Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Stary człowiek i morze

„Stary człowiek i morze” – streszczenie szczegółowe

Autor: Karolina Marl�ga

Zwabiony krwią drapieżnik wypłynął bardzo gwałtownie z głębin morza i podążał za łodzią Santiago. Ogromny żarłacz budził postrach: „Grzbiet miał błękitny jak u ryby-miecza, brzuch srebrny, a skórę gładką i ładną. Zbudowany był też podobnie do ryby-miecza, z wyjątkiem olbrzymich szczęk, zatrzaśniętych teraz, gdy płynął bystro tuż pod powierzchnią, tnąc niewzruszenie wodę sterczącą płetwą grzbietową. Za ściśniętymi podwójnymi wargami jego paszczy było osiem rzędów kłów osadzonych skośnie do wewnątrz. Nie były to zwykłe, stożkowe zęby większości rekinów. Miały kształt palców ludzkich zagiętych jak szpony. Były prawie tak długie jak palce starego rybaka, a z obu stron miały tnące, ostre jak brzytwa krawędzie”. Drapieżnik nie miał żadnych naturalnych wrogów w morskich głębiach. Żadne inne stworzenie nie miało z nim szans.

Santiago dostrzegł rekina i przygotował harpun. Myślał trzeźwo: „Za dobre to było, żeby trwać”. Wiedział, że ma niewielkie szanse na obronienie swojej zdobyczy. Rekin podpłynął do marlina od tyłu i jednym kęsem wygryzł w nim tuż za ogonem wielką dziurę. Rybak wbił wtedy harpun dokładnie między oczy drapieżnika. Tęgie ostrze ugodziło w mózg. Zanim żarłacz poszedł na dno rzucał się i kotłował w morskiej wodzie. Starzec spojrzał na swojego marlina i rzekł: „Wziął ze czterdzieści funtów (…) Zabrał mi także harpun i całą linkę i teraz moja ryba znów krwawi, więc przyjdą inne”. Nie chciał już patrzeć na swoją rybę, czuł się tak, jakby rekin odgryzł kawałek jego. Był z siebie dumny, że udało mu się rozprawić z drapieżnikiem. Widział w życiu wiele rekinów, ale ten był bez wątpienia największy.

„Za piękne było, żeby trwać - myślał. - Wolałbym teraz, żeby to był sen, wolałbym nigdy nie schwytać tej ryby i leżeć samotnie w łóżku na gazetach”. Na głos dodał: „Ale człowiek nie jest stworzony do klęski (…) Człowieka można zniszczyć, ale nie pokonać”. Było mu żal, że zabił swojego marlina. Wiedział, że wkrótce nadpłyną inne rekiny, a on nie będzie mógł obronić ryby. Ganił samego siebie za pesymistyczne myśli. Mobilizował się, iż musi tylko płynąć do przystani. Uważał, że zostało mu już tylko „To i baseball”. Zastanowił się, czy wielki DiMaggio doceniłby cios, jaki zadał rekinowi. Uważał, że to nic takiego, ale przecież zmagał się z bólem rąk, tak jak jego idol ze swoją kontuzją.

„Stary człowiek i morze” – streszczenie szczegółowe

Szybki test:

Zobacz inne artykuły: