Podczas rozprawy Rodion Romanowicz Raskolnikow ze szczegółami opowiedział o zabójstwie. Powszechne zdziwienie sędziów wzbudziło to, że od momentu ukrycia sakiewki i innych fantów z mieszkania lichwiarki, morderca nie zaglądał tam ponownie. Okazało się, że nie wiedział, ile dokładnie zrabował („w sakiewce znaleziono trzysta siedemnaście rubli srebrem oraz trzy monetki dwudziestokopiejkowe”). W uzasadnieniu wyroku stwierdzono, że według wszystkich przesłanek Raskolnikow popełnił zbrodnię: „pod wpływem chorobliwej monomanii zabójstwa i grabieży dla samej grabieży i zabójstwa (…) bez rachuby zysku”, co uznano za przejaw „modnej” wówczas teorii chwilowego obłąkania.

Wielu z przesłuchiwanych świadków – kolegów, służącej, gospodyni – stwierdziło, że oskarżony od dawna cierpiał na hipochondrię. Potwierdził to między innymi doktor Zosimow, który pielęgnował Rodiona zaraz po zabójstwie. Na jego korzyść przemawiało również dobrowolne przyznanie i oddanie się do dyspozycji trybunału oraz przypomnienie nieskazitelnej przeszłości. Razumichin przedstawił dowody na to, że Raskolnikow, będąc na studiach, z ostatnich groszy utrzymywał przez pół roku kolegę chorego na gruźlicę, a po jego śmierci „przestępca Raskolnikow” zajął się także schorowanym ojcem nieboszczyka. Ulokował go w lecznicy, a potem opłacił pogrzeb staruszka. Było jeszcze kilka innych dowodów miłosierdzia zabójcy. Wszyscy go bronili, prócz niego samego… Wyrok okazał się dosyć łagodny: osiem lat katorgi drugiej kategorii.

Wraz z nim na Syberię udała się także Sonia. Pomagała mu, jak tylko mogła. Co miesiąc pisała do Duni i Razumichina, teraz małżeństwa (ich ślub był „cichy i smutny”) o syberyjskiej rzeczywistości. Pisała sucho i rzeczowo: „podawała same tylko fakty”. Skarżyła się na skazańca, który stał się posępny, małomówny. Nie wykazywał choćby nuty zainteresowania wieściami z Petersburga, które przychodziły regularnie.

Sonia, nie zważając na humory Rodiona, odwiedzała go tak często, jak mogła. Sama żyła w nędzy, odmawiając sobie jedzenia, aby tylko on był syty. Tak było przez pierwszy rok: starająca się, niedomagająca dziewczyna i obojętny na wszystko mężczyzna (nawet wiadomość o śmierci matki nie zrobiła na nim wrażenia).

Po półtora roku stał się outsiderem, co zaowocowało niechęcią ze strony innych skazańców: „(…) milczy całymi dniami i staje się coraz bledszy”.

II

W końcowych miesiącach syberyjskiej zimy Rodia poważnie chorował i musiał być hospitowany w więziennej lecznicy. Cierpiał jednak nie z powodu twardych realiów obozowego życia: „(…) nie ciężkie roboty, nie jadło, nie ogolona głowa, nie zszyta z gałganów odzież złamała go (…)”, lecz z powodu zranionej dumy niedoszłego prawnika. To był prawdziwy powód jego niedomagania: „(…) i właśnie ze zranionej dumy zachorował. Zatwardziałe jego sumienie nie znajdowało w przeszłości żadnej szczególnie okropnej winy, chyba tylko zwykłe c h y b i e n i e, które każdemu mogło się przytrafić. Wstydził się właśnie tego, że on, Raskolnikow, zaprzepaścił się tak na oślep, beznadziejnie (…) i głupio”.

Zbrodni nie widział w brutalnym zanurzaniu ostrza siekiery w ciele dwóch kobiet, lecz w tym, że miał słabą psychikę, która się złamała i doprowadziła do dobrowolnego przyznania się. W szpitalu leżał przez cały post, aż do Wielkiego Tygodnia. Pewnego dnia odwiedziła go Sonia: „(…) którą też gnębił (…) pogardliwym i gburowatym traktowaniem”. Długo jej nie było, ponieważ sama również chorowała. Wówczas stała się rzecz najmniej prawdopodobna – Rodia rzucił się do jej chudych nóg i głośno zapłakał. Dziewczyna zrozumiała, że to wyraz miłości: „zrozumiała, że [Rodia] ją kocha, kocha ją nieskończenie”.

Od tej chwili wszystko się zmieniło: „Wskrzesiła ich miłość, serce każdego z nich miało w sobie niewyczerpane źródło życia dla serca drugiego”. Snuli plany wspólnej przyszłości, a więźniowie zaczęli go traktować życzliwie.

Raskolnikow „(…) zmartwychwstał i wiedział o tym, czuł to w pełni, całym odnowionym jestestwem, ona zaś – ona przecież żyła tylko jego życiem”. Otrzymał od ukochanej Ewangelię i coraz częściej zastanawiał się, czy potrafi uwierzyć: „Ale tu już się rozpoczyna nowa historia, historia stopniowej odnowy człowieka, historia stopniowego jego odradzania się, stopniowego prz

strona:    1    2    3    4    5    6    7    8    9    10    11    12  

Szybki test:

Koszmar ze skatowanym koniem przyśnił się Rodionowi, gdy ten spał:
a) u przyjaciela - Razumichina
b) na Wyspie Pietrowskiej
c) na W-skim moście
d) w swoim pokoju
Rozwiązanie

Odpowiedz poprawna: b)

Rodion ukrył wszystkie drogocenne przedmioty lichwiarki:
a) pod głazem
b) we framudze
c) w łóżku
d) w szafie
Rozwiązanie

Odpowiedz poprawna: a)

Sposobem na utrzymanie wymyślonym przez Katarzynę Iwanowną miał być śpiew jej dzieci i gra na:
a) gitarze
b) harmonii
c) katarynce
d) skrzypcach
Rozwiązanie

Odpowiedz poprawna: c)

Więcej pytań

Zobacz inne artykuły:

Streszczenia	Opracowanie
„Zbrodnia i kara” - streszczenie szczegółowe Zbrodnia i kara - streszczenie krótkie	Fiodor Dostojewski - biografia Czas i miejsce akcji, narracja „Zbrodni i kary” Ideowa koncepcja „Zbrodni i kary” Konstrukcja czasoprzestrzenna „Zbrodni i kary” Filozofia w „Zbrodni i karze” Struktura i kompozycja „Zbrodni i kary” Polifoniczność „Zbrodni i kary” Psychologizm w „Zbrodni i karze” Realizm w „Zbrodni i karze” Petersburg w „Zbrodni i karze” Sny w „Zbrodni i karze” Fiodora Dostojewskiego Religia w „Zbrodni i karze” Fiodora Dostojewskiego Ponadczasowość „Zbrodni i kary” Fiodora Dostojewskiego i wpływ na kulturę Cytaty z Dostojewskiego O Dostojewskim powiedzieli... Najważniejsze cytaty - „Zbrodnia i kara” Bibliografia
Bohaterowie
Rodion Romanowicz Raskolnikow - charakterystyka Zofia Siemionowna Marmieładowa (Sonia) - charakterystyka Dunia (Awdotia Romanowna) - charakterystyka Dymitr Prokoficz Razumichin - charakterystyka Pozostali bohaterowie „Zbrodni i kary”

Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies