Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Biblia
Pierwszy opis stworzenia świata ma budowę hymniczną – wyraża uwielbienie dla Stwórcy za jego wielkie dzieło. Poszczególne fazy powstawania świata odpowiadają kolejnym dniom. Pojawiają się po każdym dniu powtórzenia: „I tak upłynął wieczór i poranek” oraz wyraz zadowolenia Boga z aktu stworzenia: „A widział Bóg, że były dobre”. Początek kolejnego dnia rozpoczyna się od słów „Bóg rzekł…” lub „A potem Bóg rzekł…”. Regularnie rozłożone powtórzenia, a także wyodrębnienie objętościowo podobnych fragmentów wzmacniają rytmiczność tekstu i skłaniają ku uznaniu hymnicznej struktury. Dzieło stworzenia zasługuje na najpiękniejszą pieśń pochwalną – kompozycja biblijnego tekstu jest więc zwarta, przepełniona wewnętrznym porządkiem, który jest konsekwentnie utrzymywany. Kosmogoniczny tekst jest przejrzysty i łatwy w odbiorze, mimo iż powstał setki lat temu. Podaje uproszczoną wersję powstania świata i człowieka. Tekst kończy się klamrą, powtórzeniem pierwszego zdania: „Takie są narodziny nieba i ziemi przy ich stwarzaniu”.
„Drugi opis stworzenia człowieka” jest starszy o czterysta lat (data powstania trudna jest do ustalenia – przyjmuje się okres od X/IX aż po VII wiek). Przybiera formę opowiadania należącego do tradycji jahwistycznej. Mówi o ulepieniu człowieka z gliny i tchnięciu życia w jego nozdrza. Kładzie nacisk na rzeczywistą pracę antropomorficznego Boga. Świadczą o tym takie czasowniki, jak: „uczynił”, „ulepił”, „zasadził”, „umieścił”. Przed stworzeniem człowieka nie ma nic – tylko pustynia.
Człowiek zostaje ulepiony z prochu ziemi. Motyw ulepienia człowieka z prochu ziemi lub gliny był często spotykany na Bliskim Wschodzie. Stworzenie należy rozumieć jako powołanie do istnienia mocą Bożego słowa. W tej opowieści człowiek także zostaje wywyższony. Ma za zadanie nazwać wszystkie istoty żywe, jednak nie znajduje wśród nich pomocy. Dla człowieka Bóg zasadził na pustynnej ziemi Ogród, a w nim „wszelkie drzewa miłe z wyglądu i smaczny owoc rodzące”. Człowiek miał pracować w Ogrodzie i korzystać z jego dobrodziejstw oprócz skosztowania owocu z drzewa dobrego i złego. Jednak Bóg stwierdził, że „nie jest dobrze, by człowiek był sam” i postanowił uczynić „odpowiednią dla niego pomoc”. Najpierw ulepił z ziemi zwierzęta i ptaki i przyprowadził je do człowieka, by nadał mu imiona – poznał i wziął za nie odpowiedzialność. Mimo wszystko „nie znalazła się pomoc odpowiednia”. Wówczas Bóg zesłał na człowieka sen i z wyjętego żebra stworzył niewiastę. W niej ma znaleźć swe dopełnienie, dlatego mówi: „Ta dopiero jest kością z moich kości i ciałem z mego ciała!”. Zwrot ten kładzie nacisk na równość kobiety i mężczyzny. Kobieta ma być dla niego pomocą, pozwolić mu w pełni realizować siebie i jest takim samym człowiekiem, jak on. Odtąd mężczyzna i kobieta mają stawać się „jednym ciałem”, „jedną istotą ludzką”.
Stwórca obdarza też człowieka wolną wolą. Zakazuje mu jednak skosztowania owocu z drzewa poznania dobra i zła. Obdarza człowieka miłością i zaufaniem, jest troskliwy i pragnie ufać człowiekowi. Możemy zatem z tych fragmentów odczytać wolę Boga – stworzenie szczęśliwego życia mężczyzny i niewiasty na ziemi w zgodzie z naturą, zjednoczonych ze Stwórcą, nieznających zła ani cierpienia oraz śmierci.Opis stworzenia świata i człowieka według Księgi Rodzaju
Autor: Jakub RudnickiPierwszy opis stworzenia świata ma budowę hymniczną – wyraża uwielbienie dla Stwórcy za jego wielkie dzieło. Poszczególne fazy powstawania świata odpowiadają kolejnym dniom. Pojawiają się po każdym dniu powtórzenia: „I tak upłynął wieczór i poranek” oraz wyraz zadowolenia Boga z aktu stworzenia: „A widział Bóg, że były dobre”. Początek kolejnego dnia rozpoczyna się od słów „Bóg rzekł…” lub „A potem Bóg rzekł…”. Regularnie rozłożone powtórzenia, a także wyodrębnienie objętościowo podobnych fragmentów wzmacniają rytmiczność tekstu i skłaniają ku uznaniu hymnicznej struktury. Dzieło stworzenia zasługuje na najpiękniejszą pieśń pochwalną – kompozycja biblijnego tekstu jest więc zwarta, przepełniona wewnętrznym porządkiem, który jest konsekwentnie utrzymywany. Kosmogoniczny tekst jest przejrzysty i łatwy w odbiorze, mimo iż powstał setki lat temu. Podaje uproszczoną wersję powstania świata i człowieka. Tekst kończy się klamrą, powtórzeniem pierwszego zdania: „Takie są narodziny nieba i ziemi przy ich stwarzaniu”.
„Drugi opis stworzenia człowieka” jest starszy o czterysta lat (data powstania trudna jest do ustalenia – przyjmuje się okres od X/IX aż po VII wiek). Przybiera formę opowiadania należącego do tradycji jahwistycznej. Mówi o ulepieniu człowieka z gliny i tchnięciu życia w jego nozdrza. Kładzie nacisk na rzeczywistą pracę antropomorficznego Boga. Świadczą o tym takie czasowniki, jak: „uczynił”, „ulepił”, „zasadził”, „umieścił”. Przed stworzeniem człowieka nie ma nic – tylko pustynia.
Człowiek zostaje ulepiony z prochu ziemi. Motyw ulepienia człowieka z prochu ziemi lub gliny był często spotykany na Bliskim Wschodzie. Stworzenie należy rozumieć jako powołanie do istnienia mocą Bożego słowa. W tej opowieści człowiek także zostaje wywyższony. Ma za zadanie nazwać wszystkie istoty żywe, jednak nie znajduje wśród nich pomocy. Dla człowieka Bóg zasadził na pustynnej ziemi Ogród, a w nim „wszelkie drzewa miłe z wyglądu i smaczny owoc rodzące”. Człowiek miał pracować w Ogrodzie i korzystać z jego dobrodziejstw oprócz skosztowania owocu z drzewa dobrego i złego. Jednak Bóg stwierdził, że „nie jest dobrze, by człowiek był sam” i postanowił uczynić „odpowiednią dla niego pomoc”. Najpierw ulepił z ziemi zwierzęta i ptaki i przyprowadził je do człowieka, by nadał mu imiona – poznał i wziął za nie odpowiedzialność. Mimo wszystko „nie znalazła się pomoc odpowiednia”. Wówczas Bóg zesłał na człowieka sen i z wyjętego żebra stworzył niewiastę. W niej ma znaleźć swe dopełnienie, dlatego mówi: „Ta dopiero jest kością z moich kości i ciałem z mego ciała!”. Zwrot ten kładzie nacisk na równość kobiety i mężczyzny. Kobieta ma być dla niego pomocą, pozwolić mu w pełni realizować siebie i jest takim samym człowiekiem, jak on. Odtąd mężczyzna i kobieta mają stawać się „jednym ciałem”, „jedną istotą ludzką”.
strona: 1 2
Szybki test:
Pan Bóg stworzył ziemię z:a) Chaosu
b) niebytu i nicości
c) bezładu i ciemności
d) połączenia żywiołów
Rozwiązanie
Podczas aktu Stworzenia Pan Bóg stworzył człowieka:
a) piątego dnia
b) szóstego dnia
c) siódmego dnia
d) pierwszego dnia
Rozwiązanie
Opis stworzenia świata ma strukturę:
a) apokaliptyczną
b) dziękczynną
c) hymniczną
d) lamentacyjną
Rozwiązanie
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies