Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Kamienie na szaniec
Jego pozycja, zdolności, wiedza oraz osobowość umożliwiły mu prowadzenie międzynarodowego kursu zuchowego w Brennej (Beskid Śląski, lipiec 1934), stanięcie na czele polskiej delegacji podczas międzynarodowej konferencji instruktorów zuchowych w Gilwell w Wielkiej Brytanii, uczestnictwo w harcerskich sympozjach: Jamboree w Wielkiej Brytanii w 1929, na Węgrzech w 1933 i w Holandii w 1937 roku. Ponadto wygłosił referat o działalności polskiego ruchu zuchowego (1935) podczas VIII Międzynarodowej Konferencji Skautów w Sztokholmie, kierował organizacją Ośrodka Harcerskiego (1935), stworzył Szkołę Instruktorską (1937) w Górkach Wielkich oraz wziął udział Międzynarodowej Konferencji Zuchowej w lipcu 1939 w Edynburgu.
Przez cały ten czas Kamiński prowadził szkolenia, opracowywał program Harcerskiego Uniwersytetu Ludowego oraz wdrażał metodę zuchową i harcerską w nauczaniu, pełniąc funkcję drużynowego VI Warszawskiej Drużyny Harcerzy im. gen. Jana Henryka Dąbrowskiego, kierownika referatu drużyn mniejszościowych w Głównej Kwaterze Harcerzy, przewodniczącego KC Związku Żydowskich Drużyn Harcerskich i Gromad Zuchowych czy kierownika Wydziału Kształcenia Starszyzny Harcerskiej w Głównej Kwaterze ZHP.
II wojna światowa
Gdy wybuchła II wojna światowa, Aleksander Kamiński podjął decyzję o ewakuacji Ośrodka Harcerskiego oraz natychmiastowym powrocie do Warszawy, gdzie zaangażował się w prace Wojskowej Komendy Pogotowia Harcerzy, a po kapitulacji kierował prowizorycznym domem dziecka dla dzieci osieroconych podczas oblężenia Warszawy oraz Komitetem Samopomocy Społecznej dla uchodźców i pogorzelców.
Aktywnie działał w konspiracji. Wygłosiwszy referat o organizacji męskiego harcerstwa podziemnego, zaproponował 27 września 1939 roku na tajnym spotkaniu członków Naczelnej Rady Harcerskiej przemianowanie Związku Harcerstwa Polskiego na Szare Szeregi. Tak też się stało.
Po kapitulacji stolicy Kamiński wstąpił do Służby Zwycięstwu Polski oraz zacząć redagować i wydawać „Biuletyn Informacyjny” - najpoczytniejsze czasopismo konspiracyjne - na łamach którego 1 listopada 1940 roku ogłosił powołanie Organizacji Małego Sabotażu "Wawer" (jej działalność jest kanwą fabuły „Wielkiej gry” i „Kamieni na szaniec”), czyli koncepcji o dezorganizowaniu akcji propagandowych okupanta, najczęściej poprzez rysunki "Kotwicy" Polski Walczącej oraz znaki "V", antyniemieckie hasła w miejscach publicznych, kolportaż ulotek, gazowanie kin, akcje megafonowe.
„Biuletyn Informacyjny” wychodził od 5 listopada 1939 co tydzień, był organem Okręgu Warszawa-Miasto SZP-ZWZ-AK, a od wiosny 1941 roku został przemianowany na centralny tytuł prasowy Komendy Głównej AK, zyskując sobie miano najważniejszego pisma konspiracyjnego w okupowanej Polsce. To Kamiński był autorem większości artykułów wstępnych i redaktorem pisma aż do ostatniego powstańczego numeru z 4 października 1944. Biografia Aleksandra Kamińskiego
Autor: Karolina MarlgaJego pozycja, zdolności, wiedza oraz osobowość umożliwiły mu prowadzenie międzynarodowego kursu zuchowego w Brennej (Beskid Śląski, lipiec 1934), stanięcie na czele polskiej delegacji podczas międzynarodowej konferencji instruktorów zuchowych w Gilwell w Wielkiej Brytanii, uczestnictwo w harcerskich sympozjach: Jamboree w Wielkiej Brytanii w 1929, na Węgrzech w 1933 i w Holandii w 1937 roku. Ponadto wygłosił referat o działalności polskiego ruchu zuchowego (1935) podczas VIII Międzynarodowej Konferencji Skautów w Sztokholmie, kierował organizacją Ośrodka Harcerskiego (1935), stworzył Szkołę Instruktorską (1937) w Górkach Wielkich oraz wziął udział Międzynarodowej Konferencji Zuchowej w lipcu 1939 w Edynburgu.
Przez cały ten czas Kamiński prowadził szkolenia, opracowywał program Harcerskiego Uniwersytetu Ludowego oraz wdrażał metodę zuchową i harcerską w nauczaniu, pełniąc funkcję drużynowego VI Warszawskiej Drużyny Harcerzy im. gen. Jana Henryka Dąbrowskiego, kierownika referatu drużyn mniejszościowych w Głównej Kwaterze Harcerzy, przewodniczącego KC Związku Żydowskich Drużyn Harcerskich i Gromad Zuchowych czy kierownika Wydziału Kształcenia Starszyzny Harcerskiej w Głównej Kwaterze ZHP.
II wojna światowa
Gdy wybuchła II wojna światowa, Aleksander Kamiński podjął decyzję o ewakuacji Ośrodka Harcerskiego oraz natychmiastowym powrocie do Warszawy, gdzie zaangażował się w prace Wojskowej Komendy Pogotowia Harcerzy, a po kapitulacji kierował prowizorycznym domem dziecka dla dzieci osieroconych podczas oblężenia Warszawy oraz Komitetem Samopomocy Społecznej dla uchodźców i pogorzelców.
Aktywnie działał w konspiracji. Wygłosiwszy referat o organizacji męskiego harcerstwa podziemnego, zaproponował 27 września 1939 roku na tajnym spotkaniu członków Naczelnej Rady Harcerskiej przemianowanie Związku Harcerstwa Polskiego na Szare Szeregi. Tak też się stało.
Po kapitulacji stolicy Kamiński wstąpił do Służby Zwycięstwu Polski oraz zacząć redagować i wydawać „Biuletyn Informacyjny” - najpoczytniejsze czasopismo konspiracyjne - na łamach którego 1 listopada 1940 roku ogłosił powołanie Organizacji Małego Sabotażu "Wawer" (jej działalność jest kanwą fabuły „Wielkiej gry” i „Kamieni na szaniec”), czyli koncepcji o dezorganizowaniu akcji propagandowych okupanta, najczęściej poprzez rysunki "Kotwicy" Polski Walczącej oraz znaki "V", antyniemieckie hasła w miejscach publicznych, kolportaż ulotek, gazowanie kin, akcje megafonowe.
Kolejną pełnioną przez Kamińskiego funkcją było kierownictwo Biura Informacji i Propagandy (BIP) Okręgu Warszawskiego ZWZ. To mniej więcej w tym okresie przyjął pseudonim „Hubert” (inne: Aleksander Kędzierski, ps. Dąbrowski, J. Dąbrowski, Fabrykant, Faktor, Juliusz Górecki, Kamyk, Kaźmierczak, Bombaj), którym podpisał artykuł „Podstawy ideowe propagandy wojskowej”, opublikowany na łamach „Przeglądu Propagandowego” (1943 nr 2).
Kamiński zaangażował się także w walkę o uratowanie polskiej kultury. Aby ocalić przez zniszczeniem czy zapomnieniem utwory teatralne, zainicjował wśród swoich znajomych artystów komórkę „Sztuka”, w której wystawiano, dyskutowano czy rozpowszechniano dorobek twórczy swój czy swoich znajomych. Chodziło tam najczęściej o teatr kukiełkowy, karykatury lub piosenki.
Gdy powstanie warszawskie upadło, harcerskiego przywódcę (od kwietnia 1941 roku szef BIP Komendy Okręgu Warszawa-Miasto ZWZ – Okręg Warszawa AK pod pseudonimem "Faktor") zamknięto w obozie przejściowym w Pruszkowie. Nie wiadomo jak potoczyłyby się dalej jego losy, gdyby nie zdołał uciec z transportu i przedostał się do Skierniewic, gdzie ukrywała się Janina z Ewą. W dalszych latach pisarz nie uczestniczył już w działalności konspiracyjnej.
strona: 1 2 3 4
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies