Całe to wydarzenie spowodowało, że Raskolnikow postanowił natychmiast iść do Soni i oczyścić swoje serce. Gdy wszedł do jej wynajmowanego pokoju, ta zaczęła mu dziękować za obronę przed fałszywym oskarżeniem (nie wiedziała, co zaszło w domu po jej wyjściu). Nie mogła zrozumieć, skąd w Łużynie tyle zła. Choć starała się nie wchodzić na ten temat, instynktownie czuła, że jej gościa coś dręczy. Po chwilach wahania otworzył się przed nią. Rozpoczął swą spowiedź.

Opowiadał, jak od miesiąca szczegółowo planował swą zbrodnię, jakie czynił przygotowania, by wszystko było tak, jak to przewidział. Dużo czasu poświęcił na przybliżenie zdumionej Soni powodów tego okrutnego czynu. Zaczął go planować, gdy zabrakło mu pieniędzy na kontynuację studiów na uniwersytecie, gdy poraziła go myśl, że nie będzie mógł zaopiekować się matką i siostrą. Wyznał, że żałuje zabójstwa Lizawiety, która zginęła z jego ręki przez przypadek: „On [mówi niby o swoim przyjacielu, gdyż nie chciał jej spłoszyć] tej Lizawiety… zabić nie chciał… On ją… zabił przypadkowo… Chciał zabić starą, gdy była sama… i przyszedł… A nagle weszła Lizawieta… Więc on i ją zabił.”.

W pewnym momencie Sonia domyśliła się bolesnej prawdy i, szepcząc „Boże!”, „jak kłoda upadła na łóżko, twarzą do poduszek”. W rozpaczy wyznała, że „coś” podejrzewała. Załamała chude ręce, ale nie odtrąciła swego grzesznika, ściskając go w swych ramionach niby w „obcęgach”. Dalej Rodion opowiedział, w którym miejscu schował zrabowaną sakiewkę. Bojąc się odpowiedzi, dziewczyna zapytała, czy pieniądze na pogrzeb jej ojca były „stamtąd”. Usłyszała, że od chwili ukrycia ich pod głazem nie korzystał jeszcze ze zrabowanych banknotów i w sumie to nie wie, co z nimi zrobi.

Sonia pocałunkami zapewniała go o swym oddaniu, zaklinała, że go nie zostawi, że pójdzie z nim na katorgę, chciała mu oddać swój krzyżyk, a on: „(…) idąc do Soni czuł, że w niej cała jego nadzieja i cała ucieczka; pragnął zwalić bodaj część swej męczarni – a oto teraz, gdy całe jej serce zwróciło się do niego, uczuł naraz i uświadomił sobie, że jest nieporównanie bardziej nieszczęśliwy niż przedtem”. Skuloną dwójkę z odrętwienia wyrwało trzykrotne pukanie do drzwi. W drzwiach ukazała się głowa pana Lebieziatnikowa.

V

Mężczyzna nie potrafił ukryć zmartwienia. Opowiedział, iż Katarzyna Iwanowna poszła ze skargą do szefa nieboszczyka Marmieładowa. Po poszukiwaniach zastała go u jakiegoś generała na obiedzie, który przerwała awanturą. Wypędzili ją i po powrocie do domu Amalia ponownie kazała jej i jej dzieciom się wynosić. Wdowa w amoku i pośród krzyku zbiła przerażone maluchy. W końcu oznajmiła, że wymyśliła sposób na utrzymanie: będzie grała na ulicy na katarynce, a one będą śpiewać. Lebieziotnikow powiedział, że Iwanowna „oszalała” i „sfiksowała”. Słysząc to, Sonia wybiegła z pokoju, by jak najszybciej dotrzeć do macochy. Raskolnikow i posłaniec złych wieści także opuścili mieszkanie krawca Kapernaumowa.

Rodion wrócił do swego pokoju. Rozmyślania przerwała mu Dunia. Przyszła, aby pocieszyć brata i zapewnić, że zawsze może liczyć na nią i matkę. Razumichin opowiedział jej, jak policja prześladuje „niewinnego” Rodiona. Gdy wychodziła, brat zatrzymał ją i zapewnił, że „Ten Razumichin, Dymitr, to bardzo dobry człowiek! (…) rzeczowy, pracowity, uczciwy i zdolny mocno pokochać”. Pożegnał się z niczego nieprzeczuwającą siostrą tak, jakby mięli się już nie zobaczyć. Może i przez chwilę chciał jej „to” wyznać, ale czuł, że „Nie, nie wytrzyma; t a k i e nie mogą wytrzymać! T a k i e nigdy nie wytrzymują…”. Pomyślał o Soni…

Gdy wyszedł na ulicę, zawołał go Lebiezatnikow mówiąc, że od dłuższego czasu go szuka. Miał niemiłą wiadomość: „Spełniła swój zamiar i zabrała dzieci (…) Wali w patelnię, dzieci zmusza do śpiewu i tańca. Dzieci płaczą (…) Głupia gawiedź biegnie za nimi. Chodźmy”.

Znaleźli ją nad kanałem „W-skiego mostu”. Wokół kobiety ubranej w zniszczoną suknię i zgnieciony słomkowy kapelusz zgromadziła się grupa ludzi, w dużej mierze wyrostków. W wyniku przewlekłych suchot miała ochrypły głos, a mimo to próbowała śpiewać: „(…) z każdą chwilą była coraz bardziej rozdrażniona”. Nie było patelni, tylko klaskanie w chude i zniszczone dłonie, nie było matczynego zrozumienia i cierpliwości – Polunia, Kola i Lenka byli bici i łajani na oczach gapiów. Była tam też Sonia, ale nie ta wierząca w Opatrzność Boską, lecz ta wylękniona i płacząca. Macocha w szale i opętaniu krzyczała, ciągle kaszląc, że niech cały Petersburg widzi, jak sieroty po szlachetnym urzędniku muszą zarabiać na chleb.

Zobaczywszy Raskolnikowa, podziękowała mu za dobre serce, a już chwilę potem w amoku wrzeszczała, że nie potrzebuje niczyjej łaski. Ktoś dał jej trzy ruble, a ktoś wyzwał. Pojawił się policjant chcący zobaczyć pozwolenie na granie na ulicy, wskutek czego przerażone dzieci zaczęły uciekać, matka zaczęła je gonić i po chwili się przewróciła. Gdy dobiegli do niej, leżała w kałuży krwi: „(…) stwierdzono, że (…) krew, która zaczerwieniła bruk, trysnęła jej gardłem z piersi”.

strona:    1    2    3    4    5    6    7    8    9    10    11    12  

Szybki test:

Zosimow to:
a) sekretarz cyrkułu
b) oficer śledczy
c) współpracownik Porfirego
d) lekarz
Rozwiązanie

Wezwanie Rodiona na komisariat po dokonaniu zbrodni dotyczyło:
a) odebrania przedmiotów zastawionych u lichwiarki
b) długów w szynkowni
c) niezapłaconego weksla
d) mandatu
Rozwiązanie

Rodion na pomarszczonej szyi lichwiarki ujrzał:
a) sakiewkę
b) sznur pereł
c) drogocenną kolię
d) złoty łańcuszek
Rozwiązanie

Więcej pytań

Zobacz inne artykuły:

Streszczenia	Opracowanie
„Zbrodnia i kara” - streszczenie szczegółowe Zbrodnia i kara - streszczenie krótkie	Czas i miejsce akcji, narracja „Zbrodni i kary” Fiodor Dostojewski - biografia Ideowa koncepcja „Zbrodni i kary” Konstrukcja czasoprzestrzenna „Zbrodni i kary” Filozofia w „Zbrodni i karze” Struktura i kompozycja „Zbrodni i kary” Psychologizm w „Zbrodni i karze” Realizm w „Zbrodni i karze” Polifoniczność „Zbrodni i kary” Religia w „Zbrodni i karze” Fiodora Dostojewskiego Petersburg w „Zbrodni i karze” Sny w „Zbrodni i karze” Fiodora Dostojewskiego Ponadczasowość „Zbrodni i kary” Fiodora Dostojewskiego i wpływ na kulturę Cytaty z Dostojewskiego O Dostojewskim powiedzieli... Najważniejsze cytaty - „Zbrodnia i kara” Bibliografia
Bohaterowie
Rodion Romanowicz Raskolnikow - charakterystyka Zofia Siemionowna Marmieładowa (Sonia) - charakterystyka Dunia (Awdotia Romanowna) - charakterystyka Dymitr Prokoficz Razumichin - charakterystyka Pozostali bohaterowie „Zbrodni i kary”

Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies