Po przyniesieniu jedzenia przez troskliwą Anastazję odwiedził go dawno niewidziany Razumichin. Przychodził wiele razy, raz nawet z jego matką i siostrą, ale Rodiona nigdy nie było. Poinformował go, że Pulcheria, z obawy o pierworodnego, od wczoraj leży chora. Kobieta wmówiła sobie, że niewdzięczny Raskolnikow przesiaduje u „swojej” Soni, zapominając o matce.

Rodia opowiedział o wizycie Duni i o rozmowie na temat Dymitra, czym go niewymownie ucieszył. Po chwili jednak spochmurniał na wspomnienie wczorajszego listu, który dostała Dunia. Nie powiedziała mu, od kogo ani o czym był. Jedyne, co z niej wydobył to przypuszczenie, że być może wkrótce będzie się musiała z nim rozstać: „(…) potem zaczęła mi za coś gorąco dziękować; potem poszła do siebie i zamknęła się (…)”. Dalej rozmowa zeszła na temat odnalezienia zabójcy Alony i Lizawiety. Razumichin dowiedział się od Porfirego, że winny to malarz – robotnik.

Po wyjściu towarzysza, Raskolnikow rozmyślał, kto mógł przysłać Dunieczce tajemniczy list. Chciał wyjść na dwór, ale w drzwiach natknął się na Porfirego Pietrowicza. Nie zdziwił się jego widokiem: „Może to już rozwiązanie.”- pomyślał.

II

Śledczy zapalił papierosa i zapytał, dlaczego Raskolnikow nie zamyka drzwi na klucz. Był już kilka razy i pod nieobecność lokatora spostrzegł, że drzwi zawsze były otwarte. Potem z dziwnym uśmieszkiem począł wspominać ich rozmowę o morderstwie: „Zdecydowałem, że teraz powinniśmy działać otwarcie, to będzie lepiej”. Na głos analizował swoje domysły i psychologiczne sylwetki znanych zabójców.

Wykluczył Mikołkę, gdyż to „dobry człowiek (…) dusza niewinna i chłonna (…)”. Przyjechał ze wsi chcąc zostać pustelnikiem: „(…) był gorliwy, trawił noce na modłach (…)”, ale wielki Petersburg zawrócił mu w głowie. Na podstawie dowodów został posądzony i zatrzymany. W więzieniu przypomniała mu się Biblia, którą wcześniej czytał. Kierując się tym tekstem, postanowił „przyjąć cierpienie” i dźwigać swój krzyż. Rodia zapytał zdławionym głosem, kto jest mordercą. Usłyszał: „Jak to: kto zabił? – powtórzył, własnym uszom nie wierząc. Ależ p a n zabił, Rodionie Romanyczu! Pan zabił… - dodał całkiem szeptem, tonem całkowitego przeświadczenia”.

Śledczy wymieniał fakty i zdarzenia, które go do tego przekonały, ale jednocześnie podsumował, iż nie ma jednoznacznych dowodów („tylko psychologiczne przypuszczenia”). Radził, by winowajca dobrowolnie zgłosił się na komisariat. Na to Rodia powiedział, że jak sam Porfiry wielokrotnie podkreślał, wszystko to przypuszczenia. W tym momencie gość mu przerwał, aby poinformować, że posiada „mały szczególik”, którego jednak nie zamierza jeszcze ujawniać.

Na koniec rozmowy, na pytanie Raskolnikowa o termin aresztowania, śledczy powiedział, że daje winnemu jeszcze około dwóch dni wolności: „Zastanów się, mój złoty, pomódl”, po czym pożegnał się i wyszedł. Tuż za nim pokój opuścił zdemaskowany lokator.

III

Spieszył się na spotkanie ze Swidrygajłowem. Jak zwykle w głowie kłębiły mu się złe myśli. Górowało wśród nich podświadome przeczucie, że tamten knuje coś przeciw Duni. Poznał przecież jego tajemnicę, wielokrotnie w przeszłości dawał przykład zła swej duszy. Tak się zamyślił, że nie wiadomo kiedy, znalazł się pod traktiernią. W oknie ujrzał znaną twarz. Swidrygajłow zapraszał go do środka.

Rodion wszedł i zdziwił się. Oto znalazł się w tym miejscu przez przypadek, choć zmierzał w innym kierunku. Pamiętał, że mięli się rozmówić gdzie indziej, jednak tamten zapewniał go, że umówili się właśnie w traktierni. Gdy zostali sami (Swidrygajłow odprawił kataryniarza i śpiewającą dziewczynę), wdowiec przypomniał, że bawi w stolicy dopiero od tygodnia. Na pytanie o cel spotkania, na które nalegał, nie odpowiedział. Rodia zaznaczył, że jeśli będzie się mścił na jego siostrze lub w choćby najmniejszym stopniu ją skrzywdzi, on go znajdzie i zabije. O swój los nie dbał, było mu obojętne, czy tamten doniesie na policję o tym, co podsłuchał, czy zachowa to dla siebie.

Gdy były student chciał się oddalić, Swidrygajłow zaczął opowiadać mu swój życiorys, począwszy od wspomnień małżeństwa z Marfą, a skończywszy na celu przyjazdu do Petersburga – chciał się oddać rozpuście. To wyznanie sprawiło, że Rodia definitywnie chciał wyjść. Został jeszcze, gdyż rozmówca chciał mu opowiedzieć pewną historię o tym, jak „ratowała” go pewna kobieta (Dunia).

IV

Zaczął od wspomnień o „kobiecie uczciwej, całkiem niegłupiej (chociaż zupełnie niewykształconej)”. Była nią jego żona. Zakochana i zazdrosna, a dodatku znacznie starsza, Marfa Pietrowna zawarła z mężem ugodę: „miałem w duszy tyle świństwa i swego rodzaju uczciwości, by oświadczyć jej wręcz, że całkowicie wiernym jej… być nie mogę”.

Po wielu awanturach doszli do konsensusu: Swidrygajłow miał jej nigdy nie porzucić, nie wyjeżdżać bez jej zgody, nie mieć stałej kochanki, za co żona pozwalała mu: „czasami smalić cholewki do dziewuch czeladnych” za swą wiedzą. Nie mógł się zakochać w kobiecie z „ich” sfery, a gdyby „nawiedziła [go] jakaś namiętność wielka i poważna”- miał jej o tym powiedzieć. Tak upływało im pożycie małżeńskie, na pozór zgodne i szczęśliwe. W pewnym momencie monologu dobrnął do chwili, gdy w domu zatrudniono nową guwernantkę: „Ale pańskiej siostry mimo wszystko nie zniosła”. Na początku panie połączyła przyjacielska zażyłość, Marfa miała komu się żalić na niewiernego męża.

strona:    1    2    3    4    5    6    7    8    9    10    11    12  

Szybki test:

Rodion jest nieprzytomny przez:
a) 5 dni
b) 4 dni
c) 3 dni
d) 2 dni
Rozwiązanie

Marmieładow zanim się rozpił pracował jako:
a) sędzia
b) adwokat
c) referent sądowy
d) radca tytularny
Rozwiązanie

Swidrygajłow zaproponował Raskolnikowi pieniądze na ucieczkę do:
a) Ameryki
b) Europy Zachodniej
c) Australii
d) Paryża
Rozwiązanie

Więcej pytań

Zobacz inne artykuły:

Streszczenia	Opracowanie
„Zbrodnia i kara” - streszczenie szczegółowe Zbrodnia i kara - streszczenie krótkie	Czas i miejsce akcji, narracja „Zbrodni i kary” Fiodor Dostojewski - biografia Ideowa koncepcja „Zbrodni i kary” Konstrukcja czasoprzestrzenna „Zbrodni i kary” Filozofia w „Zbrodni i karze” Struktura i kompozycja „Zbrodni i kary” Psychologizm w „Zbrodni i karze” Realizm w „Zbrodni i karze” Polifoniczność „Zbrodni i kary” Religia w „Zbrodni i karze” Fiodora Dostojewskiego Petersburg w „Zbrodni i karze” Sny w „Zbrodni i karze” Fiodora Dostojewskiego Ponadczasowość „Zbrodni i kary” Fiodora Dostojewskiego i wpływ na kulturę Cytaty z Dostojewskiego O Dostojewskim powiedzieli... Najważniejsze cytaty - „Zbrodnia i kara” Bibliografia
Bohaterowie
Rodion Romanowicz Raskolnikow - charakterystyka Zofia Siemionowna Marmieładowa (Sonia) - charakterystyka Dunia (Awdotia Romanowna) - charakterystyka Dymitr Prokoficz Razumichin - charakterystyka Pozostali bohaterowie „Zbrodni i kary”

Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies