Tam czekał już na nich Rudy. Powiedział w głębi przejścia: „- Panowie, odbywa się tu akcja oddziałów Polskich Sił Zbrojnych. Opuścić pistolety, oddać mi broń”. Strażnicy zaczęli strzelać. Rozpoczęła się wymiana ognia. Zrobiło się bardzo głośno. Kilka sekund później dwóch Werkschutzów leżało we krwi. Rudy trzymał się za poważnie postrzelone udo.

Zośka wyprowadził rannego kolegę na ulicę. Jak na nieszczęście nie było akurat żadnego z ich aut. Wpakował go więc do jakiegoś przypadkowego samochodu. Zastraszył szofera pistoletem. Kazał mu jechać.

Alek nie wziął udziału w strzelaninie. Nie mógł opuścić swego posterunku. Dalej stał w bramie. Czasami dla pozorów spacerował przed nią raz w jedną, raz w drugą stronę. Akcja została skończona. Jako ostatni wyszedł przed kamienicę. Stało się w momencie, gdy podjechał samochód policji niemieckiej. Po chwili kilkudziesięciu ludzi otaczało dom.

Lekarz sprowadzony do Rudego stwierdził, że chłopak wyjdzie z tego. Kula nie tknęła kości. Nazajutrz Zośka przejrzał listę agentów gestapo przyniesioną przez kontrwywiad. Ujrzał na niej nazwisko chirurga. Wiedział, że muszą ucieka. Donosiciel z pewnością już wypełnił swój „obowiązek”. Nie wiedział, gdzie przewieść rannego Rudego. Chory bardzo gorączkował. Rozkazał swoim czterem chłopcom ubezpieczanie mieszkania. Kolejnej nocy, o czwartej nad ranem, na chodniku pod domem stanęło policyjne auto. Bohaterowie musieli się ewakuować. Szybko ubrali Rudego. Przewiązali go sznurem. Okazało się, że policja przyjechała do domu naprzeciwko. Odetchnęli z ulgą. Kilka dni później okazało się, że wiadomość o lekarzu-agencie była fałszywa.

Rozdział V
POD ARSENAŁEM

Pewnej marcowej nocy do Heńka, towarzysza broni Rudego, przyszło gestapo. Podczas rewizji znaleźli notatki. Było w nich nazwisko i adres członka „Buków”. Heniek został aresztowany.

22 marca 1943 roku Rudy z Zośką skończyli przygotowania do planowanej na kolejny dzień akcji przeniesienia dużego magazynu materiałów wybuchowych w inne miejsce. Chłopcy byli bardzo dobrymi przyjaciółmi. Mieli te same poglądy na otaczający świat. Dzielili wspólne pasje, zainteresowania, cele. Rozumieli się bez słów. Przed godziną policyjną rozeszli się do swoich domów. Rudy wyznał przyjacielowi, że nie ma żadnych problemów. Żartował, że teraz Zośka musi zacząć się czymś martwić. Przed snem otrzymał telefon od kolegi z życzeniami dobrej nocy. Ta noc nie miała jednak być spokojna. Była początkiem końca.

W poniedziałek 23 marca o godzinie czwartej trzydzieści nad ranem do mieszkania Rudego wtargnęło sześciu gestapowców. Czterech z nich z karabinami maszynowymi zostało na zewnątrz. Po rewizji aresztowali Rudego i jego ojca. Przewieziono ich na Pawiak. Pierwszego od razu zaczęto przesłuchiwać.

Już na wstępie gestapowcy nabrali przekonania, że Rudy jest jednym z głównych ogniw dywersji. Pokazali mu znalezione notatki Heńka. Żądali, aby podał adresy magazynów z amunicją. Chcieli otrzymać namiary na przełożonych i kolegów. Chłopak do niczego się nie przyznał. Nie podał żadnego adresu. Wówczas gestapowcy zaczęli go bić. Bał się, że zobaczą jego ranę na udzie po niedawnym postrzale. Tak ustawiał się do ciosów, by padały na nogę. Po chwili miejsce stało się zakrwawione i poszarpane. Rudy uspokoił się. Powtarzał sobie w duchu, że nie ma już żadnego dowodu jego dywersyjnej działalności.

Aby przestali go bić podał jedno nazwisko. Należało do kolegi, który niedawno zmarł w obozie w Oświęcimiu. Po sprawdzeniu danych gestapowcy wpadli w szał. „Bicie trwało bez ustanku z parogodzinnymi przerwami. Bito go w trzech postawach: na stojąco – pięścią po twarzy i głowie, leżącego na stołku – kijem i pejczem, oraz na podłodze, gdy mdlał – butami po brzuchu i między nogi. Miażdżono mu również podkowami butów dłonie na kamiennej posadzce, gdy leżał wyczerpany bez sił. Bicie kijem ustało dopiero wtedy, gdy kij złamali mu na głowie”.

Rudego kilka razy dziennie wożono z Pawiaka na Szucha. Odbywały się tam tak zwane „badania”, czyli śledztwo przez bicie.

Znalezioną w domu Rudego podczas rewizji pieczęć z kotwicą Niemcy maczali w tuszu i stemplowali mu twarz i ogoloną głowę. Katowaniu nie było końca. Chłopak specjalnie nadstawiał głowę. Gdy w nią uderzyli tracił przytomność. Nie czuł męki bestialstwa. Budzili go kopaniem w brzuch. Deptali genitalia i dłonie. Po odwiezieniu na Pawiak był nieludzko skatowany. Pierwszą noc spędził na głównej Sali. Zajęli się nim współwięźniowie i ojciec. Podali mu wodę, przewrócili na bok.

Nazajutrz przeniesiono go do szpitala. Okazało się, że był w krytycznym stanie. Mimo wszystko po paru godzinach znowu zabrano go na „badania” na Szucha. Nie mógł utrzymać się na nogach. Gestapowcy wlekli go za ręce. Jego głowa i nogi obijały się na schodach. Po jakimś czasie nosili go na „badania” na noszach. Był katowany na leżąco.

Po każdym kolejnym powrocie na Pawiak współwięźniowie cucili go z coraz większym trudem. Pewnego piątku na Szucha odbyła się konfrontacja z Heńkiem. Miał ślady pobicia na twarzy. Rudy w dalszym ciągu zaprzeczał oskarżeniom. Katowali go na oczach Heńka. Prosił, że jak przestaną, to kolega się przyzna. Rudy jednak milczał. „Badanie” odłożono do następnego dnia. Na koniec gestapowiec oświadczył, że od jutra Rudy będzie bity na śmierć. Odwieziono go na Pawiak.

strona:    1    2    3    4    5    6    7    8    9  

Szybki test:

Narzeczona Alka miała na imię:
a) Basia
b) Marysia
c) Czesia
d) Kasia
Rozwiązanie

W listopadzie 1942 roku powołano znane pod nazwą „Kedyw”:
a) Konspiracyjne Dywizjony
b) Komendantury Wywiadu
c) Kierownictwo Dywersji
d) Kierownicze Dywizje
Rozwiązanie

Kto dowodził akcją pod Arsenałem?
a) Florian Marciniak
b) Stefan Orsza
c) Zośka
d) Alek
Rozwiązanie

Więcej pytań

Zobacz inne artykuły:

Inne

Charakterystyka Alka Geneza tytułu „Kamieni na szaniec” Biografia Aleksandra Kamińskiego Szczegółowe streszczenie „Kamieni na szaniec” Charakterystyka Rudego Geneza „Kamieni na szaniec” „Kamienie na szaniec” - krótkie streszczenie Charakterystyka Zośki Akcja pod Arsenałem – streszczenie Dokument epoki, czyli problematyka „Kamieni na szaniec” Charakterystyka pozostałych bohaterów „Kamieni na szaniec” Gatunek literacki, narracja, język i styl „Kamieni na szaniec” „Kamienie na szaniec” - plan wydarzeń Szczegółowy plan wydarzeń „Kamieni na szaniec” Losy Macieja Aleksego Dawidowskiego („Glisty”, „Alka”, „Kopernickiego”, „Koziorożca”) Losy Jana Bytnara („Rudego”, „Janka”, „Krokodyla”) Krytyka literacka o „Kamieniach na szaniec” Wartości artystyczne argumentem za ponadczasowością „Kamieni na szaniec” Losy Tadeusza Zawadzkiego („Zośki”, „Tadeusza”, „Kotwickiego”, „Kajmana”, „Lecha Pomarańczowego”) Słowniczek najważniejszych pojęć związanych z „Kamieniami na szaniec” Czas i miejsce akcji „Kamieni na szaniec” Kalendarium twórczości Aleksandra Kamińskiego Bibliografia Najważniejsze cytaty „Kamieni na szaniec”

Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies