Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Balladyna
„(...) bo wszakże wiele by się strachu
Przez jeden dzień zatarło tajemniczą ciszą.
Teraz wszystko na nowo odradza się z twarzą
Okropniejszą. – Zazdroszczę tej, co dzisiaj rano
Mną była.”
Czasem ogarnia ją tak wielki strach, że omdlewa. Widzi białe widmo „zarżniętej”, słyszy tajemnicze głosy i śpiew duchów. Jest to paniczny lęk zbrodniarza – człowieka przerażonego własnymi myślami, skrępowanego mroczną tajemnicą, obawiającego się zdemaskowania.
Zdemaskować mógł ją obecny na uczcie, a „przebrany” za króla Grabiec – ów wiedział o pochodzeniu pani Kirkorowej. Wiedział też o zbrodni dokonanej pod „żałobną wierzbą”. Tajemnicę leśnej „masakry” znał również Fon Kostryn – sługa, kochanek i ojciec nienarodzonego dziecka Balladyny. W nim zdradliwa kobieta odnalazła bratnią duszę. Sekret był zbyt „ciężki” do udźwignięcia przez jedną osobę. Później Kostryn stał się również wspólnikiem w zbrodniach, a na końcu przeciwnikiem w walce o królewską koronę. Zapobiegliwa Balladyna musiała go wyeliminować. Został przez nią otruty. Z jej rozkazu zginął Pustelnik – prawdziwy władca kraju. Zabiła także Gralona, bo ten znał miejsce zabójstwa Aliny. Ostatecznie tylko zbrodniarka była „panią tajemnicy”.
Drogą usłaną trupami dotarła na „królewski” szczyt. Osiągnąwszy cel, postanowiła być sprawiedliwą królową, choć ponad „sąd ludu”.
„Przysięgam sobie samej, w oczach Boga,
Być sprawiedliwą.”
Ponieważ złamała moralne zasady, nie chciała być oceniana. Paradoksalnie jednak, kryjąc się pod postacią nieznanego sprawcy, wydała na siebie potrójny wyrok śmierci. Za każdym razem Kanclerz przypominał jej: „Radź się sumnienia i sądź.”
Owa wewnętrzna etyka zwyciężyła. Balladyna uświadomiła sobie okropność i niemoralność dokonanych zbrodni. Uznała swoją winę. Kara też została wymierzona. Balladyna zginęła od rażenia piorunem w momencie trzeciego potwierdzenia: „Winna śmierci!”, stając się jednocześnie ofiarą samej siebie.
Balladyna to postać tragiczna uwikłana w konflikt własnej osobowości i nie odkrytej tożsamości – konflikt między namiętnościami, żądzą władzy a wewnętrzną moralnością i sumieniem. Poruszając się po drodze pragnień, zapomina o rozsądku. Nierozważnie szuka granic osobistej wolności. Udowadnia, jak niewiele potrzeba, by stanąć w kolizji z prawem i samym sobą. Wystarczy mała iskra – chwilowe rozbudzenie uśpionej fantazji, szaleńczej ambicji, by zapłonęło ognisko zła i spopielały wszelkie zasady. Jakże czujnym trzeba być strażnikiem świętej „etycznej” korony, by nie zapomnieć o „królewskich” – odgórnych prawach i nie uśmiercić się rażeniem „pioruńskich” (niszczących) pragnień.„Balladyna” – charakterystyka tytułowej postaci
Autor: Ewa Petniak„(...) bo wszakże wiele by się strachu
Przez jeden dzień zatarło tajemniczą ciszą.
Teraz wszystko na nowo odradza się z twarzą
Okropniejszą. – Zazdroszczę tej, co dzisiaj rano
Mną była.”
Czasem ogarnia ją tak wielki strach, że omdlewa. Widzi białe widmo „zarżniętej”, słyszy tajemnicze głosy i śpiew duchów. Jest to paniczny lęk zbrodniarza – człowieka przerażonego własnymi myślami, skrępowanego mroczną tajemnicą, obawiającego się zdemaskowania.
Zdemaskować mógł ją obecny na uczcie, a „przebrany” za króla Grabiec – ów wiedział o pochodzeniu pani Kirkorowej. Wiedział też o zbrodni dokonanej pod „żałobną wierzbą”. Tajemnicę leśnej „masakry” znał również Fon Kostryn – sługa, kochanek i ojciec nienarodzonego dziecka Balladyny. W nim zdradliwa kobieta odnalazła bratnią duszę. Sekret był zbyt „ciężki” do udźwignięcia przez jedną osobę. Później Kostryn stał się również wspólnikiem w zbrodniach, a na końcu przeciwnikiem w walce o królewską koronę. Zapobiegliwa Balladyna musiała go wyeliminować. Został przez nią otruty. Z jej rozkazu zginął Pustelnik – prawdziwy władca kraju. Zabiła także Gralona, bo ten znał miejsce zabójstwa Aliny. Ostatecznie tylko zbrodniarka była „panią tajemnicy”.
Drogą usłaną trupami dotarła na „królewski” szczyt. Osiągnąwszy cel, postanowiła być sprawiedliwą królową, choć ponad „sąd ludu”.
„Przysięgam sobie samej, w oczach Boga,
Być sprawiedliwą.”
Ponieważ złamała moralne zasady, nie chciała być oceniana. Paradoksalnie jednak, kryjąc się pod postacią nieznanego sprawcy, wydała na siebie potrójny wyrok śmierci. Za każdym razem Kanclerz przypominał jej: „Radź się sumnienia i sądź.”
Owa wewnętrzna etyka zwyciężyła. Balladyna uświadomiła sobie okropność i niemoralność dokonanych zbrodni. Uznała swoją winę. Kara też została wymierzona. Balladyna zginęła od rażenia piorunem w momencie trzeciego potwierdzenia: „Winna śmierci!”, stając się jednocześnie ofiarą samej siebie.
Dzieło Słowackiego obrazuje ponadto dramatyczną próbę uwolnienia się od swojego pochodzenia, przełamania społecznych barier. Pokazuje, ile trudnych wyborów trzeba dokonać, ile poświęcić i po jak wielu „schodach” się wspinać, by osiągnąć to, o czym się marzy. W dodatku trzeba być ostrożnym, żeby ze ścieżki kariery nie wkroczyć na drogę „usłaną” trupami.
strona: 1 2
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies