Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Kamienie na szaniec
Na podstawie „Kamieni na szaniec” Kamińskiego w 1977 roku Jan Łomnicki nakręcił film „Akcja pod Arsenałem” do scenariusza Jerzego Stefana Stawińskiego. Akcja toczy się wokół wydarzeń związanych z aresztowaniem Janka „Rudego” Bytnara (Cezary Morawski) oraz przygotowań do jego odbicia, organizowanych przez Tadeusza „Zośkę” Zawadzkiego (Mirosław Konarowski) i Macieja „Alka” Dawidowskiego (Ryszard Gajewski).
Szczegółowe streszczenie akcji pod Arsenałem odnajdziemy w części „Pod Arsenałem”, czyli piątym rozdziale powieści dokumentalnej Aleksandra Kamińskiego „Kamienie na szaniec”.
Przyczyną zorganizowania akcji była niespodziewana wizyta gestapo w domu Heńka, towarzysza broni Rudego. Podczas rewizji funkcjonariusze niemieckiej policji znaleźli notatki, w których ktoś napisał nazwisko i adres członka „Buków”. Potem wypadki potoczyły się w zawrotnym tempie.
W poniedziałek 23 marca o godzinie czwartej trzydzieści nad ranem do mieszkania Rudego wtargnęło sześciu gestapowców. Po dokładnej rewizji aresztowali chłopca i jego ojca i przewieźli ich na Pawiak. Tam zaczęto od razu „przesłuchiwać” Rudego.
To, co robili z bohaterem ciężko nazwać „badaniem”, a jednak takiego słowa używali, gdy zabierali go kilka razy dziennie do gabinetu śledczego na Szucha. Byli pewni, że Rudy jest jednym z głównych ogniw dywersji i żądali, aby podał adresy magazynów z amunicją, namiary na przełożonych i kolegów. Gdy do niczego się nie przyznał - wówczas zaczęli go katować. „Bicie trwało bez ustanku z parogodzinnymi przerwami. Bito go w trzech postawach: na stojąco – pięścią po twarzy i głowie, leżącego na stołku – kijem i pejczem, oraz na podłodze, gdy mdlał – butami po brzuchu i między nogi. Miażdżono mu również podkowami butów dłonie na kamiennej posadzce, gdy leżał wyczerpany bez sił. Bicie kijem ustało dopiero wtedy, gdy kij złamali mu na głowie”. Pewnego razu jakiś gestapowiec oświadczył, że od jutra będzie bity na śmierć, jeśli nikogo nie wyda...
Gdy Rudy został aresztowany, o świcie tego samego dnia jego przyjaciele i koledzy już o tym wiedzieli. Nie mogąc pogodzić się z myślą, że ich przyjaciel jest katowany, wszyscy przyklasnęli na pomysł Zośki o natychmiastowym odbiciu Rudego z rąk gestapowców. Aby tego dokonać, musieli jednak – pozostając w służbie żołnierskiej – najpierw załatwić bieżące sprawy i przede wszystkim wymóc zgodę „góry” na niebezpieczną akcję. Akcja pod Arsenałem – streszczenie
Autor: Karolina MarlgaNa podstawie „Kamieni na szaniec” Kamińskiego w 1977 roku Jan Łomnicki nakręcił film „Akcja pod Arsenałem” do scenariusza Jerzego Stefana Stawińskiego. Akcja toczy się wokół wydarzeń związanych z aresztowaniem Janka „Rudego” Bytnara (Cezary Morawski) oraz przygotowań do jego odbicia, organizowanych przez Tadeusza „Zośkę” Zawadzkiego (Mirosław Konarowski) i Macieja „Alka” Dawidowskiego (Ryszard Gajewski).
Szczegółowe streszczenie akcji pod Arsenałem odnajdziemy w części „Pod Arsenałem”, czyli piątym rozdziale powieści dokumentalnej Aleksandra Kamińskiego „Kamienie na szaniec”.
Przyczyną zorganizowania akcji była niespodziewana wizyta gestapo w domu Heńka, towarzysza broni Rudego. Podczas rewizji funkcjonariusze niemieckiej policji znaleźli notatki, w których ktoś napisał nazwisko i adres członka „Buków”. Potem wypadki potoczyły się w zawrotnym tempie.
W poniedziałek 23 marca o godzinie czwartej trzydzieści nad ranem do mieszkania Rudego wtargnęło sześciu gestapowców. Po dokładnej rewizji aresztowali chłopca i jego ojca i przewieźli ich na Pawiak. Tam zaczęto od razu „przesłuchiwać” Rudego.
To, co robili z bohaterem ciężko nazwać „badaniem”, a jednak takiego słowa używali, gdy zabierali go kilka razy dziennie do gabinetu śledczego na Szucha. Byli pewni, że Rudy jest jednym z głównych ogniw dywersji i żądali, aby podał adresy magazynów z amunicją, namiary na przełożonych i kolegów. Gdy do niczego się nie przyznał - wówczas zaczęli go katować. „Bicie trwało bez ustanku z parogodzinnymi przerwami. Bito go w trzech postawach: na stojąco – pięścią po twarzy i głowie, leżącego na stołku – kijem i pejczem, oraz na podłodze, gdy mdlał – butami po brzuchu i między nogi. Miażdżono mu również podkowami butów dłonie na kamiennej posadzce, gdy leżał wyczerpany bez sił. Bicie kijem ustało dopiero wtedy, gdy kij złamali mu na głowie”. Pewnego razu jakiś gestapowiec oświadczył, że od jutra będzie bity na śmierć, jeśli nikogo nie wyda...
Mimo iż starannie zaplanowali odbicie kolegi, tzn. zwołali zespoły, rozpoznali teren, zorganizowali lokale, przygotowali broń, materiały wybuchowe, to jednak nie otrzymali zgody Naczelnika Szarych Szeregów oraz dowódców z Kedywu. Usłyszeli, że dotychczas nikogo nie odbijano, nawet Delegata Rządu czy największych polskich polityków, wojskowych itd., że nie chodziło o odbicie więźnia z prowincjonalnego aresztu, tylko o mury warszawskiego więzienia Pawiak i Szucha, które pochłonęły tysiące ofiar.
Brak zgody władz spowodował, że chłopcy, którzy byli już ustawieni w terenie i czekali na przejazd furgonetki więziennej (mięli dokładne informacje od mającego wiele znajomości Wesołego) musieli opuścić swoje stanowiska i zrezygnować z planu. W milczeniu patrzyli, jak auto z ich kolegą przejechało ulicą.
Po dwóch dniach, dokładnie w czwartek wieczorem bohaterowie otrzymali wiadomość od Wesołego, że jutro gestapowcy chyba będą znowu przewozić Rudego. Informacja nie była jednak pewna. W piątek chłopcy znowu zbierali się kilka razy na ulicznych stanowiskach i rozchodzili, aż w końcu Naczelnik Szarych Szeregów harcmistrz Florian Marciniak przyniósł im wiadomość, że na „górze” zapadła decyzja - mają zgodę na akcję. Wówczas Wesoły potwierdził, że karetka więzienna z Rudym będzie jechała ulicą Bielańską około godziny siedemnastej.
strona: 1 2 3
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies