Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Pieśń o Rolandzie
Arcybiskup Turpin – duchowny, który zginął walcząc u boku Rolanda w wąwozie Roncevall. Postać ta symbolizuje militarne zaangażowanie kościoła chrześcijańskiego w wyprawy krzyżowe. Odwaga, męstwo z jakim Turpin walczył z poganami odzwierciedla poglądy papieża Urbana II, pomysłodawcę pierwszej wyprawy krzyżowej z 1095 roku. Postać ta cechowała się wielką charyzmą. To on zagrzewał do walki w imię Boga francuskie oddziały.
O tym, iż arcybiskup był wyśmienitym wojownikiem świadczy następujący fragment: „Jedzie polem arcybiskup Turpin. Nie było człeka z wygoloną tonsurą i śpiewającego msze, który by dokazał tylu znamienitych czynów. Rzecze do poganina: «Niech Bóg na ciebie ześle wszystko nieszczęście! Zabiłeś męża, którego serce me żałuje. » Wypuszcza przed siebie dzielnego rumaka i wali poganina w tarczę toledańską takim ciosem, że kładzie go martwego na zieloną murawę”.
Gdy zorientował się, iż Roland umierał popędził co sił po wodę dla przyjaciela, lecz wtedy zadano mu śmiertelny cios. Jego ciało, wraz ze zwłokami Rolanda i Oliwiera, Karol Wielki zabrał do Francji, aby pochować je w rodzimej ziemi.
Tiery – „brat Gotfryda, diuka andegaweńskiego. Ciało ma chude, wątłe, smukłe, włosy czarne, twarz dosyć ciemną. Nie jest zbyt wielki, ale i niezbyt mały”. Jako jedyny z sędziów podczas procesu Ganelona uznał oskarżonego za winnego zdrady. Ku uciesze króla Karola, wyzwał na pojedynek Pinabela, krewnego ojczyma Rolanda, któremu ten zawdzięczał wyrok ułaskawiający. Chociaż przeciwnik był potężniejszy i bardziej doświadczony, to Tiery z pomocą samego Boga wygrał pojedynek, chociaż otrzymał niezwykle poważny cios w głowę. Dzięki niemu sprawiedliwości stało się zadość, a cała rodzina Ganelona została skazana na śmierć.
Pinabel – krewny Ganelona, o którym czytamy: „Jest jeden, któremu dają posłuch wszyscy - to Pinabel z sorenckiego zamku. Umie dobrze mówić i powiedzieć swoje racje, jak się godzi. Jest dzielny, gdy chodzi o to, aby bronić swego herbu”. To do niego zwrócił się ojczym Rolanda z prośbą o wstawiennictwo w procesie o zdradę ojczyzny. Pinabel był na tyle wpływowym obywatelem, iż wszyscy sędziowie, poza Tierym, uznali, że skoro swoim słowem gwarantował niewinność Ganelona, to należy to uznać za prawdę.
Wyzwany na pojedynek przez Tierego w obronie dobrego imienia rodu, bez wahania postawił w zakład trzydziestu krewnych i przyjął wyzwanie. Chociaż Pinabel był „wielki i silny, dzielny i zwinny”, a „kogo jego cios kiedy dosięgnął, ten zakończył życie”, to jednak nie poradził sobie w starciu z mniejszym i słabszym od siebie Tierim, któremu sprzyjała opatrzność boska. Przez swoją porażkę, Pinabel skazał na śmierć trzydziestu krewnych oraz Ganelona, który zginął śmiercią zdrajcy. Charakterystyka pozostałych bohaterów „Pieśni o Rolandzie”
Arcybiskup Turpin – duchowny, który zginął walcząc u boku Rolanda w wąwozie Roncevall. Postać ta symbolizuje militarne zaangażowanie kościoła chrześcijańskiego w wyprawy krzyżowe. Odwaga, męstwo z jakim Turpin walczył z poganami odzwierciedla poglądy papieża Urbana II, pomysłodawcę pierwszej wyprawy krzyżowej z 1095 roku. Postać ta cechowała się wielką charyzmą. To on zagrzewał do walki w imię Boga francuskie oddziały.
O tym, iż arcybiskup był wyśmienitym wojownikiem świadczy następujący fragment: „Jedzie polem arcybiskup Turpin. Nie było człeka z wygoloną tonsurą i śpiewającego msze, który by dokazał tylu znamienitych czynów. Rzecze do poganina: «Niech Bóg na ciebie ześle wszystko nieszczęście! Zabiłeś męża, którego serce me żałuje. » Wypuszcza przed siebie dzielnego rumaka i wali poganina w tarczę toledańską takim ciosem, że kładzie go martwego na zieloną murawę”.
Gdy zorientował się, iż Roland umierał popędził co sił po wodę dla przyjaciela, lecz wtedy zadano mu śmiertelny cios. Jego ciało, wraz ze zwłokami Rolanda i Oliwiera, Karol Wielki zabrał do Francji, aby pochować je w rodzimej ziemi.
Tiery – „brat Gotfryda, diuka andegaweńskiego. Ciało ma chude, wątłe, smukłe, włosy czarne, twarz dosyć ciemną. Nie jest zbyt wielki, ale i niezbyt mały”. Jako jedyny z sędziów podczas procesu Ganelona uznał oskarżonego za winnego zdrady. Ku uciesze króla Karola, wyzwał na pojedynek Pinabela, krewnego ojczyma Rolanda, któremu ten zawdzięczał wyrok ułaskawiający. Chociaż przeciwnik był potężniejszy i bardziej doświadczony, to Tiery z pomocą samego Boga wygrał pojedynek, chociaż otrzymał niezwykle poważny cios w głowę. Dzięki niemu sprawiedliwości stało się zadość, a cała rodzina Ganelona została skazana na śmierć.
Pinabel – krewny Ganelona, o którym czytamy: „Jest jeden, któremu dają posłuch wszyscy - to Pinabel z sorenckiego zamku. Umie dobrze mówić i powiedzieć swoje racje, jak się godzi. Jest dzielny, gdy chodzi o to, aby bronić swego herbu”. To do niego zwrócił się ojczym Rolanda z prośbą o wstawiennictwo w procesie o zdradę ojczyzny. Pinabel był na tyle wpływowym obywatelem, iż wszyscy sędziowie, poza Tierym, uznali, że skoro swoim słowem gwarantował niewinność Ganelona, to należy to uznać za prawdę.
Diuk Naim – to niezwykle rozważny doradca Karola Wilkeigo. Swoim wyglądem baron przypominał samego cesarza: „Wówczas wysunął się Naim; brodę miał białą, włos na głowie siwy, nie było na dworze lepszego wasala”. Jego rady były nieocenione dla władcy Franków: „Tyś jest człowiek dobrej rady; na tę moją brodę, nie odjedziesz w tej chwili tak daleko ode mnie”, powiedział do niego Karol Wielki.
To on razem z Żozeranem był odpowiedzialny za formowanie chorągwi armii francuskiej. Postać ta pojawia się w niektórych średniowiecznych legendach jako mądry i roztropny doradca władców.
Diuk walczył mężnie podczas walki na równinie hiszpańskiej. Gdy został zraniony przez króla Kanabeja i już miał „paść trupem”, na ratunek przybył mu sam cesarz Karol.
Ogier Duński – rycerz rodem ze Skandynawii, który dzielnie walczył w szeregach armii Karola Wielkiego. Pod jego dowództwo diuk Naim oddał trzeci szyk bojowy, składający się z dwudziestu tysięcy rycerzy bawarskich. Ciężko znaleźć w utworze innego rycerza, który byłby tak wyśmienitym wojownikiem: „Hrabia Ogier nie znał nigdy tchórzostwa; nigdy mężniejszy baron nie oblókł pancerza”. Olgierd potrafił nawet przywołać do porządku samego cesarza: „Patrz na tych pogan, jak oni zabijają twoich! Nie daj Bóg, aby twoja głowa nosiła koronę, jeśli nie natrzesz w tej chwili, aby pomścić nasz wstyd!”.
strona: 1 2 3
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies