Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Stary człowiek i morze

Charakterystyka Santiago - „Był starym człowiekiem, który łowił ryby w Golfsztromie (…)”

Autor: Karolina Marl�ga

Na szczególną uwagę zasługuje niespotykany stosunek Santiago do przyrody. Można odnieść wrażenie, że na morzu czuje się lepiej niż na lądzie. Uważa się za część wielkiego ekosystemu. Za swoje największe przyjaciółki na oceanie uważał latające ryby. Uwielbiał dźwięk, jaki powstawał, gdy te stworzenia wyskakiwały z wody i rozpościerały swoje płetwy przypominające skrzydła. Żal mu było ptaków, zwłaszcza tych małych i delikatnych, jak rybitwy. Obserwując je zastanawiał się: „Ptaki mają cięższe życie niż my, z wyjątkiem drapieżników i tych dużych, silnych. Dlaczego stworzono ptaki tak kruche i wątłe jak te jaskółki morskie, jeżeli ocean potrafi być tak okrutny? Jest dobry i bardzo piękny. Ale umie też być okrutny, a przychodzi to nagle, i takie ptaki, co latają muskając wodę i polując, i mają słabe, smutne głosy, są za delikatne na morze”. Jednak nie wszystkie morskie stworzenia darzył sympatią.

Poza rekinami, których nienawidził z oczywistych względów, gardził również meduzami portugalskimi. Gdy morze wyrzucało te stworzenia na brzeg Santiago z radością rozdeptywał ich galaretowate ciała. Wszystko przez różowe parzydełka Aqua Moli, które wplątywały się często w jego sieci i raniły mu boleśnie dłonie. Rybak nie przebierał w słowach, w momencie, gdy ujrzał meduzę w wodzie wycedził do niej z odrazą: „Ty kurwo”. Jednak nie zmienia to faktu, iż stary Kubańczyk kocha morze, o czym świadczy sposób, w jakim o nim myślał: „Zawsze nazywał w myśli morze: la mar, bo tak nazywają je ludzie po hiszpańsku, gdy je Kochają. Czasami ci, co je kochają, mówią o nim złe słowa, ale zawsze tak, jakby chodziło o kobietę (…) stary zawsze myślał o nim w rodzaju żeńskim, jako o czymś, co udziela albo odmawia wielkich łask, a jeśli robi rzeczy straszne i złe, to dlatego, że nie może inaczej”.

Ryby to jego ukochane stworzenia, był dla nich zawsze pełen podziwu i uczucia. Przypomniał sobie, jak pewnego razu złowił z Manolinem marlina, samicę, a jej partner wciąż pływał wokół łódki. Starzec wspominał ten widok, jako najsmutniejszą rzecz, jaką w życiu widział. Jednak na największy podziw i szacunek wzbudziła w nim wielka ryba, którą miał na haku po osiemdziesięciu czterech dniach posuchy. Tak myślał o ogromnym marlinie: „Wspaniały jest, dziwny i kto wie, ile ma lat (…) Jeszcze nigdy nie spotkałem równie silnej ryby ani takiej, która postępowałaby równie dziwacznie. Może jest za mądry, żeby skakać”.

Charakterystyka Santiago - „Był starym człowiekiem, który łowił ryby w Golfsztromie (…)”

Szybki test:

Zobacz inne artykuły: