Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Biblia
„Księga Koheleta” jest częścią Starego Testamentu pochodzącą najprawdopodobniej z końca III lub początku II w. p.n.e.. Należy do ksiąg mądrościowych (dydaktycznych). Zawiera uniwersalne przesłanie dotyczące sensu ludzkiego życia. „Kohelet” to nie imię autora, ale nazwa sprawowanej przez niego funkcji mędrca „przemawiającego na zebraniu” (Ekklesiastes). Głównym zagadnieniem utworu jest kwestia przemijania. W treści pojawia się często motyw vanitas vanitatum - marności nad marnościami i przekonanie, że wszystko co ziemskie jest marnością. Człowiek nie jest w stanie osiągnąć trwałego szczęścia, powinien jednak zachować umiar i roztropność i cieszyć się życiem, które jest darem Boga.
Mottem do rozważań o sensie ludzkiego życia są słowa: „Marność nad marnościami, powiada Kohelet, marność nad marnościami – wszystko marność”. Możemy dowiedzieć się, że Kohelet był mędrcem, który poświęcał się zagadnieniom filozoficzno-religijnym, nauczał też „sztuki życia”, posługiwał się w swych wywodach fikcją literacką. Słowa o „marności” powracają w utworze niczym refren (pojawiają się dwudziestokrotnie). Autor rozmyśla nad sensem ludzkiego życia i drogą człowieka do szczęścia. Twierdzi, że nie są w stanie go przynieść ani bogactwa, ani rozkosz, ani mądrość. Starania człowieka o lepszą egzystencję nie mają sensu. I tak wszystkich spotka śmierć. Z życia radzi korzystać z umiarem.
Kohelet wyznaje wiarę w Boga – stworzyciela wszechrzeczy. To on stworzył człowieka i to on będzie go sądził. Należy odczuwać lęk przed Bogiem i przestrzegać jego przykazań, bo Pan widzi wszystko – zarówno dobro, jak i zło. Ludzkie przemijanie jest nieodzowne, a człowiek nie jest w stanie poznać boskich zamiarów i planów wobec wszystkiego co żyje. Ludzka mądrość jest zbyt słaba, by przeniknąć zamiary Stwórcy. Oprócz stwierdzenia o „marności wszystkiego autor „Księgi Koheleta” często powtarza: „wszystko marność i gonienie za wiatrem” oraz „nic nowego pod słońcem”, które świadczą o przemijalności i powtarzalności tego, czego udziałem jest człowiek. Starania o dobra doczesne i mądrość są poddane krytyce – człowiek i tak nie zrozumie sensu życia.
„Księga Koheleta” wyraża także przekonanie, że wszystko na ziemi ma swój czas wyznaczony przez Boga. Porządku świata istniejącego od czasów stworzenia nie sposób zmienić. Przemijanie jest wpisane w ludzką egzystencję i boski ład (Wszystkie rzeczy mają czas, a swym zamierzonym biegiem przemija wszystko pod słońcem). Autor poprzez zastosowanie antynomii i elips wymienia rzeczy, które mają swój czas:Księga Koheleta – streszczenie i opracowanie
Autor: Jakub Rudnicki„Księga Koheleta” jest częścią Starego Testamentu pochodzącą najprawdopodobniej z końca III lub początku II w. p.n.e.. Należy do ksiąg mądrościowych (dydaktycznych). Zawiera uniwersalne przesłanie dotyczące sensu ludzkiego życia. „Kohelet” to nie imię autora, ale nazwa sprawowanej przez niego funkcji mędrca „przemawiającego na zebraniu” (Ekklesiastes). Głównym zagadnieniem utworu jest kwestia przemijania. W treści pojawia się często motyw vanitas vanitatum - marności nad marnościami i przekonanie, że wszystko co ziemskie jest marnością. Człowiek nie jest w stanie osiągnąć trwałego szczęścia, powinien jednak zachować umiar i roztropność i cieszyć się życiem, które jest darem Boga.
Mottem do rozważań o sensie ludzkiego życia są słowa: „Marność nad marnościami, powiada Kohelet, marność nad marnościami – wszystko marność”. Możemy dowiedzieć się, że Kohelet był mędrcem, który poświęcał się zagadnieniom filozoficzno-religijnym, nauczał też „sztuki życia”, posługiwał się w swych wywodach fikcją literacką. Słowa o „marności” powracają w utworze niczym refren (pojawiają się dwudziestokrotnie). Autor rozmyśla nad sensem ludzkiego życia i drogą człowieka do szczęścia. Twierdzi, że nie są w stanie go przynieść ani bogactwa, ani rozkosz, ani mądrość. Starania człowieka o lepszą egzystencję nie mają sensu. I tak wszystkich spotka śmierć. Z życia radzi korzystać z umiarem.
Kohelet wyznaje wiarę w Boga – stworzyciela wszechrzeczy. To on stworzył człowieka i to on będzie go sądził. Należy odczuwać lęk przed Bogiem i przestrzegać jego przykazań, bo Pan widzi wszystko – zarówno dobro, jak i zło. Ludzkie przemijanie jest nieodzowne, a człowiek nie jest w stanie poznać boskich zamiarów i planów wobec wszystkiego co żyje. Ludzka mądrość jest zbyt słaba, by przeniknąć zamiary Stwórcy. Oprócz stwierdzenia o „marności wszystkiego autor „Księgi Koheleta” często powtarza: „wszystko marność i gonienie za wiatrem” oraz „nic nowego pod słońcem”, które świadczą o przemijalności i powtarzalności tego, czego udziałem jest człowiek. Starania o dobra doczesne i mądrość są poddane krytyce – człowiek i tak nie zrozumie sensu życia.
Jest czas rodzenia i czas umierania,
czas sadzenia i czas wyrywania tego, co zasadzono,
czas zabijania i czas leczenia,
czas burzenia i czas budowania,
czas płaczu i czas śmiechu,
czas zawodzenia i czas pląsów,
czas rzucania kamieni i czas ich zbierania,
czas pieszczot cielesnych i czas wstrzymywania się od nich,
czas szukania i czas tracenia,
czas zachowania i czas wyrzucania,
czas rozdzierania i czas zszywania,
czas milczenia i czas mówienia,
czas miłowania i czas nienawiści,
czas wojny i czas pokoju.
Porządek opisywany przez autora dotyczy zarówno człowieka w wymiarze jednostkowych, jak i globalnym (czas wojny i pokoju). Ogólne reguły odnoszące się do zaplanowanego czasu są dla wszelkich spraw takie same, jednak przekraczają zdolności intelektualne człowieka – zna je tylko nieprzenikniony Bóg. Jednak mimo całego swego pesymizmu autor wspomina, że należy „weselić się, a czynić dobrze za żywota swego”. Należy cieszyć się życiem i odpoczywać po codziennych trudach, mając na uwadze, że wszystko zaplanował Bóg. Zanim przyjdzie dla człowieka kres ma korzystać z czasu „śmiania”, „tańcowania” i „miłowania”, jednak ma czynić to z umiarem przestrzegając zasad moralnych. Dla każdego nadejdzie czas sądu bożego.
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies