Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Kamienie na szaniec
Włoska „Enciclopedia Cattolica” z 1952 roku hasło „Polonia” urozmaiciła wzmianką o „Kamieniach na szaniec”. Jej autorzy stwierdzili, że jest to „najgłośniejszy i najbardziej charakterystyczny tekst literacki z okresu drugiej wojny światowej”.
„Duch czasu bywa przewrotny. Omija wyniosłych i z dumą kreujących siebie i wciela się w tych, którzy literaturę za środek tylko mają i obok niej poprzez swoje bibliografie budują rzeczywistość poczętą z odwagi i z uczciwego namysłu. […] Sukces artystyczny polega najczęściej na odwadze Kolumba i prostocie założeń. Aleksander Kamiński jest jednym z nielicznych, którzy dopłynęli do świata wartości. Nie zatopili oni siebie ani wiezionego ładunku, nie zamienili statku w muzeum. Rzucili swoim pisarstwem wyzwanie rozumowi i trzeźwej spekulacji, w których nie starcza już miejsca na ideał” [Marek Zieliński w „Niepokorze pisarza”].
„Kamienie na szaniec” to zarazem pierwsze historyczne opracowanie, próba świadectwa, dydaktyczna opowieść dla współczesnych i dla potomnych oraz osobista relacja, dokument historyczny (dokument świadomości i dokument epoki), żarliwe wyznanie dopiero co przeżytej prawdy o ludziach” [Tomasz Strzembosz w „Całym życiem”].
”Nie każda książka staje się legendą. To przywilej tekstów wyjątkowych, które tak mocno wrastają w świadomość narodową, że zaczynają nią rządzić. Takie są właśnie „Kamienie na szaniec”, książka, która w sposób decydujący wpłynęła na historyczną i moralną wizję lat 1939-1945, stała się epitafium i testamentem. Sięgają po nią kolejne pokolenia Polaków kierowane nie nakazem lekturowym, lecz moralnym. Janusz Tazbir nazwał tę książkę jednym z kamieni milowych polskiej świadomości narodowej i obok „Jeszcze Polska”, „Pana Tadeusza” i „Trylogii” zaliczył ją do dwunastu dzieł, „które bądź to najlepiej ukazują umysłowość oraz postawę wielu pokoleń Polaków, bądź też wywarły szczególny wpływ najpierw na losy ich państwa, a następnie na uporczywe dążenie do niepodległości”. Na legendę „Kamieni na szaniec” składają się trzy elementy: niezwykłość bohaterów, osobowość autora i dzieje książki” [Krystyna Heska-Kwaśniewicz].
„Kamienie na szaniec to zarazem pierwsze historyczne opracowanie, próba świadectwa, dydaktyczna opowieść dla współczesnych i dla potomnych oraz osobista relacja, dokument historyczny (dokument świadomości i dokument epoki), żarliwe wyznanie dopiero co przeżytej prawdy o ludziach”. [Tomasz Strzembosz - znawca lat 1939-1945].
Krytyka literacka o „Kamieniach na szaniec”
Autor: Jakub RudnickiWłoska „Enciclopedia Cattolica” z 1952 roku hasło „Polonia” urozmaiciła wzmianką o „Kamieniach na szaniec”. Jej autorzy stwierdzili, że jest to „najgłośniejszy i najbardziej charakterystyczny tekst literacki z okresu drugiej wojny światowej”.
„Duch czasu bywa przewrotny. Omija wyniosłych i z dumą kreujących siebie i wciela się w tych, którzy literaturę za środek tylko mają i obok niej poprzez swoje bibliografie budują rzeczywistość poczętą z odwagi i z uczciwego namysłu. […] Sukces artystyczny polega najczęściej na odwadze Kolumba i prostocie założeń. Aleksander Kamiński jest jednym z nielicznych, którzy dopłynęli do świata wartości. Nie zatopili oni siebie ani wiezionego ładunku, nie zamienili statku w muzeum. Rzucili swoim pisarstwem wyzwanie rozumowi i trzeźwej spekulacji, w których nie starcza już miejsca na ideał” [Marek Zieliński w „Niepokorze pisarza”].
„Kamienie na szaniec” to zarazem pierwsze historyczne opracowanie, próba świadectwa, dydaktyczna opowieść dla współczesnych i dla potomnych oraz osobista relacja, dokument historyczny (dokument świadomości i dokument epoki), żarliwe wyznanie dopiero co przeżytej prawdy o ludziach” [Tomasz Strzembosz w „Całym życiem”].
”Nie każda książka staje się legendą. To przywilej tekstów wyjątkowych, które tak mocno wrastają w świadomość narodową, że zaczynają nią rządzić. Takie są właśnie „Kamienie na szaniec”, książka, która w sposób decydujący wpłynęła na historyczną i moralną wizję lat 1939-1945, stała się epitafium i testamentem. Sięgają po nią kolejne pokolenia Polaków kierowane nie nakazem lekturowym, lecz moralnym. Janusz Tazbir nazwał tę książkę jednym z kamieni milowych polskiej świadomości narodowej i obok „Jeszcze Polska”, „Pana Tadeusza” i „Trylogii” zaliczył ją do dwunastu dzieł, „które bądź to najlepiej ukazują umysłowość oraz postawę wielu pokoleń Polaków, bądź też wywarły szczególny wpływ najpierw na losy ich państwa, a następnie na uporczywe dążenie do niepodległości”. Na legendę „Kamieni na szaniec” składają się trzy elementy: niezwykłość bohaterów, osobowość autora i dzieje książki” [Krystyna Heska-Kwaśniewicz].
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies