Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Stary człowiek i morze
Joseph Paul DiMaggio, urodził się jako Giuseppe Paolo DiMaggio, Jr. 25 listopada 1914 roku, a zmarł 8 marca 1999 roku. Cała jego sportowa kariera, która trwała piętnaście lat, była związana z jednym klubem, New York Yankees. Trzy razy był wybierany najlepszym zawodnikiem zawodowej ligi baseballowej MLB oraz aż trzynaście razy wziął udział w corocznym Meczu Gwiazd. Zaskarbił sobie uznanie kibiców dzięki wspaniałej grze nie tylko w ataku, ale i w obronie. Jednak do pamięci przeszedł jako zawodnik, który wkładał wielkie serce w każde spotkanie i w każdą akcję. Gdy kończył karierę w wieku 36 lat, jego osiągnięcia indywidualne były bardzo wysokie, ale nie najlepsze w historii tego sportu. Mimo to w 1969 roku został uznany najlepszym, żyjącym, baseballistą Ameryki.
DiMaggio był ósmym z dziewiątki dzieci, jego rodzice pochodzili z Sycylii, a do Stanów Zjednoczonych przybyli jako emigranci. Jego ojciec był rybakiem, podobnie jak wielu jego przodków. Tego samego chciał dla swoich pięciu synów. Joe nienawidził sprzątać łodzi ojca, ponieważ smród martwych ryb przyprawiał go mdłości. Już za młodu wymykał się rodzicom, by grać w baseball. Zanim okrzyknięto go objawieniem lokalnej ligi, ojciec zabraniał mu uprawienia tego sportu. Od tamtego momentu kariera młodego DiMaggio nabrała zawrotnego tempa.
Już w pierwszym sezonie gry dla Yankees pomógł drużynie odbudować dawną chwałę i sięgnął z nią po mistrzostwo MLB. 11 listopada 1951 roku był zmuszony do ogłoszenia końca swojej wielkiej kariery z powodu prześladujących go wciąż kontuzji, które utrudniały mu poruszanie się. W 1953 roku numer, z którym grał, czyli 5, został zastrzeżony, co oznaczało, iż żaden z zawodników Yankees od tej pory nie może go nosić na swojej koszulce.
Wielki rozgłos przyniosło mu drugie małżeństwo. 13 stycznia 1954 roku DiMaggio poślubił Marilyn Monroe. Ich związek był pełny namiętności oraz zazdrości. Za każdym razem, gdy baseballista widział słynną scenę, gdy wiatr podwiewa jego małżonce sukienkę, wpadał w szał. Oboje byli na różnych etapach karier zawodowych. Joe właśnie skończył uprawianie sportu i szukał spokoju w życiu, podczas gdy Marilyn pięła się coraz wyżej w hollywoodzkiej hierarchii. Te nieporozumienia były powodem ich rozwodu. Po kilku latach, gdy DiMaggio dowiedział się o tym, jakie życie prowadziła jego była żona postanowił ponownie się jej oświadczyć, lecz było już za późno. 5 sierpnia 1962 roku Marilyn została znaleziona martwa w swoim mieszkaniu. Zrozpaczony DiMaggio zorganizował pogrzeb i przez dwadzieścia następnych lat, trzy razy w tygodniu, posyłał na jej grób pół tuzina czerwonych róż. Nigdy więcej się już nie ożenił.
W roku 1998 przeszedł operację płuca, zaatakowanego przez raka. Zmarł 8 marca 1999 roku. Według jego adwokata, ostatnimi słowami DiMaggio były: „Wreszcie zobaczę się z Marilyn”. Kim był Joe DiMaggio?
Joseph Paul DiMaggio, urodził się jako Giuseppe Paolo DiMaggio, Jr. 25 listopada 1914 roku, a zmarł 8 marca 1999 roku. Cała jego sportowa kariera, która trwała piętnaście lat, była związana z jednym klubem, New York Yankees. Trzy razy był wybierany najlepszym zawodnikiem zawodowej ligi baseballowej MLB oraz aż trzynaście razy wziął udział w corocznym Meczu Gwiazd. Zaskarbił sobie uznanie kibiców dzięki wspaniałej grze nie tylko w ataku, ale i w obronie. Jednak do pamięci przeszedł jako zawodnik, który wkładał wielkie serce w każde spotkanie i w każdą akcję. Gdy kończył karierę w wieku 36 lat, jego osiągnięcia indywidualne były bardzo wysokie, ale nie najlepsze w historii tego sportu. Mimo to w 1969 roku został uznany najlepszym, żyjącym, baseballistą Ameryki.
DiMaggio był ósmym z dziewiątki dzieci, jego rodzice pochodzili z Sycylii, a do Stanów Zjednoczonych przybyli jako emigranci. Jego ojciec był rybakiem, podobnie jak wielu jego przodków. Tego samego chciał dla swoich pięciu synów. Joe nienawidził sprzątać łodzi ojca, ponieważ smród martwych ryb przyprawiał go mdłości. Już za młodu wymykał się rodzicom, by grać w baseball. Zanim okrzyknięto go objawieniem lokalnej ligi, ojciec zabraniał mu uprawienia tego sportu. Od tamtego momentu kariera młodego DiMaggio nabrała zawrotnego tempa.
Już w pierwszym sezonie gry dla Yankees pomógł drużynie odbudować dawną chwałę i sięgnął z nią po mistrzostwo MLB. 11 listopada 1951 roku był zmuszony do ogłoszenia końca swojej wielkiej kariery z powodu prześladujących go wciąż kontuzji, które utrudniały mu poruszanie się. W 1953 roku numer, z którym grał, czyli 5, został zastrzeżony, co oznaczało, iż żaden z zawodników Yankees od tej pory nie może go nosić na swojej koszulce.
Wielki rozgłos przyniosło mu drugie małżeństwo. 13 stycznia 1954 roku DiMaggio poślubił Marilyn Monroe. Ich związek był pełny namiętności oraz zazdrości. Za każdym razem, gdy baseballista widział słynną scenę, gdy wiatr podwiewa jego małżonce sukienkę, wpadał w szał. Oboje byli na różnych etapach karier zawodowych. Joe właśnie skończył uprawianie sportu i szukał spokoju w życiu, podczas gdy Marilyn pięła się coraz wyżej w hollywoodzkiej hierarchii. Te nieporozumienia były powodem ich rozwodu. Po kilku latach, gdy DiMaggio dowiedział się o tym, jakie życie prowadziła jego była żona postanowił ponownie się jej oświadczyć, lecz było już za późno. 5 sierpnia 1962 roku Marilyn została znaleziona martwa w swoim mieszkaniu. Zrozpaczony DiMaggio zorganizował pogrzeb i przez dwadzieścia następnych lat, trzy razy w tygodniu, posyłał na jej grób pół tuzina czerwonych róż. Nigdy więcej się już nie ożenił.
Gwiazdor baseballu był inspiracją dla wielu artystów. Jego związek z Marilyn Monroe pojawiał się między innymi w piosence „She’s My Queen” („Ona jest moją królową”) w wykonaniu Diesel Boy. Możemy znaleźć tam następujący wers: „She is my queen, she's my Marilyn, and I'm her Joe DiMaggio” („Ona jest moją królową, jest moją Marilyn, a ja jestem jej Joe DiMaggio”). Poza tym związek tych dwojga pojawia się w piosenkach Jennifer Lopez („I'm Gonna Be Alright”), Madonny („Vogue”), Tori Amos („Father Lucyfer”), Billy Joel’a („We Didn't Start the Fire”) oraz Simon and Garfunkel („Mrs. Robinson”). Sam DiMaggio był inspiracją dla piosenek „No More Heroes” zespołu The Stranglers oraz „Center Field” Johna Fogerty'a.
Woody Guthrie napisał książkę „DiMaggio Done It” („DiMaggio tego dokonał”), w której opisał udział zawodnika w serii meczów o mistrzostwo przeciwko Chicago Red Sox z czerwca 1949 roku. W tym sezonie DiMaggio z powodu operacji ostrogi kostnej prawej pięty był zmuszony do opuszczenia pierwszych sześćdziesięciu meczów swojej drużyny. Właśnie do tego okresu odwołuje się w „Starym człowieku i morzu” Ernest Hemingway.
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies