Zniszczył dowód swojej winy. Podczas przesłuchania odpowiedział na wszystkie pytania. Referent kazał go odesłać do więzienia. Tłumaczył, że musi sprawdzić jego personalia.

Tymczasem „pan Janek” zaalarmował wszystkich o zatrzymaniu Zośki. W oddziale już prowadzili narady. Myślano, jak wyciągnąć go z więzienia. Pomocny okazał się Wesoły. Dzięki jego znajomościom na Szucha, Zośka został wypuszczony po tygodniu.

Bohater wrócił bardzo zmieniony. Z ogoloną głową, zawszony, blady. Stał się bardzo spokojny i wyciszony. W więzieniu zdał sobie sprawę, że na świecie nie żyją tylko konspiratorzy. Zrozumiał, że są jeszcze inne strony życia. Nie biegał już do przyjaciół. Zapraszał ich do siebie. Zaczął okazywać dużą serdeczność ojcu, siostrze. Wolał siedzieć w domu i spędzać czas z rodziną. Z kolegami prowadzili dyskusje o życiu. Często analizowali niebezpieczeństwa pracy niepodległościowej. Pamiętali, jak Rudy w nich wpajał, że „Życie jest tylko wtedy coś warte i tylko wtedy daje radość, jeśli jest służbą”.

Zgodzili się także z „panem Jankiem”, że walka musi iść w parze z nauką. Muszą być przygotowani do potrzeb życia cywilnego w wyzwolonej Polsce. Dlatego Zośka z kolegami zajęli się samokształceniem. Wcześniej w zespole propagował je Rudy. Zorganizowali tajne komplety dla młodzieży z Szarych Szeregów. Wykłady prowadzili profesorowie z ich dawnej szkoły, gimnazjum i liceum imieniem Stefana Batorego. Projekt ten poparł Naczelnik Szarych Szeregów i „Kedyw”.

Kolejną akcją było zlikwidowanie w ciągu jednej nocy dziesięciu posterunków żandarmerii niemieckiej. Położone były na granicy północno–wschodniej Generalnej Guberni. Wyznaczono do niej odziały miejscowe i kilka warszawskich. Jednym z nich był oddział Zośki.

Po nauczce w Czarnocinie Zośka bardzo skrupulatnie przygotowywał akcję. Oddziałem miał dowodzić Andrzej „Morro”. On miał w niej uczestniczyć jedynie w charakterze obserwatora. Mieli zlikwidować posterunek we wsi Sieczychy pod Wyszkowem. Był to drewniany budynek z dwunastoma kwaterującymi w nim żandarmami.

Chłopcy byli na miejscu już trzy dni przed akcją. Bali się opóźnienia, jak w Czarnocinie. Była druga połowa sierpnia. Biwakowali w pobliskich lasach. Leżeli przy ognisku pod kocami i rozmawiali o życiu.

Nadszedł 20 sierpnia 1943 roku. Od samego rana dłużył się im niemiłosiernie. Wszyscy cierpliwie czekali. O dziewiętnastej trzydzieści była zbiórka. Nastąpił podział broni. O dwudziestej wyruszyli na akcję. Na czele szedł Zośka, Andrzej „Morro”, „Długi” i Maciek. Za nimi reszta chłopców. Musieli przejść osiem kilometrów do celu.

Po wyjściu z lasu maszerowali polną drogą. Ujrzeli kontury chat na skraju wsi. Ukryli się w pobliskim zagajniku. Dwóch zwiadowców Zośki wróciło z patrolu. Zameldowali, że żandarmi śpią, a czuwa tylko jeden wartownik z karabinem. Chłopcy ruszyli o północy. Skradali się między krzakami i drzewami. Ujrzeli okna posterunku i wartownika stojącego na werandzie.

W pewnym momencie Zośka dał sygnał. Rozpoczęto akcję. Ktoś rzucił granat. W izbie powstał krzyk. Pierwszy do furtki pobiegł Zośka. Gdy z zaciemnionego okna padł strzał, zaparło mu dech - został trafiony:
„Jak cuglami szarpnięty koń, wpiera się Zośka stopami w deski werandy i powoli skręca półobrotem. Słania się ku ścianie. A obok, w czującym zwycięstwo pędzie przebiegają jego ludzie, wpadając do izb. Strzał po strzale... Gęsto... Wrzaski strachu i wybuchowe krzyki bitewnego upojenia... Głosy stają się coraz dalsze, coraz cichsze... W głowie wzmaga się szum, przed oczyma blaski i cienie. Czy to się zbliża postać zwycięskiego Maćka, czy też idzie szaleniec Alek? Nie... To Długi szybko nadchodzi od pola, Alek, czy Długi? Rudy! Rudy! To na pewno on...
Złocista, rozwichrzona czupryna - to on! Nareszcie znów razem, w walce.
Kochany... Teraz.. ja... ranny... Bezsilne, omdlałe ciało osuwa się spod ściany ku ziemi... Zdobycie posterunku żandarmerii w Sieczychach było jednym z najpiękniejszych zwycięstw Zośki. Całkowicie udana akcja. Tylko jeden człowiek z całego polskiego oddziału przelał w tej bitwie krew: Zośka. Kończy się w tym miejscu opowieść, choć walka toczy się dalej. Nieubłagana sprawiedliwość powoli, lecz nieodwołalnie zbliża karzącą dłoń ku gardłom zbrodniarzy świata. We krwi i męc

strona:    1    2    3    4    5    6    7    8    9  

Szybki test:

Kto dowodził akcją pod Arsenałem?
a) Florian Marciniak
b) Zośka
c) Stefan Orsza
d) Alek
Rozwiązanie

Odpowiedz poprawna: c)

Ilu więźniów uwolniono w akcji Celestynów?
a) dziewięćdziesięciu
b) dwunastu
c) stu pięciu
d) czterdziestu dziewięciu
Rozwiązanie

Odpowiedz poprawna: d)

Jako akwizytor u „Wedla” pracował:
a) Wesoły
b) Mały
c) Gruby
d) Kamień
Rozwiązanie

Odpowiedz poprawna: a)

Więcej pytań

Zobacz inne artykuły:

Inne

Geneza tytułu „Kamieni na szaniec” Biografia Aleksandra Kamińskiego Szczegółowe streszczenie „Kamieni na szaniec” Charakterystyka Alka Geneza „Kamieni na szaniec” „Kamienie na szaniec” - krótkie streszczenie Charakterystyka Rudego Dokument epoki, czyli problematyka „Kamieni na szaniec” Charakterystyka Zośki Akcja pod Arsenałem – streszczenie Charakterystyka pozostałych bohaterów „Kamieni na szaniec” Gatunek literacki, narracja, język i styl „Kamieni na szaniec” „Kamienie na szaniec” - plan wydarzeń Szczegółowy plan wydarzeń „Kamieni na szaniec” Losy Macieja Aleksego Dawidowskiego („Glisty”, „Alka”, „Kopernickiego”, „Koziorożca”) Krytyka literacka o „Kamieniach na szaniec” Wartości artystyczne argumentem za ponadczasowością „Kamieni na szaniec” Losy Jana Bytnara („Rudego”, „Janka”, „Krokodyla”) Słowniczek najważniejszych pojęć związanych z „Kamieniami na szaniec” Losy Tadeusza Zawadzkiego („Zośki”, „Tadeusza”, „Kotwickiego”, „Kajmana”, „Lecha Pomarańczowego”) Kalendarium twórczości Aleksandra Kamińskiego Bibliografia Najważniejsze cytaty „Kamieni na szaniec” Czas i miejsce akcji „Kamieni na szaniec”

Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies