody, telefon) i że akcja rozgrywa się w zurbanizowanym mieście.
Proces to opowieść o człowieku XX wieku, który wśród zdobyczy cywilizacji i starań o awans zatracił poczucie sensu życia. Przestrzeń świata powieści jest symboliczna, zbudowana na zasadzie opozycji. Jest to rzeczywistość ponura, z przewagą odcieni szarości, czerni, półmroku lub ciemności. Przestrzeń ulega groteskowej deformacji, zyskuje cechy charakterystyczne dla snu a nie rzeczywistości materialnej.
Powieść Franza Kafki wywarła ogromny wpływ na literaturę światową. Nieukończone dzieło wyznaczyło nowe kierunki poszukiwań wielu nurtów powieści psychologicznej XX wieku, zaskakując oryginalną kompozycją, techniką budowania nastroju i kreacją świata przedstawionego.
Szybki test:
Narrator w „Procesie” nie jest:a) wszechobecny
b) pierwszoosobowy
c) zdystansowany wobec postaci głównego bohatera
d) wszechwiedzący
Rozwiązanie
„Proces” Franza Kafki łączy w sobie elementy powieści:
a) psychologicznej
b) paraboli
c) absurdu
d) wszystkie odpowiedzi są poprawne
Rozwiązanie
W „Procesie” autor zachował:
a) tradycyjna fabułę
b) ciąg przyczynowo-skutkowy
c) jedność akcji
d) chronologię wydarzeń
Rozwiązanie
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies