Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Pieśń o Rolandzie

Streszczenie „Pieśni o Rolandzie” w pigułce

Autor: Karolina Marl�ga

Armia Karola Wielkiego prowadziła wielką wojnę z Saracenami w Hiszpanii. Ostatnim miastem pogan, które wciąż nie poddało się cesarzowi była Saragossa, siedziba króla Marsyla. Przerażony władca Saracenów wysłał do Karola Wielkiego swoich posłów, aby przekazali mu warunki pokoju: Marsyl ofiarowywał skarby oraz obietnicę, iż przejdzie na chrześcijaństwo w zamian za opuszczenie przez Franków hiszpańskiej ziemi.

Cesarz i jego ludzie byli już zmęczenie siedmioletnimi bojami z Saracenami, dlatego przyjęli tę propozycję. Karol Wielki musiał wyznaczyć któregoś ze swoich baronów na posła, który uda się do króla Marsyla, aby przekazać odpowiedź na jego propozycję. Szlachetny rycerz Roland zaproponował, by emisariuszem został Ganelon, jego ojczym. Mężczyzna ten obawiał się, że nie wróci żywy z tej misji dyplomatycznej, rozgniewany podejrzewał, że właśnie tego pragnął jego pasierb. Ganelon od lat żywił wielką nienawiść do Rolanda, dlatego podczas podróży do Saragossy wraz z saraceńskim posłem, znalazł sposób na zemszczenie się na pasierbie. Mężczyzna zdradził Blankandrynowi, wasalowi króla Marsyla, że wojska Karola Wielkiego będą przemierzać wąwóz Ronsewal, gdzie bardzo skutecznie można zaatakować tylną straż armii cesarza, którą z pewnością dowodzić będzie Roland. Ganelon pomógł Saracenom w dokładnym zaplanowaniu ataku.

Zgodnie z przewidywaniami ojczyma, Roland z wielką ochotą przyjął nominację na dowódcę tylnej straży. Rozważny rycerz Oliwier oraz waleczny arcybiskup Turpin znaleźli się pośród wojowników, których pasierb Ganelona wybrał do swojego oddziału. Zgodnie z planem armia Saracenów zaatakowała znienacka tylną straż wojsk Karola Wielkiego. Poganie mieli druzgocącą przewagę liczebną nad chrześcijanami. Roztropny Oliwier, który natychmiast zdał sobie sprawę, iż nie podołają tak wielkim oddziałom Saracenów, poprosił Rolanda, by ten zadął w róg, aby dać sygnał cesarzowi, że potrzebują jego pomocy. Tytułowy bohater uniósł się dumą i zapewnił kompana, że tylna straż pod jego dowództwem odeprze atak nieprzyjaciela bez niczyjej pomocy.

Początkowo Francuzi dzielnie stawiali czoła Saracenom, lecz z czasem stało się jasne, iż dwadzieścia tysięcy żołnierzy nie sprosta znacznie liczniejszym oddziałom wroga. Gdy przy życiu zostało zaledwie sześćdziesięciu Francuzów, Roland zdał sobie sprawę, że popełnił bład nie trąbiąc w róg. Wiedział, że już nic nie zdoła ich uratować, ale zadął w instrument, aby dać sygnał cesarzowi, że jego ludzie zostali zaatakowani. Roland wiedział, że Karol Wielki pomści śmierć swoich żołnierzy. Tytułowy bohater dął w róg tak mocno, że pękła mu skroń. Roland zmarł cudowną śmiercią męczennika, a jego duszę święci zabrali prosto do raju.

Gdy Karol Wielki i jego ludzie przybyli na pole bitwy, znaleźli jedynie ciała żołnierzy tylnej straży. Poganie zbiegli, lecz wojska cesarskie zdołały je dogonić dzięki temu, iż stał się cud – słońce zatrzymało się w miejscu. Francuzi zapędzili Saracenów nad brzeg rzeki Ebro, gdzie następnie oddziały króla Saragossy potopiły się.

W międzyczasie wielki emir Babilonu – Baligant – przybył do Hiszpanii z pomocą dla swojego wasala – króla Marsyla. Muzułmańska armia podążała za wojskami chrześcijańskimi. Posłańcy emira zastali Karola Wielkiego na niedawnym polu bitewy w wąwozie Ronsewal, gdzie na rozkaz cesarza Francuzi grzebali poległych. Po wypowiedzeniu wojny, wielkie armie spotkały się na równinie. Obydwie strony walczyły mężnie, lecz gdy Karol Wielki pokonał w bezpośrednim pojedynku emira, wojska muzułmańskie w popłochu uciekły z pola bitwy. Gdy Saragossa stała się łatwym łupem, natychmiast wkroczyły do niej wojska frankijskie. Chrześcijanie siłą skłonili mieszkańców grodu do zmiany wiary. Wieść o porażce zabiła króla Marsyla. Karol Wielki pojmał jego żonę – Brimamondę – i razem z nią udał się do Francji.

strona: 1 2

Zobacz inne artykuły:

Inne

Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies