Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Stary człowiek i morze

Charakterystyka Santiago - „Był starym człowiekiem, który łowił ryby w Golfsztromie (…)”

Autor: Karolina Marl�ga

Santiago to tytułowy „stary człowiek”, główny bohater opowiadania. Najczęściej jest nazywany przez narratora „starcem”, „rybakiem” lub po prostu „starym”. Po imieniu zwraca się do niego jedynie Manolin.

Jego wygląd zewnętrzny wynikał nie tylko z podeszłego wieku, ale i codziennej, ciężkiej pracy: „Stary był suchy i chudy, na karku miał głębokie bruzdy. Brunatne plamy po niezłośliwym raku skóry, występującym wskutek odblasku słońca na morzach tropikalnych, widniały na jego policzkach. Plamy te biegły po obu stronach twarzy, a ręce miał poorane głębokimi szramami od wyciągania linką ciężkich ryb. Ale żadna z tych szram nie była świeża. Były one tak stare jak erozje na bezrybnej pustyni. Wszystko w nim było stare prócz oczu, które miały tę samą barwę co morze i były wesołe i niezłomne”. Z innego fragmentu dowiadujemy się dodatkowo: „ ramiona (miał), wciąż jeszcze silne, choć bardzo stare; szyja też była mocna, a bruzdy mniej widoczne, gdy spał i głowa opadła mu na piersi. Koszulę tyle razy łatano, że przypominała żagiel, a łaty spłowiały na słońcu i przybrały najrozmaitsze odcienie. Głowa starego była jednak bardzo sędziwa, a kiedy miał zamknięte oczy, w twarzy nie było życia. (...)Był boso”. Wraz z rozwojem akcji, czytelnik odkrywa coraz to nowe wiadomości o bohaterze, zarówno, jeśli chodzi o jego przeszłość, jak i zmiany zachodzące w nim podczas zmagań z wielką rybą.

Widzimy starego mężczyznę, który pomimo wieku posiadał wiele cech młodego człowieka. Jak sam mawiał o sobie: „Bo ze mnie dziwny staruch”. Słowa te idealnie opisują Santiago, postać pełną kontrastów. Był bardzo silny, jak na swój wiek, ale widzimy go również w chwilach słabości, gdy ze zmęczenia ledwo trzyma się na nogach. Wielu rybaków miało problemy ze wzrokiem, lecz on, pomimo swoich lat, widział bardzo dobrze. Nietypowe, jak na swój wiek, miał również zamiłowanie, czyli baseball.

Wdowiec za młodu wiódł życie podróżnika. W jego wspomnieniach przenosimy na pokład statku rejsowego, na którym pływał do wybrzeży Afryki. Odwiedzamy również podejrzany bar w Casablance, gdzie Santiago przez dwa dni toczył zacięty pojedynek na rękę z wielkim Murzynem. Po tym, jak zwyciężył dzięki swojemu uporowi, ludzie nazywali go czempionem. Szczęście odwróciło się od niego na starość. Przez passę osiemdziesięciu czterech dni bez złowienia ryby ludzie nazywali go „salao”, czyli pechowiec. Dni dawnej chwały minęły bezpowrotnie, co widać również po wyglądzie chaty starca. Zbudowany z liści domek jest brudny i pozbawiony wszelkich wygód. Nie dość, że nie ma bieżącej wody, to łóżko bohatera zbudowane jest ze sprężyn przykrytych starymi gazetami.

Charakterystyka Santiago - „Był starym człowiekiem, który łowił ryby w Golfsztromie (…)”

Szybki test:

Zobacz inne artykuły: