Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Stary człowiek i morze

„Stary człowiek i morze” – streszczenie szczegółowe

Autor: Karolina Marl�ga

Zdobył się na największy wysiłek i przyciągnął marlina nieco do burty, ale zwierzę skręciło i nieco odpłynęło. Santiago zwrócił się do swojego rywala: „Rybo, i tak będziesz musiała umrzeć. Czyż musisz zabić i mnie?”. Na następnym nawrocie stworzenie było już bardzo blisko burty, ale ponownie odpłynęło. Bohater zwrócił się do niego: „Zabijasz mnie (…) Ale masz do tego prawo. Nigdym nie widział nic większego, piękniejszego, bardziej spokojnego i szlachetnego od ciebie, bracie. Przyjdź i zabij mnie. Wszystko mi jedno, kto kogo zabije”.

Starzec nie mógł stracić trzeźwości myślenia. Mobilizował się, by jego ciało zniosło cierpienie jak prawdziwy mężczyzna… lub ryba. Jednak siły go opuszczały, a zawroty głowy były coraz mocniejsze. Z każdym okrążeniem tracił nadzieję na pokonanie ryby. Wciąż próbował przyciągnąć marlina do burty. „Zebrał cały swój ból i resztę sił, jakie mu pozostały, i swoją dawno utraconą dumę - i przeciwstawił to męce ryby, a ona przybliżyła się do niego i popłynęła łagodnie obok, prawie dotykając swym mieczem desek łodzi, i zaczęła ją mijać, długa, potężna, szeroka, srebrzysta, pręgowana fioletem, nieskończona tam, w wodzie”. Wtedy rybak puścił linkę, przycisnął ją stopą i chwycił za harpun. Uniósł go najwyżej jak mógł i wbił go z całych sił w bok ryby, tuż za wielką płetwą piersiową. Wepchnął harpun głębiej, opierając się na nim całym swym ciężarem. Marlin zdobył się na ostatni skok: „wzbił się wysoko nad wodę, ukazując całą swą wielką długość i objętość, całą swą moc i piękno. Zdawało się, że zawisł w powietrzu nad starym rybakiem w łodzi”. Nagle runął do wody, obryzgując całą łódź.

Rybakiem wstrząsnęły mdłości. Gdy doszedł do siebie spostrzegł, że ryba unosi się brzuchem do góry u burty jego łodzi. Woda zaczerwieniła się od krwi zwierzęcia. Widok ten spowodował u Santiago mieszane uczucia. Usiadł i powiedział do siebie: „Trzeba zachować jasność w głowie (…) Jestem zmęczony i stary. Ale zabiłem tego marlina, który jest moim bratem, i teraz muszę odrobić pańszczyznę”. Wiedział, że łódź nie pomieści tak wielkiej ryby, nie pozostało mu nic innego, jak przywiązać ją do burty. Po raz kolejny nie mógł uwierzyć, że zwierzę jest tak ogromne. Przewlókł linkę przez skrzela i paszczę marlina, okręcił na mieczu i przymocował do kołka u dziobu łodzi. Podobną pętlę założył na ogon ryby i przymocował jej tył do rufy. Starzec obliczał w myślach: „Taki, jak teraz jest, waży z górą półtora tysiąca funtów (…) A może i dużo więcej. Jeżeli po oprawieniu zostanie z tego dwie trzecie po trzydzieści centów za funt...”, lecz nie miał jeszcze wystarczająco jasnego umysłu, by wykalkulować, ile dostanie za swoją zdobycz. Był pewny, że gdyby widział go wielki DiMaggio, pogratulowałby mu. Przytwierdził marlina do dziobu, rufy i dodatkowo do środkowej ławy. Miał wrażenie, że przywiązuje do burty drugą, znacznie większą łódź. Na wszelki wypadek związał pysk rybie, by niepotrzebnie się nie otwierał, ponieważ taki opór mógłby ich spowolnić. Postawił maszt, rozwinął żagiel i pożeglował na południowy zachód.

„Stary człowiek i morze” – streszczenie szczegółowe

Szybki test:

Zobacz inne artykuły: