Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Pieśń o Rolandzie
Roland jest postacią historyczną, lecz jej wizerunek przedstawiony w utworze znacznie różni się od faktycznego. Bohater poematu nie był hrabią, a prefektem Marchii Bretońskiej. Nie był także siostrzeńcem Karola Wielkiego. Faktem jest jedynie to, iż poległ w zasadzce zastawionej przez baskijskich górali w wąwozie ronsewalskim.
W utworze jest przedstawiony jako wielki bohater, a przede wszystkim idealny rycerz. Chociaż to jego decyzja o wstrzymaniu się z trąbieniem w róg ściągnęła śmierć na blisko dwadzieścia tysięcy Francuzów, w tym jego najbliższych przyjaciół, pozostaje „najjaśniejszym” z bohaterów poematu.
Nawet ci, którzy nigdy go nie widzieli, a jedynie słyszeli o nim, natychmiast rozpoznawali Rolanda na polu bitwy „(…) po hardej twarzy, po pięknym ciele, po spojrzeniu i postawie”. Wrogowie natychmiast na jego widok pierzchali ze strachu. Jeszcze bardziej przerażającym dla przeciwników był wizerunek hrabiego w pełnej zbroi na swoim pięknym koniu: „Przez wąwozy hiszpańskie jedzie Roland na Wejlantyfie, swym rączym rumaku. Przybrał się w zbroję, która go pięknie zdobi. Jedzie mężny baron, potrząsając włócznią. Do nieba obraca ostrze; do żeleźca przymocował proporzec, całkowicie biały; frędzle biją mu o ręce. Szlachetne jest j ego ciało, twarz jasna i roześmiana. Po nim jedzie jego towarzysz, co go Francuzi mienią swoją tarczą. Patrzy groźnie ku Saracenom; po czym pokornie i łagodnie spogląda ku Francuzom”.
Atrybutem rycerskości Rolanda był jego wspaniały miecz – Durendal, „który dobrze tnie i dobrze siecze”. Złota gałka orężu „naszpikowana” była relikwiami: „ząb świętego Piotra, krew świętego Bazylego i włosy wielebnego świętego Dionizego, strzęp szaty Najświętszej Panny”, dlatego właściciel nazywał swój miecz „świętym i pięknym”. Jego ostrze było tak mocne, iż sam Roland nie potrafił złamać go na skale.
Roland mógł poszczycić się nadludzką siłą: „Hrabia Roland nie oszczędza się. Uderza włócznią, póki drzewce całe; po piętnastu ciosach złamał ją i zniszczył. Dobywa Durendal, swój dobry miecz, cały nagi. Spina konia i rusza na Szernubla. Kruszy mu hełm, w którym błyszczą karbunkuły, przecina mu czapkę wraz ze skórą na głowie, przecina mu twarz między oczami, kolczugę o małych ogniwach i całe ciało aż do kroku. Przez siodło nabijane złotem miecz dosięga konia. Przecina mu krzyż, nie macając stawów, wali go martwego na łąkę, na bujną trawę” oraz „Pędzi waleczny rycerz i wali go co sił po hełmie, na którym kamienie oprawne są w złoto. Rozcina mu głowę i pancerz, i tułów, i piękne siodło wysadzane kamieniami, i koniowi nadcina głęboko krzyża; i - ha, niech, kto chce, gani go albo chwali! - zabija obu”.
Jak pisze Wiesław Solecki: „(…) charakter Rolanda jest prosty. Gwałtowny, nierzadko arogancki, ale i wspaniałomyślny, otwarty i szczery, lojalny, łatwo ulegający namiętnościom, prostolinijny. Ma wszystkie przymioty, które zjednują mu ludzi”. Swojej porywczości Roland dowiódł podczas pierwszej narady u Karola Wielkiego: „Zdobyłem dla ciebie i Nobles, i Commibles; wziąłem Waltemę i Ziemię Pińską, i Balagier, i Tudelę, i Sezylę. Wówczas król Marsyl dopuścił się wielkiej zdrady - posłał piętnastu swoich pogan i każdy niósł gałąź oliwną, i wszyscy powiadali ci te same słowa. Naradziłeś się ze swymi Francuzami. Doradzili ci wielkie szaleństwo, wysłałeś do poganina dwóch swoich hrabiów, jeden był Bazan, a drugi Bazyli; i w górach, pod Haltylią, Marsyl uciął im głowy. Prowadź wojnę tak, jakeś rozpoczął! Powiedź pod Saragossę swoje chorągwie; podejmij oblężenie, choćby miało trwać całe twoje życie, i pomścij tych, których zdrajca pozabijał!”. Widzimy, iż Roland potrafił mocno zaakcentować swoje zdanie nawet jeśli nie było ono zbieżne z opinią samego cesarza.Charakterystyka Rolanda
Roland jest postacią historyczną, lecz jej wizerunek przedstawiony w utworze znacznie różni się od faktycznego. Bohater poematu nie był hrabią, a prefektem Marchii Bretońskiej. Nie był także siostrzeńcem Karola Wielkiego. Faktem jest jedynie to, iż poległ w zasadzce zastawionej przez baskijskich górali w wąwozie ronsewalskim.
W utworze jest przedstawiony jako wielki bohater, a przede wszystkim idealny rycerz. Chociaż to jego decyzja o wstrzymaniu się z trąbieniem w róg ściągnęła śmierć na blisko dwadzieścia tysięcy Francuzów, w tym jego najbliższych przyjaciół, pozostaje „najjaśniejszym” z bohaterów poematu.
Nawet ci, którzy nigdy go nie widzieli, a jedynie słyszeli o nim, natychmiast rozpoznawali Rolanda na polu bitwy „(…) po hardej twarzy, po pięknym ciele, po spojrzeniu i postawie”. Wrogowie natychmiast na jego widok pierzchali ze strachu. Jeszcze bardziej przerażającym dla przeciwników był wizerunek hrabiego w pełnej zbroi na swoim pięknym koniu: „Przez wąwozy hiszpańskie jedzie Roland na Wejlantyfie, swym rączym rumaku. Przybrał się w zbroję, która go pięknie zdobi. Jedzie mężny baron, potrząsając włócznią. Do nieba obraca ostrze; do żeleźca przymocował proporzec, całkowicie biały; frędzle biją mu o ręce. Szlachetne jest j ego ciało, twarz jasna i roześmiana. Po nim jedzie jego towarzysz, co go Francuzi mienią swoją tarczą. Patrzy groźnie ku Saracenom; po czym pokornie i łagodnie spogląda ku Francuzom”.
Atrybutem rycerskości Rolanda był jego wspaniały miecz – Durendal, „który dobrze tnie i dobrze siecze”. Złota gałka orężu „naszpikowana” była relikwiami: „ząb świętego Piotra, krew świętego Bazylego i włosy wielebnego świętego Dionizego, strzęp szaty Najświętszej Panny”, dlatego właściciel nazywał swój miecz „świętym i pięknym”. Jego ostrze było tak mocne, iż sam Roland nie potrafił złamać go na skale.
Roland mógł poszczycić się nadludzką siłą: „Hrabia Roland nie oszczędza się. Uderza włócznią, póki drzewce całe; po piętnastu ciosach złamał ją i zniszczył. Dobywa Durendal, swój dobry miecz, cały nagi. Spina konia i rusza na Szernubla. Kruszy mu hełm, w którym błyszczą karbunkuły, przecina mu czapkę wraz ze skórą na głowie, przecina mu twarz między oczami, kolczugę o małych ogniwach i całe ciało aż do kroku. Przez siodło nabijane złotem miecz dosięga konia. Przecina mu krzyż, nie macając stawów, wali go martwego na łąkę, na bujną trawę” oraz „Pędzi waleczny rycerz i wali go co sił po hełmie, na którym kamienie oprawne są w złoto. Rozcina mu głowę i pancerz, i tułów, i piękne siodło wysadzane kamieniami, i koniowi nadcina głęboko krzyża; i - ha, niech, kto chce, gani go albo chwali! - zabija obu”.
strona: 1 2 3
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies