Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Pieśń o Rolandzie

Obraz obyczajów epoki w „Pieśni o Rolandzie”

Autor: Karolina Marl�ga

Pieśń o Rolandzie jest źródłem informacji nie tylko o średniowiecznych wzorach osobowych czy prowadzonych wojnach, lecz także o życiu społeczno-obyczajowym Francji XI wieku.
Poemat odzwierciedla układ stosunków społeczeństwa feudalnego, arystokratycznego oraz rycerskiego. Przedstawieniu relacji między tymi warstwami służą między innymi liczne w dziele obrazy scen wojennych.

Dzięki nim poznajemy więzi między władcą a jego wasalami, między rycerzami czy reguły, według których funkcjonowało państwo oraz formułował się rycerski etos. Można tu wymienić chociażby opisy narad, sądów czy obyczaj przysyłania - wraz z posłańcem do innego kraju – daru: „Panie - rzekł Ganelon - to są rzeczy, które mi trzeba ścierpieć. Ale za wszystko złoto stworzone przez Boga ani za wszystkie bogactwa tego kraju nie omieszkam powiedzieć ci, jeśli będę miał swobodę, tego, co Karol, potężny król, przekazuje ci przeze mnie jako swemu śmiertelnemu wrogowi". Miał na sobie sobolowy płaszcz pokryty aleksandryjskim jedwabiem”.

Ważny dla scharakteryzowania epoki jest także obyczaj przysięgania nie święte relikwie: „Marsyl powiada: "Układ nic niewart, jeśli mi nie przyrzeczesz zdradzić Rolanda." Ganelon rzecze: "Niech się stanie, jak tego pragniesz!" Na relikwie swego miecza, Murgleja, zaprzysiągł zdradę i oto co uczynił”, jak również opisy strojów czy wyglądu zbroi. Na uwagę zasługuje przytoczenie fragmentu dotyczącego ubierania się Ganelona, co jest dowodem na istotność kwestii wyglądu w życiu średniowiecznego wojownika: „Stroi się w najpiękniejszy rynsztunek, jaki posiadał. Do stóp zapiął ostrogi złote, do boku przypasał swój miecz, zwany Murglejem. Siada na Taranta, swego rumaka, wuj jego, Ginmer, trzyma mu strzemię. (…)”.

Zobacz inne artykuły:

Inne

Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies