Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Kamienie na szaniec
„Moim zadaniem życiowym było pomaganie dzieciom, młodzieży, dorosłym w samorozwoju korzystnym zarówno dla jednostki jak i społeczeństwa” – Aleksander Kamiński w rozmowie z I. Olecką (Wywiad z prof. A.Kamińskim, "Nowa Szkoła" 1974, nr 9, s.32-33).
Aleksander Kamiński zapisał się nie tylko w historii polskiej literatury harcerskiej, lecz także przyczynił się do rozwinięcia takich dziedzin wiedzy, jak pedagogika społeczna (stworzył najmłodszą gałąź harcerstwa polskiego - ruch zuchowy - i ukształtował jego ideały wychowawcze) czy historia (opublikował serię książek o dynastii Jaćwingów).
W swoim życiu pełnił wiele funkcji. Był między innymi pedagogiem, wychowawcą, twórcą metody zuchowej (harcerskiej metody wychowawczej dla 8–11-letnich chłopców), instruktorem harcerskim (napisał wiele powieści – między innymi „Antek Cwaniak”, „Książka wodza zuchów”, „Krąg rady”- będących także podręcznikami metodycznymi dla instruktorów zuchowych), harcmistrzem, żołnierzem Armii Krajowej, jednym z ideowych przywódców Szarych Szeregów oraz organizatorem Małego Sabotażu.
Aleksander Kamiński należał do tego typu ludzi, którzy niezależnie od tego, czym się zajmują, zawsze dają świadectwo swojej miłości dla Ojczyzny i starają się zaszczepić jej pierwiastek w innych ludziach. O jego niezwykłym oddaniu dla Polski świadczy odpowiedź, jakiej udzielił na postawione w 1975 roku w audycji radiowej pytanie „o co mu w pracy wychowawczej szło”: „Niezależnie od tego w jakim zawodzie pracowałem – nauczyciel, wychowawca internatu, pracownik społeczny, oficer, publicysta, pracownik naukowy – niezależnie od tego jakim instytucjom służyłem swą pracą, niezależnie od tego jaki był temat mej aktywności pisarskiej, zawsze usiłowałem zjednywać ludzkie dusze dla ideału Polski godnej szacunku i do ideału Polaków o moralności społecznej godnej szacunku. A przy tym starałem się czynić to jakoś tak, aby słowa: Polska, Polacy – wymieniać jak najrzadziej."
Dzieciństwo i młodośćBiografia Aleksandra Kamińskiego
Autor: Karolina Marlga„Moim zadaniem życiowym było pomaganie dzieciom, młodzieży, dorosłym w samorozwoju korzystnym zarówno dla jednostki jak i społeczeństwa” – Aleksander Kamiński w rozmowie z I. Olecką (Wywiad z prof. A.Kamińskim, "Nowa Szkoła" 1974, nr 9, s.32-33).
Aleksander Kamiński zapisał się nie tylko w historii polskiej literatury harcerskiej, lecz także przyczynił się do rozwinięcia takich dziedzin wiedzy, jak pedagogika społeczna (stworzył najmłodszą gałąź harcerstwa polskiego - ruch zuchowy - i ukształtował jego ideały wychowawcze) czy historia (opublikował serię książek o dynastii Jaćwingów).
W swoim życiu pełnił wiele funkcji. Był między innymi pedagogiem, wychowawcą, twórcą metody zuchowej (harcerskiej metody wychowawczej dla 8–11-letnich chłopców), instruktorem harcerskim (napisał wiele powieści – między innymi „Antek Cwaniak”, „Książka wodza zuchów”, „Krąg rady”- będących także podręcznikami metodycznymi dla instruktorów zuchowych), harcmistrzem, żołnierzem Armii Krajowej, jednym z ideowych przywódców Szarych Szeregów oraz organizatorem Małego Sabotażu.
Aleksander Kamiński należał do tego typu ludzi, którzy niezależnie od tego, czym się zajmują, zawsze dają świadectwo swojej miłości dla Ojczyzny i starają się zaszczepić jej pierwiastek w innych ludziach. O jego niezwykłym oddaniu dla Polski świadczy odpowiedź, jakiej udzielił na postawione w 1975 roku w audycji radiowej pytanie „o co mu w pracy wychowawczej szło”: „Niezależnie od tego w jakim zawodzie pracowałem – nauczyciel, wychowawca internatu, pracownik społeczny, oficer, publicysta, pracownik naukowy – niezależnie od tego jakim instytucjom służyłem swą pracą, niezależnie od tego jaki był temat mej aktywności pisarskiej, zawsze usiłowałem zjednywać ludzkie dusze dla ideału Polski godnej szacunku i do ideału Polaków o moralności społecznej godnej szacunku. A przy tym starałem się czynić to jakoś tak, aby słowa: Polska, Polacy – wymieniać jak najrzadziej."
Wybitny pisarz i działacz harcerski przyszedł na świat 28 stycznia 1903 roku w Warszawie, w rodzinie farmaceuty Jana Kamińskiego z Podlasia i Petroneli pochodzącej z rodziny chłopskiej spod Łęczycy, z domu Kaźmierczak.
Gdy miał dwa latka, razem z rodzicami przeprowadził się do Kijowa. Tam też, osiągnąwszy odpowiedni wiek, zacząć chodzić do czteroklasowej rosyjskiej szkoły powszechnej. Przygodę z edukacją zakończył rezygnacją z nauki po skończeniu poziomu elementarnego. Krok ten nie wynikał z lenistwa czy małej inteligencji – wręcz przeciwnie. Po śmierci ojca w 1911 roku dwunastolatek chciał odciążyć finansowo matkę i stąd jego decyzja o zatrudnieniu się w ukraińskim banku, na stanowisku chłopca na posyłki.
Dwanaście miesięcy później Aleksander razem z matką wyjechał najpierw do Rostowa nad Donem, a później do Humania. Ta podróż przyniosła dramatyczne zmiany w jego młodym życiu – jego matka z nieznanych bliżej przyczyn znalazła się na Kaukazie.
Działalność harcerska
Kolejne lata Kamiński spędził u wuja, gdzie kontynuował naukę w powstałym w wyniku rewolucji polskim gimnazjum oraz pracował w banku. Z powodu łatwości w przyswajaniu wiedzy (w ciągu jednego roku zaliczył materiał z V i VII klasy) starczyło mu czasu, by wstąpić do 1. Męskiej Drużyny Skautowej im. Tadeusza Kościuszki w Humaniu i rozpocząć trwającą przez resztę życia przygodę z harcerstwem. Po latach ten krok wspominał takimi oto słowami:
„Związałem się z harcerstwem jako piętnastoletni chłopiec. Byłem zafascynowany harcerskim stylem życia i harcerskim wzorcem ideowym. Przechodząc kolejne szczeble harcerskiej kariery młodzieżowej i instruktorskiej przeżywałem, doświadczałem to, co można by nazwać istotą harcerstwa: skuteczną motywacją pracy nad sobą, kształtowaniem w sobie przyjętego wzorca osobowości” [I. Olecka, Wywiad z prof. A.Kamińskim, "Nowa Szkoła" 1974, nr 9, s.32-33].
strona: 1 2 3 4
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies