Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Balladyna

„Balladyna” jako dramat romantyczny – kompozycja i struktura

Autor: Ewa Petniak

„Więc wszystko mam, co król ma. Ach! Ach! A gdzie gminne
Szołdry? Poddani moi, którym ja panuję...”

Dramat romantyczny wyrastał z konwencji dramatu szekspirowskiego (elżbietańskiego). William Szekspir złamał zasadę decorum, czyli odpowiedzialności stylów: obok stylu wysokiego dominował styl niski, wprowadził elementy humoru i farsy, do akcji „wkroczyły” prócz „doniosłych”, znaczących bohaterów, postaci z gminu, a realizm począł przeplatać się z fantastyką. Pojawiły się widma, czarownice, duchy, upiory. Odbiorca „dotykał” metafizyki, ocierał się o sferę niezwykłości i niesamowitości, „uchylał rąbka” nieznanej tajemnicy.

Podobnie jak w szekspirowskim Śnie nocy letniej, tak i w Balladynie Słowackiego duchy (u Szekspira elfy) wpływają na wydarzenia rozgrywające się w świecie ludzi, groza zderza się z komizmem. Nimfa wodna zakochuje się w człowieku – Grabcu i aby go zdobyć narusza panujące w świecie ludzi zasady, używa fantastycznych mocy, by zwabić młodzieńca w swoje sidła. Posyła fantazyjne diabliki, a te „mącą” i zaburzają plany innych: Kirkor, nieopatrznie łamiąc koło w karecie, trafia do domu ubogiej wdowy, która pod chłopską strzechą „chowa” dwie krasawice. Ta z pozoru „dziewicza” intryga przekształca się wkrótce w „spektakl” o osobowości i naturze człowieka, z uwzględnieniem aspektów moralnych.

Jeden z badaczy literatury – Wiktor Weintraub pisał o Słowackim:
„Chciał pokazać (...) – że potrafił ewokować (alegoryzować, wyrazić) zwiewność, polot, poetycki czar szekspirowskiej fantastyki czy grozę sławnych tragicznych scen „Leara” i „Makbeta” oraz że naśladownictwo to nie jest artystycznym niewolnictwem, zatraceniem się w pierwowzorze, ale przeciwnie, jest świadectwem jego suwerennej władzy nad światem przedstawień i procederami artystycznymi szekspirowskiego teatru, że bawi się tym teatrem (...)”

Scena z aktu I obrazująca ucztę u Kirkora przypomina niektóre sytuacje z dramatów Szekspira: omdlenie Balladyny i omdlenie Lady Makbet, pojawiający się duch Banka z Makbeta i duch Aliny, wygnanie matki - Wdowy przez Balladynę kojarzy się z wygnaniem ojca przez córki z Króla Leara. Słowacki jednak nie naśladuje, w pełnym rozumieniu tego słowa, Szekspira, ale do niego nawiązuje, nie w sposób dokładny, lecz przez subtelną aluzję, niekiedy parodię, co dowodzi jego oryginalności.




strona:    1    2    3  

Szybki test:

Bohaterom "Balladyny" obce są:
a) wszystkie odpowiedzi są poprawne
b) emocjonalizm
c) głębokie przeżycia wewnętrzne
d) rozterki intelektualne
Rozwiązanie

Dramat romantyczny stał w opozycji do dramatu:
a) narodowego
b) szekspirowskiego
c) symbolicznego
d) antycznego
Rozwiązanie

Bohaterowie "Balladyny" są:
a) niejednoznaczni moralnie
b) zanalizowani pod kątem psychologicznym
c) bohaterami komediowymi
d) zdecydowanie wierni dobru albo złu
Rozwiązanie

Więcej pytań

Zobacz inne artykuły:

Streszczenia	Opracowanie
„Balladyna” streszczenie szczegółowe Streszczenie „Balladyny” w pigułce	Geneza „Balladyny” Czas i miejsce akcji w „Balladynie” Biografia Juliusza Słowackiego Problematyka władzy w „Balladynie” Motywy baśniowe, legendarne i historyczne w „Balladynie” Słowackiego Groteska i ironia w „Balladynie” Fantastyka w „Balladynie” Symbolika „Balladyny” Melodyjność i plastyczność „Balladyny” Styl „Balladyny” „Balladyna” jako dramat romantyczny – kompozycja i struktura Konflikty moralne w „Balladynie” „Balladyna” jako antybaśń i antydramat „Szekspiryzm” w „Balladynie” Juliusza Słowackiego Kalendarium twórczości Słowackiego Nawiązania do „Balladyny” Najważniejsze inscenizacje „Balladyny” Opinie i komentarze o „Balladynie” Korona Lecha (Popielów) - historia i znaczenie Motywy literackie w Balladynie J. Słowackiego Kogo, dlaczego i jak zabiła Balladyna? Bibliografia
Bohaterowie
„Balladyna” – charakterystyka tytułowej postaci Grabiec - charakterystyka postaci (Balladyna)

Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies