Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Kamienie na szaniec
Pośmiertnie odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy, 2-krotnie Krzyżem Walecznych oraz Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski (przy okazji uroczystości obchodów 64. rocznicy wybuchu powstania warszawskiego).
Barbara Sapinska-Eytner - w momencie wybuchu wojny uczennica Gimnazjum I Liceum Haliny Gepner w Warszawie, brała udział w Małym Sabotażu, udzielając między innymi schronienia swojemu narzeczonemu Maciejowi „Alkowi” Dawidowskiemu w posiadłości swojej rodziny w Olesinku pod Górą Kalwarią.
Jan Wuttke „Czarny Jaś” – harcmistrz i instruktor 23 Warszawskiej Drużyny Harcerzy "Pomarańczarnia", maturzysta Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie z 1939, uczestnik powstania warszawskiego w szeregach batalionu "Zośka" Armii Krajowej, brał udział w walkach na Woli, Starym Mieście i Czerniakowie. Poległ jako zastępca dowódcy kompanii batalionu „Zośka” 19 września 1944 roku, czyniąc wdową poślubioną przed dwoma tygodniami w piwnicy kamienicy przy Hożej 15 Irenę Kowalską (zginęła kilka dni później). O miłości tej niezwykłej pary i jej tragicznym końcu mówi fragment opowieści Kamińskiego „Zośka i Parasol”:
„Jaś wycofywał się jeden z ostatnich. Przy nim stała gotowa do skoku Irka. Prócz nich nie było już żołnierzy w ruinach. W pewnej chwili cekaem przerwał długą serię strzałów. Jaś zgiął się do biegu, ale serce zakołatało mu gwałtownie, mięśnie zwiotczały. Zawahał się. Nie wybiegł. Stał oparty plecami o ścianę i szybko oddychał. Karabin maszynowy już grał znowu. Irka wzięła męża za rękę.
– Skoczymy razem, dobrze?
– Daj spokój – powiedział cicho. – To zaraz minie. Pobiegnę sam.
– Ale przede mną. Koniecznie przede mną.
Cekaem zamilkł.
– Już, już – zaszeptała Irka.
Jaś wybiegł i przygarbiony sadził wielkimi krokami przez jezdnię. Kula dosięgła go na chodniku, po drugiej stronie ulicy. Upadł. Irka w biegu chwyciła męża za panterkę i wciągnęła za mur „Społem”. Tu, przy pomocy sanitariuszki oczekującej na zakończenie ewakuacji, odszukała ranę i gorączkowo pomagała sanitariuszce zakładać opatrunek. Jaś stracił przytomność i trudno było rozeznać się w niebezpieczeństwie urazu. Gdy kończyły przewiązywanie rany, błysnęło coś przy nich, rozległ się ogłuszający huk, grudki ziemi i kawałki cegieł uderzyły w Irkę. Zasłoniła sobą Jasia, ale kiedy po opadnięciu kurzu spojrzała nań, zdrętwiała z przerażenia: panterka męża była cała we krwi. Krew sączyła się strugą na ziemię. Czarny Jaś nie odzyskał przytomności. Zmarł na rękach Irki”.
Eugeniusz Koecher „Kołczan” – podharcmistrz, dowódca plutonu „Alek”, kompanii „Rudy”, batalionu „Zośka”, uczestnik akcji pod Arsenałem, poległ w powstaniu 8 sierpnia, mając dwadzieścia cztery lata.Charakterystyka pozostałych bohaterów „Kamieni na szaniec”
Autor: Karolina MarlgaPośmiertnie odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy, 2-krotnie Krzyżem Walecznych oraz Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski (przy okazji uroczystości obchodów 64. rocznicy wybuchu powstania warszawskiego).
Barbara Sapinska-Eytner - w momencie wybuchu wojny uczennica Gimnazjum I Liceum Haliny Gepner w Warszawie, brała udział w Małym Sabotażu, udzielając między innymi schronienia swojemu narzeczonemu Maciejowi „Alkowi” Dawidowskiemu w posiadłości swojej rodziny w Olesinku pod Górą Kalwarią.
Jan Wuttke „Czarny Jaś” – harcmistrz i instruktor 23 Warszawskiej Drużyny Harcerzy "Pomarańczarnia", maturzysta Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie z 1939, uczestnik powstania warszawskiego w szeregach batalionu "Zośka" Armii Krajowej, brał udział w walkach na Woli, Starym Mieście i Czerniakowie. Poległ jako zastępca dowódcy kompanii batalionu „Zośka” 19 września 1944 roku, czyniąc wdową poślubioną przed dwoma tygodniami w piwnicy kamienicy przy Hożej 15 Irenę Kowalską (zginęła kilka dni później). O miłości tej niezwykłej pary i jej tragicznym końcu mówi fragment opowieści Kamińskiego „Zośka i Parasol”:
„Jaś wycofywał się jeden z ostatnich. Przy nim stała gotowa do skoku Irka. Prócz nich nie było już żołnierzy w ruinach. W pewnej chwili cekaem przerwał długą serię strzałów. Jaś zgiął się do biegu, ale serce zakołatało mu gwałtownie, mięśnie zwiotczały. Zawahał się. Nie wybiegł. Stał oparty plecami o ścianę i szybko oddychał. Karabin maszynowy już grał znowu. Irka wzięła męża za rękę.
– Skoczymy razem, dobrze?
– Daj spokój – powiedział cicho. – To zaraz minie. Pobiegnę sam.
– Ale przede mną. Koniecznie przede mną.
Cekaem zamilkł.
– Już, już – zaszeptała Irka.
Jaś wybiegł i przygarbiony sadził wielkimi krokami przez jezdnię. Kula dosięgła go na chodniku, po drugiej stronie ulicy. Upadł. Irka w biegu chwyciła męża za panterkę i wciągnęła za mur „Społem”. Tu, przy pomocy sanitariuszki oczekującej na zakończenie ewakuacji, odszukała ranę i gorączkowo pomagała sanitariuszce zakładać opatrunek. Jaś stracił przytomność i trudno było rozeznać się w niebezpieczeństwie urazu. Gdy kończyły przewiązywanie rany, błysnęło coś przy nich, rozległ się ogłuszający huk, grudki ziemi i kawałki cegieł uderzyły w Irkę. Zasłoniła sobą Jasia, ale kiedy po opadnięciu kurzu spojrzała nań, zdrętwiała z przerażenia: panterka męża była cała we krwi. Krew sączyła się strugą na ziemię. Czarny Jaś nie odzyskał przytomności. Zmarł na rękach Irki”.
Feliks Pendelski, „Felek” – podharcmistrz, kierownik hufca Centrum Warszawskich Grup Szturmowych, jeden z czołowych przywódców Szarych Szeregów, uczestnik trzech akcji bojowych: pod Arsenałem, pod Celestynowem i pod Czarnocinem. Zginął jak bohater 6 czerwca 1943 – w czasie odwrotu po tej ostatniej, co opisuje Aleksander Kamiński w rozdziale „Czarnocin”. Odznaczony Krzyżem Walecznych.
Hanna Zawadzka - harcmistrzyni i instruktorka harcerska, siostra Tadeusza Zawadzkiego, córka profesora Józefa Zawadzkiego. Drużynowa 14 WŻDH, komendantka Hufca Szarych Szeregów Śródmieście w Warszawie i uczestniczka powstania warszawskiego.
Po wojnie, w latach 80. wraz ze Stefanem Mirowskim, Jankiem Rossmanem i Haliną Wiśniewską – jako tak zwana „banda czworga” – przyczyniła się do zreformowania Związku Harcerstwa Polskiego.
Henryk Ostrowski „Heniek” (inne: "Henryk", "Kos", "Burłaj") - harcmistrz, komendant Grup Szturmowych hufca „Praga”. Aresztowany 19 marca 1943, po znalezieniu w jego mieszkaniu broni, amunicji oraz materiałów konspiracyjnych. Mimo skatowania przez gestapowców i brutalnego śledztwa jego oraz jego żony Walentyny, nie zdradził żadnego z kolegów. Był pionkiem w grze psychologicznej między Niemcami a „Rudym”, któremu przedstawili „Hańka” jako zdrajcę i donosiciela (dokładnie wyjaśnia to Stanisław Broniewski w swojej książce „Akcja pod Arsenałem”), co na wiele lat przylgnęło do niego i wpłynęło na decyzję o pozostaniu na emigracji w Australii.
strona: 1 2 3 4 5 6
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies