Åšredniowieczne wzorce osobowe na przykÅ‚adzie „PieÅ›ni o Rolandzie” ostatnidzwonek.pl
Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Pieśń o Rolandzie

Åšredniowieczne wzorce osobowe na przykÅ‚adzie „PieÅ›ni o Rolandzie”

Autor: Karolina Marlêga

Pieśń o Rolandzie jest pochwałą rycerskich cnót, wojen, obrony chrześcijaństwa oraz ukochanej ojczyzny. Utwór jest ważny dla współczesnego czytelnika z powodu doskonałego odzwierciedlenia stosunków społeczeństwa feudalnego, arystokratycznego oraz rycerskiego.
Stan rycerski od początku swego istnienia wykształcił specyficzny styl życia oraz hierarchię wartości, składające się na etos rycerski, będący charakterystycznym rysem epoki średniowiecza. Możemy go odtworzyć poprzez zanalizowanie cech idealnego rycerza.

Ideał doskonałego rycerza

Ten wzorzec parenetyczny byÅ‚ w Å›redniowieczu bardzo popularny. Åšredniowieczny rycerz, aby zostać pasowany, musiaÅ‚ przyjść na Å›wiat w „odpowiedniej” rodzinie, musiaÅ‚ mieć znakomity rodowód z tradycjami, czyli być „szlachetnie urodzony”.

Potwierdzenie tej reguÅ‚y odnajdujemy w omawianym utworze. Roland byÅ‚ siostrzeÅ„cem Karola Wielkiego, nosiÅ‚ tytuÅ‚ hrabiego. Dwunastu parów byÅ‚o baronami. Diuk Naim przedstawiaÅ‚ siÄ™ jako Książe Bawarii, Ryszard Stary – Normandii.

Czasem zdarzały się odstępstwa od tej zasady, lecz były one rzadkie. Dotyczyły przede wszystkim wsławienia się w bohaterskich czynach wojennych, za które waleczny kawaler otrzymywał tytuł.

Ponadto rycerz musiaÅ‚ być niezwykle urodziwy, a jego sylwetka i maniery miaÅ‚y wyróżniać go z tÅ‚umu. SwÄ… urodÄ™ miaÅ‚ podkreÅ›lać poprzez odpowiedni strój, który najczęściej skÅ‚adaÅ‚ siÄ™ z paradnej zbroi ozdobionej zÅ‚otem, srebrem i cennymi kamieniami. Ważnym elementem rynsztunku rycerza byÅ‚ jego miecz, wykuty przez najlepszego pÅ‚atnerza oraz koÅ„, traktowany jako towarzysz walki. Zarówno narzÄ™dziom walki, jak i zwierzÄ™tom, nadawano imiona. I tak Karol Wielki jeździÅ‚ na Tensendurze, Roland na Wajlantyfie, Ganelon na Tarancie, a Marsyl na Ganionie. JeÅ›li zaÅ› chodzi o miecze, to cesarz posÅ‚ugiwaÅ‚ siÄ™ Radosnym, tytuÅ‚owy bohater utworu Durendalem, jego druh Oliwier - Hauteclaire, arcybiskup Turpin - Almasem, Ganelon - Murglejem, a Baligant – Szacownym.
Roland jest przykÅ‚adem idealnego rycerza: „Przez wÄ…wozy hiszpaÅ„skie jedzie Roland na Wejlantyfie, swym rÄ…czym rumaku. PrzybraÅ‚ siÄ™ w zbrojÄ™, która go piÄ™knie zdobi. Jedzie mężny baron, potrzÄ…sajÄ…c włóczniÄ…. Do nieba obraca ostrze; do żeleźca przymocowaÅ‚ proporzec, caÅ‚kowicie biaÅ‚y; frÄ™dzle bijÄ… mu o rÄ™ce. Szlachetne jest jego ciaÅ‚o, twarz jasna i rozeÅ›miana”. Na gÅ‚owie nosiÅ‚ zdobiony kamieniem i zÅ‚otem heÅ‚m, a w gaÅ‚ce jego miecza, zwanego Durendalem, spoczywaÅ‚y relikwie wielu Å›wiÄ™tych (zÄ…b Å›w. Piotra czy strzÄ™p szaty Matki Bożej).

Prócz „szlachetnego pochodzenia”, urody i odpowiedniego stroju rycerz musiaÅ‚ być bardzo silny, aby bronić sÅ‚usznej sprawy w czÄ™stych bitwach, czy nawet z tak prozaicznego powodu, jakim byÅ‚o noszenie zbroi, ważącej okoÅ‚o siedemdziesiÄ™ciu kilogramów!

Ponadto musiał stale myśleć o swej sławie, dbać o nią w każdej chwili, starać się zawsze być pierwszym, niepokonanym, zawsze mścić zniewagi, bronić honoru seniora, ponieważ ciążyła na nim tak zwana odpowiedzialność rodowa. Ciągła gonitwa za przygodami, wystawianie się na próby wiązało się z nieobecnością w domu. Z tą zasadą wiązała się inna. Średniowieczny rycerz nigdy nie uciekał z pola walki, nawet, gdy czuł zbliżającą się klęskę czy śmierć. Dla niego ucieczka byłą najgorszym przewinieniem, wolał odejść jako waleczny rycerz, niż żyć jak tchórzliwy uciekinier.

Roland wsławił się w bitwie wiele razy. W Hiszpanii zdobył Nobles, Commibles, Waltemę i Ziemię Pińską, Balagier, Tudelę, Sezylę. Wcześniej zajął jeszcze Andegawię, Bretanię, Normandię, Akwitanię, Lombardię i całą Romanię, a prócz nich Bawarię i całą Flandrię, Burgundię, całą Apulię, Konstantynopol, Saksonię, Szkocję Walię, Islandię, Anglię.

WÅ›ród innych cech doskonaÅ‚ego rycerza możemy wyróżnić jeszcze wzorowy stosunek do dam, sÅ‚abszych od siebie i pokrzywdzonych. Rycerz miaÅ‚ idealne maniery, potrafiÅ‚ zachować siÄ™ w towarzystwie, nigdy nie kÅ‚amaÅ‚, zawsze dotrzymywaÅ‚ sÅ‚owa, byÅ‚ gotowy oddać życie w imiÄ™ „sÅ‚usznej sprawy”, czyli za ojczyznÄ™, wiarÄ™ katolickÄ… (czÄ™ste wyprawy krzyżowe) oraz swego wÅ‚adcÄ™.

strona:    1    2  

Zobacz inne artykuły:

Inne
Charakterystyka Rolanda
„Pieśń o Rolandzie” – streszczenie
Czas i miejsce akcji „PieÅ›ni o Rolandzie”
Oliwier - charakterystyka
Streszczenie „PieÅ›ni o Rolandzie” w piguÅ‚ce
Problematyka „PieÅ›ni o Rolandzie”
Problem autorstwa „PieÅ›ni o Rolandzie”
Ganelon - charakterystyka
Karol Wielki – charakterystyka
Åšredniowieczne wzorce osobowe na przykÅ‚adzie „PieÅ›ni o Rolandzie”
Prawda historyczna a fikcja literacka w „PieÅ›ni o Rolandzie”
Åšrodki stylistyczne i artystyczne zawarte w „PieÅ›ni o Rolandzie”
Narracja „PieÅ›ni o Rolandzie”
Budowa, struktura i kompozycja „PieÅ›ni o Rolandzie”
Chansons de geste
Charakterystyka pozostaÅ‚ych bohaterów „PieÅ›ni o Rolandzie”
Obraz obyczajów epoki w „PieÅ›ni o Rolandzie”
Plan wydarzeÅ„ „PieÅ›ni o Rolandzie”
TÅ‚o historyczne wydarzeÅ„ przedstawionych w „PieÅ›ni o Rolandzie”
Motywy literackie w „PieÅ›ni o Rolandzie”
Najważniejsze cytaty z „PieÅ›ni o Rolandzie”
Bibliografia



Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies