Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Stary człowiek i morze

„Stary człowiek i morze” – streszczenie szczegółowe

Autor: Karolina Marl�ga

Głównym bohaterem powieści jest stary rybak Santiago. Mężczyzna był nazywany we wiosce „salao”, co oznacza pechowca - przez osiemdziesiąt cztery dni nie złowił żadnej ryby. Jego wygląd wskazywał na to, iż bardzo ciężko pracował i był biedny. Na uwagę zasługiwały jego młodzieńcze oczy. Jedynym przyjacielem Santiago był chłopiec, który pomaga mu nosić sprzęt, a od czasu do czasu zapraszał go na piwo do Tarasu, lokalnej restauracji. Przyjaciele wspominali dawne czasy, gdy łowili razem. Pierwszy raz wspólnie wypłynęli w morze, gdy chłopiec miał zaledwie pięć lat. Ojciec zakazał chłopcu łowienia ryb ze starcem w obawie, iż jego pech przeniesie się na niego. Starzec zdradził, iż następnego dnia miał zamiar wypłynąć daleko w morze, by tam szukać swojego szczęścia. Chłopiec pomógł starcowi zanieść sprzęt do jego chaty.

Santiago mieszkał bardzo skromnie. Młodzieniec nalegał, by rybak pozwolił kupić sobie sardynki, które miałyby mu posłużyć za przynętę na kolejnym połowie. Starzec uległ i zgodził się. Chłopiec powrócił i poza sardynkami przyniósł starcowi ciepły posiłek od Martina, właściciela Tarasu. Przyjaciele zjedli razem obiad, poczym starzec zaczął przeglądać rubrykę sportową w gazecie, by znaleźć najnowsze informację o Joe DiMaggio, swoim grającym w baseball idolu. Starzec zasnął na swoim łóżku ze sprężyn i starych gazet i, jak zwykle, śniły mu się małe lwy bawiące się na plaży.

„Był starym człowiekiem, który łowił ryby w Golfstromie pływając samotnie łodzią i oto już od osiemdziesięciu czterech dni nie schwytał ani jednej”. Z tego względu mieszkańcy wioski nazywali go „salao”, co można przetłumaczyć na „wielce pechowy”. Po każdym powrocie z pustą siecią do portu, na rybaka oczekiwał pomagający mu chłopiec. Przez pierwsze czterdzieści dni wypływali na połowy razem, ale z czasem rodzice zabronili synowi przebywania ze starcem w obawie, iż jego pech przeniesie się na ich potomka.

„Stary był suchy i chudy, na karku miał głębokie bruzdy. Brunatne plamy po niezłośliwym raku skóry, występującym wskutek odblasku słońca na morzach tropikalnych, widniały na jego policzkach. Plamy te biegły po obu stronach twarzy, a ręce miał poorane głębokimi szramami od wyciągania linką ciężkich ryb. Ale żadna z tych szram nie była świeża. (...)Wszystko w nim było stare prócz oczu, które miały tę samą barwę co morze i były wesołe i niezłomne”. Santiago, bo tak miał na imię stary rybak, miewał już dłuższe okresy posuchy.

„Stary człowiek i morze” – streszczenie szczegółowe

Szybki test:

Zobacz inne artykuły: