Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Kamienie na szaniec
Gdy w 1920 roku zmarł jego wuj, siedemnastoletni Aleksander zamieszkał najpierw u przyjaciela Oskara Nawrockiego, a potem wylądował w tak zwanej ochronce dla polskich sierot, skąd zabrał go przełożony z harcerstwa. Ten rok był dla przyszłego pedagoga i pisarza trudny nie tylko z powodu śmierci wuja - po wybuchu wojny polsko-bolszewickiej rozwiązano wszystkie organizacje skautowe w Humaniu.
Dalsze wypadki pozwoliły Kamińskiemu na odszukanie w sobie zdolności przywódczych i organizacyjnych. Razem z przyjaciółmi założył organizację samokształceniową „Związek uczniów i uczennic polskiej szkoły trudowej”. Jako jednogłośnie wybrany prezes, przeprowadził się do Warszawy.
Przygoda ze stolicą rozpoczęła się dla Aleksandra podjęciem dalszej nauki w Gimnazjum Kazimierza Kulwecia (ukończonym egzaminem maturalnym w 1922 roku) oraz jeszcze większym zaangażowaniem się w działalność harcerską. Awanse – najpierw na drużynowego I Pruszkowskiej Drużyny Harcerzy im. Stefana Czarnieckiego (założonej przez siebie), drużynowego III Pruszkowskiej Drużyny im. Tomasza Zana, a później komendanta II podwarszawskiego Hufca Harcerskiego – sprawiły, że Kamiński zaczął być coraz ważniejszą postacią w młodzieżowej organizacji.
Te wszystkie zajęcia nie sprawiły, że Warszawiak zaprzestał edukacji na etapie szkoły średniej. Pięcioletni etap studiów historycznych na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego, podczas którego pracował zarobkowo na stanowisku komisarza spisu ludności, pomocnika wychowawcy, wychowawcy, a w końcu kierownika bursy RGO im. 3 Maja w Pruszkowie (mieszkał tam po powrocie do Warszawy), nauczyciela historii w Gimnazjum im. Stanisława Kostki w Warszawie, kierownika bursy Związku Osadników Wojskowych dla młodzieży szkół zawodowych przy ul. Młocińskiej - zakończył w roku 1928 bezproblemową obroną dyplomu magistra.
Wraz z uzyskaniem tytułu naukowego posypały się kolejne awanse w harcerstwie. Przeszedł wszystkie szczeble kariery w tej organizacji, od przodownika rozkazem Naczelnictwa z 3 października 1922, poprzez podharcmistrza rozkazem z 31 czerwca 1924, a skończywszy na harcmistrzu – grudzień 1927.
Sprawując te wszystkie funkcje rozpoczął swoją przygodę z dziennikarstwem i pisaniem. Zaczął regularną współpracę z czasopismami: „Płomyk”, „Małe Pisemko” oraz „Iskry”, które publikowały jego felietony podpisane pseudonimem „Bombaj” w rubryce pod jakże sugestywnym tytułem „Na tropie harcerskim”. Inny dział - "Życie harcerskie" – tworzył w piśmie "Echo Pruszkowskie".Biografia Aleksandra Kamińskiego
Autor: Karolina MarlgaGdy w 1920 roku zmarł jego wuj, siedemnastoletni Aleksander zamieszkał najpierw u przyjaciela Oskara Nawrockiego, a potem wylądował w tak zwanej ochronce dla polskich sierot, skąd zabrał go przełożony z harcerstwa. Ten rok był dla przyszłego pedagoga i pisarza trudny nie tylko z powodu śmierci wuja - po wybuchu wojny polsko-bolszewickiej rozwiązano wszystkie organizacje skautowe w Humaniu.
Dalsze wypadki pozwoliły Kamińskiemu na odszukanie w sobie zdolności przywódczych i organizacyjnych. Razem z przyjaciółmi założył organizację samokształceniową „Związek uczniów i uczennic polskiej szkoły trudowej”. Jako jednogłośnie wybrany prezes, przeprowadził się do Warszawy.
Przygoda ze stolicą rozpoczęła się dla Aleksandra podjęciem dalszej nauki w Gimnazjum Kazimierza Kulwecia (ukończonym egzaminem maturalnym w 1922 roku) oraz jeszcze większym zaangażowaniem się w działalność harcerską. Awanse – najpierw na drużynowego I Pruszkowskiej Drużyny Harcerzy im. Stefana Czarnieckiego (założonej przez siebie), drużynowego III Pruszkowskiej Drużyny im. Tomasza Zana, a później komendanta II podwarszawskiego Hufca Harcerskiego – sprawiły, że Kamiński zaczął być coraz ważniejszą postacią w młodzieżowej organizacji.
Te wszystkie zajęcia nie sprawiły, że Warszawiak zaprzestał edukacji na etapie szkoły średniej. Pięcioletni etap studiów historycznych na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego, podczas którego pracował zarobkowo na stanowisku komisarza spisu ludności, pomocnika wychowawcy, wychowawcy, a w końcu kierownika bursy RGO im. 3 Maja w Pruszkowie (mieszkał tam po powrocie do Warszawy), nauczyciela historii w Gimnazjum im. Stanisława Kostki w Warszawie, kierownika bursy Związku Osadników Wojskowych dla młodzieży szkół zawodowych przy ul. Młocińskiej - zakończył w roku 1928 bezproblemową obroną dyplomu magistra.
Wraz z uzyskaniem tytułu naukowego posypały się kolejne awanse w harcerstwie. Przeszedł wszystkie szczeble kariery w tej organizacji, od przodownika rozkazem Naczelnictwa z 3 października 1922, poprzez podharcmistrza rozkazem z 31 czerwca 1924, a skończywszy na harcmistrzu – grudzień 1927.
W 1929 roku Kamiński wziął udział w Światowym Zlocie Skautów. W drodze powrotnej z Anglii zatrzymał się we Francji, potem we Włoszech i Szwajcarii. Każde z tych miejsc zrobiło na nim ogromne wrażenie, o czym potem wielokrotnie przekonywał w książkach i artykułach.
Powróciwszy do kraju, Aleksander otrzymał skierowanie do jednostki wojskowej w Grudziądzu. Nie dotarł jednak na miejsce, ponieważ przewlekłe zapaleni płuc, jakiego się nabawił, zaklasyfikowało go jako niezdolnego do służby.
Mając dwadzieścia siedem lat, Kamiński wziął ślub z koleżanką ze studiów - harcmistrzynią Janiną Sokołowską, instruktorką Głównej Kwatery Harcerek, która została później profesorem historii na Uniwersytecie Łódzkim, pedagogiem oraz wybitnym archeologiem. Tego samego roku otrzymał posadę kierownika bursy Związku Osadników Kresowych w Warszawie, co nie przeszkodziło mu w tworzeniu prężnego wydziału zuchowego.
Dwa lata później, wiosną 1932 roku ten harcerski aktywista drugi raz podupadł na zdrowiu z powodu choroby płuc. Konieczny był wyjazd do sanatorium w Zakopanem, gdzie otrzymał wiadomość o narodzinach córki Ewy (Ewa Rzetelska-Feleszko – wybitny profesor językoznawstwa).
Po powrocie do Warszawy autor „Kamieni na szaniec” objął funkcję komendanta Szkoły Instruktorów Zuchowych w Nierodzimiu koło Skoczowa na Śląsku Cieszyńskim, w której stworzył oryginalną metodę pracy z zuchami oraz wychował kilka pokoleń instruktorów tej specjalności.
strona: 1 2 3 4
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies