Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Pieśń o Rolandzie
Arcybiskup Turpin, słysząc kłótnię rycerzy, błagał ich o uspokojenie. Rolandowi kazał zatrąbić w róg i wezwać pomoc. Przewidywał, że gdy cesarz wróci na pole bitwy – znajdzie ich już martwych. Zostaną zapewne pogrzebani w kościelnych kruchtach, a ludzie będą ich opłakiwać.
133.
Roland posłuchał rady i przytknął róg do ust. Cesarz, znajdujący się u wylotu z drugiej strony wąwozu, usłyszał dźwięk.
134.
Hrabia Roland nieprzerwanie dął w róg co sił, aż „Z ust jego tryska jasna krew. Skroń mu pęka”. Karol rzekł: „To róg Rolandowy! Nie dzwoniłby weń, gdyby nie wydawał bitwy!”. Ganelon zaczął odwodzić cesarza od decyzji o powrocie, nazywając pasierba pysznym. Mówił: „Któż by, u Boga, odważył się wydać mu bitwę?”.
135.
Roland, z zakrwawionymi ustami dął w róg. Książę Naim rzekł cesarzowi, by zawrócili na pomoc rycerzom. Oskarżył Ganelona o zdradę: „Ten sam, który go zdradził, namawia cię teraz, abyś chybił swej powinności”.
136.
Cesarz zdecydował o zawróceniu wojsk na pomoc siostrzeńcowi. Rozkazał przy tym trąbić w rogi. Francuzi założyli pancerze, zbroili się w pancerze, hełmy i miecze zdobne złotem. Ruszyli z odsieczą.
137.
Cesarz i jego ludzie bali się, czy nie jest za późno na pomoc. Król kazał pochwycić hrabiego Ganelona i oddał go pod straż dworskim kucharzom, kierowanym przez Bezgona. Rzekł do niego: „Strzeż mi go pilnie, tak jak się powinno strzec takiego zdrajcę; wydał mój dom przez zdradę”. Kucharze, pilnując Ganelona, wyrwali mu włosy z brody i wąsów, pobili go polanami i kijami „i kładą mu na szyję łańcuch jak niedźwiedziowi”. Potem wsadzili go na juczne zwierzę.
138.
Cesarz z wojskiem jechał z odsieczą. Prosił Boga o ocalenie życia rodakom, nim dotrze na pole bitwy.
139.
Karol jechał zagniewany. Siwa broda leżała na jego pancerzu. Wszyscy baronowie płakali, popędzając konie ostrogami. Spieszyli na pomoc rycerzom.
140. „Pieśń o Rolandzie” – streszczenie
Arcybiskup Turpin, słysząc kłótnię rycerzy, błagał ich o uspokojenie. Rolandowi kazał zatrąbić w róg i wezwać pomoc. Przewidywał, że gdy cesarz wróci na pole bitwy – znajdzie ich już martwych. Zostaną zapewne pogrzebani w kościelnych kruchtach, a ludzie będą ich opłakiwać.
133.
Roland posłuchał rady i przytknął róg do ust. Cesarz, znajdujący się u wylotu z drugiej strony wąwozu, usłyszał dźwięk.
134.
Hrabia Roland nieprzerwanie dął w róg co sił, aż „Z ust jego tryska jasna krew. Skroń mu pęka”. Karol rzekł: „To róg Rolandowy! Nie dzwoniłby weń, gdyby nie wydawał bitwy!”. Ganelon zaczął odwodzić cesarza od decyzji o powrocie, nazywając pasierba pysznym. Mówił: „Któż by, u Boga, odważył się wydać mu bitwę?”.
135.
Roland, z zakrwawionymi ustami dął w róg. Książę Naim rzekł cesarzowi, by zawrócili na pomoc rycerzom. Oskarżył Ganelona o zdradę: „Ten sam, który go zdradził, namawia cię teraz, abyś chybił swej powinności”.
136.
Cesarz zdecydował o zawróceniu wojsk na pomoc siostrzeńcowi. Rozkazał przy tym trąbić w rogi. Francuzi założyli pancerze, zbroili się w pancerze, hełmy i miecze zdobne złotem. Ruszyli z odsieczą.
137.
Cesarz i jego ludzie bali się, czy nie jest za późno na pomoc. Król kazał pochwycić hrabiego Ganelona i oddał go pod straż dworskim kucharzom, kierowanym przez Bezgona. Rzekł do niego: „Strzeż mi go pilnie, tak jak się powinno strzec takiego zdrajcę; wydał mój dom przez zdradę”. Kucharze, pilnując Ganelona, wyrwali mu włosy z brody i wąsów, pobili go polanami i kijami „i kładą mu na szyję łańcuch jak niedźwiedziowi”. Potem wsadzili go na juczne zwierzę.
138.
Cesarz z wojskiem jechał z odsieczą. Prosił Boga o ocalenie życia rodakom, nim dotrze na pole bitwy.
139.
Karol jechał zagniewany. Siwa broda leżała na jego pancerzu. Wszyscy baronowie płakali, popędzając konie ostrogami. Spieszyli na pomoc rycerzom.
Roland popatrzył na góry, na pola. Leżały na nich ciała poległych wasali. Rozpaczał nad ich losem i obwiniał się o ich śmierć. Krzyknął do Oliwiera: „Towarzyszu, weźmy się do bicia dalej!".
141.
Hrabia Roland wrócił do bitwy. Zabił Faidryna z Puj i dwudziestu czterech innych pogan. Wołał do swych ludzi, by nie oszczędzili życia żadnemu Saracenowi. Pragnął zemsty z swych towarzyszy.
142.
Frankowie walczyli jak lwy. Nagle na swym koniu zbliżył się król Marsyl. Zabił Bewona, Iwona i Iwuara, Gerarda z Rusylonu. Hrabia Roland, widząc to wszystko, ruszył na króla. W walce pozbawił go prawej pięści, a następnie zabił Jurfala Płowego – jego syna. Sto tysięcy pogan, wystraszonych natarciem Franków, krzyczało: „Pomagaj, Mahomecie!”. W końcu uciekli.
143.
Na polu bitwy pozostał wuj króla Marsyla – Marganis. Dzierżył Kartaginę i Etiopię: „przeklętą ziemię; ma w swoim królestwie czarne plemię ludzi. Nosy mają wielkie, uszy szerokie; jest ich razem więcej niż pięćdziesiąt tysięcy”. Teraz czarnoskórzy wydali okrzyk wojenny pogan i ruszyli odważnie w kierunku Francuzów.
144.
Roland, widząc nacierające „plemię, czarniejsze od inkaustu i nie mające nic białego prócz zębów”, zachęcał do walki okrzykami. Francuzi ruszyli przed siebie.
145.
Marganis napadł na Oliwiera, uderzając włócznią w jego plecy. Krzyczał przy tym: „Oto dostałeś tęgi cios! Karol, król Wielki, zostawił cię w wąwozie na twoją zgubę”.
146.
Oliwier czuł, że „jest ugodzony na śmierć”. Ostatkiem sił uderzył przeciwnika swą Hauteclaire, by ten nie chwalił się, że go pokonał. Rozciął Marganisowi na pół głowę i po chwili poganin padł martwy na ziemię. Oliwier zawołał na pomoc przyjaciela.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24
Szybki test:
Umierający Roland ostatkiem sił modlił się do Boga za swych parów, a do anioła Gabriela za:a) zwycięstwo Francji
b) samego siebie
c) zdrowie cesarza
d) pokonanie pogan
Rozwiązanie
Stutysięczny, dziesiąty szyk wojsk Karola Wielkiego składał się z baronów:
a) francuskich
b) burgundzkich
c) lotaryńskich
d) normandzkich
Rozwiązanie
Pierwszą ofiarą śmiertelną bitwy Karola Wielkiego z wojskiem emira Baliganta był:
a) Torlej, król perski
b) Malpramis, syn emira
c) Dapamort, król lutycki
d) Kanabeji, król Floredy
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies