Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Kamienie na szaniec
Stefan Mirowski „Radlewicz” (inne: „Bolek”, Nosowicz II”, „Prawdzic”, „Berek”) - harcmistrz, instruktor Związku Harcerstwa Polskiego, porucznik Armii Krajowej w Szarych Szeregach, komendant Okręgu Południe Chorągwi Warszawskiej, po odejściu Stanisława Broniewskiego komendant Chorągwi Warszawskiej, współtwórca Zawiszy.
Odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Walecznych, Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Krzyżem Armii Krajowej, Złotym Krzyżem "Za Zasługi dla ZHP" z Rozetą i Mieczami.
Ryszard Wesoły, „Rysiek” - szofer w akcji czarnocińskiej.
Jerzy Gawin „Słoń”, „Miecz” - harcerz, członek Szarych Szeregów, porucznik AK, uczestnik akcji bojowych, między innymi Akcji pod Arsenałem. W powstaniu warszawskim dowódca plutonu „Felek” kompanii „Rudy” batalionu „Zośka”.
Odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (V klasy) i trzykrotnie Krzyżem Walecznych.
Stanisław Broniewski, „Stefan Orsza”, „Witold”, „K. Krzemień” - harcmistrz, naczelnik Szarych Szeregów, podporucznik AK, uczestnik powstania warszawskiego. Od 1928 członek Związku Harcerstwa Polskiego. W momencie wybuchu wojny współorganizator Pogotowia Harcerzy w Warszawie, w czasie walk aktywnie udziela się na wielu stanowiskach (m.in. komendant Okręgu Południowego w Chorągwi Warszawskiej oraz organizacji Wawer, komendant Chorągwi Warszawskiej, komendant Grup Szturmowych w Warszawie). To on dowodził żołnierzami podczas akcji pod Arsenałem.
Odznaczony Orderem Orła Białego, Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari oraz Krzyżem "Za Zasługi dla ZHP" z Rozetą i Mieczami.
Zapisał się w historii polskiego harcerstwa nie tylko jako działacz czy instruktor, lecz także jako pedagog. Pozostawiła wielu prac z zakresu historii harcerstwa, np. "Akcja pod Arsenałem" z 1983 roku, „Całym życiem. Szare Szeregi w relacji naczelnika" (1983), "O prawie harcerskim" z 1984 czy "To nie takie proste: moje życie" z 2001.
Tadeusz Mirowicz „Oracz” - członek Grup Szturmowych oraz szef komórki motorowej Warszawy. Zginął w czasie przewożenia samochodu potrzebnego do akcji pod Czarnocinem. Wraz z dwójką chłopców z grupy Zośki miał je sprowadzić z Bielan. Niespodziewanie natknęli się na patrol żandarmerii niemieckiej, który chciał ich zatrzymać do kontroli. Zaczęli uciekać i pościg ruszył za nimi. Po chwili Niemcy przestrzelili im oponę, więc wyskoczyli z samochodu i z pistoletami w rękach zaczęli uciekać do najbliższych zabudowań. Wówczas hitlerowcy otworzyli ogień - jeden z chłopców padł zastrzelony na drodze, drugiemu udało się uciec z obławy, a trzeci – właśnie „Oracz” - ukrył się w piwnicy pobliskiego domu. Po półtorej godzinie odpierania ataku, gdy skończyła się mu amunicja, a do Niemców nadciągnęła pomoc, zdając sobie sprawę, że nie ma szans - rzucił w nich ostatni granat i zginął.
Jacek Tąbecki – przyjaciel Zośki, pomagał mu w „fabryce marmolady”, był inteligentny, miał trudne warunki w domu. Notował spostrzeżenia „Buków” o przeczytanych książkach, które stawały się zaczątkami dyskusji przy pracy. Jego postawa w czasie aresztowania, a dokładniej bierność i niewykorzystanie szansy ucieczki spowodowały, że Zośka zapoczątkował dyskusje na temat zachowania podczas ewentualnego aresztowania: co robić, jak szukać sposobu do ucieczki, do obrony.Charakterystyka pozostałych bohaterów „Kamieni na szaniec”
Autor: Karolina MarlgaStefan Mirowski „Radlewicz” (inne: „Bolek”, Nosowicz II”, „Prawdzic”, „Berek”) - harcmistrz, instruktor Związku Harcerstwa Polskiego, porucznik Armii Krajowej w Szarych Szeregach, komendant Okręgu Południe Chorągwi Warszawskiej, po odejściu Stanisława Broniewskiego komendant Chorągwi Warszawskiej, współtwórca Zawiszy.
Odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Walecznych, Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Krzyżem Armii Krajowej, Złotym Krzyżem "Za Zasługi dla ZHP" z Rozetą i Mieczami.
Ryszard Wesoły, „Rysiek” - szofer w akcji czarnocińskiej.
Jerzy Gawin „Słoń”, „Miecz” - harcerz, członek Szarych Szeregów, porucznik AK, uczestnik akcji bojowych, między innymi Akcji pod Arsenałem. W powstaniu warszawskim dowódca plutonu „Felek” kompanii „Rudy” batalionu „Zośka”.
Odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (V klasy) i trzykrotnie Krzyżem Walecznych.
Stanisław Broniewski, „Stefan Orsza”, „Witold”, „K. Krzemień” - harcmistrz, naczelnik Szarych Szeregów, podporucznik AK, uczestnik powstania warszawskiego. Od 1928 członek Związku Harcerstwa Polskiego. W momencie wybuchu wojny współorganizator Pogotowia Harcerzy w Warszawie, w czasie walk aktywnie udziela się na wielu stanowiskach (m.in. komendant Okręgu Południowego w Chorągwi Warszawskiej oraz organizacji Wawer, komendant Chorągwi Warszawskiej, komendant Grup Szturmowych w Warszawie). To on dowodził żołnierzami podczas akcji pod Arsenałem.
Odznaczony Orderem Orła Białego, Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari oraz Krzyżem "Za Zasługi dla ZHP" z Rozetą i Mieczami.
Zapisał się w historii polskiego harcerstwa nie tylko jako działacz czy instruktor, lecz także jako pedagog. Pozostawiła wielu prac z zakresu historii harcerstwa, np. "Akcja pod Arsenałem" z 1983 roku, „Całym życiem. Szare Szeregi w relacji naczelnika" (1983), "O prawie harcerskim" z 1984 czy "To nie takie proste: moje życie" z 2001.
Tadeusz Mirowicz „Oracz” - członek Grup Szturmowych oraz szef komórki motorowej Warszawy. Zginął w czasie przewożenia samochodu potrzebnego do akcji pod Czarnocinem. Wraz z dwójką chłopców z grupy Zośki miał je sprowadzić z Bielan. Niespodziewanie natknęli się na patrol żandarmerii niemieckiej, który chciał ich zatrzymać do kontroli. Zaczęli uciekać i pościg ruszył za nimi. Po chwili Niemcy przestrzelili im oponę, więc wyskoczyli z samochodu i z pistoletami w rękach zaczęli uciekać do najbliższych zabudowań. Wówczas hitlerowcy otworzyli ogień - jeden z chłopców padł zastrzelony na drodze, drugiemu udało się uciec z obławy, a trzeci – właśnie „Oracz” - ukrył się w piwnicy pobliskiego domu. Po półtorej godzinie odpierania ataku, gdy skończyła się mu amunicja, a do Niemców nadciągnęła pomoc, zdając sobie sprawę, że nie ma szans - rzucił w nich ostatni granat i zginął.
Urszula Głowacka-Plenkiewicz „Urka” - maturzystka Gimnazjum i Liceum Im. Królowej Jadwigi w Warszawie z 1939 roku, członkini sabotażowego zespołu „Wawra” przy hufcu Mokotów.
Wacław Dunin-Karwicki „Luty” - przyboczny 6 WDH, dowódca plutonu 3 kompanii batalionu „Parasol”.
strona: 1 2 3 4 5 6
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies