Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Pieśń o Rolandzie
Naczelnym środkiem stylistycznym użytym w Pieśni o Rolandzie jest niezwykle popularna w średniowieczu alegoria. Wyraża się ona w utworze poprzez obrazy i gesty, które niosą ze sobą drugie, głębsze znaczenie. W poemacie możemy dostrzec wiele figur biblijnych. Przykładów jest wiele: postać Ganelona do złudzenia przypomina zdrajcę Judasza, który przyczynił się wydatnie do śmierci Jezusa. Owa śmierć Mesjasza znalazła odbicie w agonii Rolanda. Bohater umiera na pagórku, który przypomina Golgotę, pod sosną, czyli krzyżem. Saragossa, czyli bastion Saracenów, to odpowiednik biblijnego Babilonu. Dzięki alegorii wydarzenia opisane w Pieśni o Rolandzie można odczytywać jako odwieczną walkę dobra ze złem. Jasność, reprezentowane przez Francuzów, oczywiście zwyciężą ciemność, symbolizowaną przez Saracenów i Arabów.
Kolejnymi zabiegami stylistycznym, które można spotkać w utworze są hiperbolizacja, czyli wyolbrzymienie („Sto tysięcy Francuzów cierpi okrutną boleść; nie masz ani jednego, który by się nie zalał łzami”; „Sto tysięcy Francuzów pada w omdleniu na ziemię”; „Rozcina mu głowę i pancerz, i tułów, i piękne siodło wysadzane kamieniami, i koniowi nadcina głęboko krzyża; i - ha, niech, kto chce, gani go albo chwali! - zabija obu”) oraz amplifikacja, czyli nagromadzenie wielu zbieżnych określeń („Grandwin był dzielny i waleczny, krzepki i śmiały w boju”; „Ha, luty hrabio, dzielny rycerzu, gdzie jesteś?”; „Bitwa jest cudowna; staje się coraz zażartsza”). Dzięki tym zabiegom utwór przybiera podniosły nastrój.
Dominującą rolę wśród środków artystycznych w utworze są epitety. Większość z nich pełni funkcje ozdobną, np. „dobry miecz, cudowne ciosy, misternie szmelcowane zbroje, zakrwawione usta, tarcze pięknie rzeźbione, kopie wielkie i silne, proporce białe”. Niektóre z nich natomiast miały na celu scharakteryzować postać, np. dzielny Anzeis, Oliwier roztropny, szlachetny wasal, mężny rycerz.
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
Środki stylistyczne i artystyczne zawarte w „Pieśni o Rolandzie”
Naczelnym środkiem stylistycznym użytym w Pieśni o Rolandzie jest niezwykle popularna w średniowieczu alegoria. Wyraża się ona w utworze poprzez obrazy i gesty, które niosą ze sobą drugie, głębsze znaczenie. W poemacie możemy dostrzec wiele figur biblijnych. Przykładów jest wiele: postać Ganelona do złudzenia przypomina zdrajcę Judasza, który przyczynił się wydatnie do śmierci Jezusa. Owa śmierć Mesjasza znalazła odbicie w agonii Rolanda. Bohater umiera na pagórku, który przypomina Golgotę, pod sosną, czyli krzyżem. Saragossa, czyli bastion Saracenów, to odpowiednik biblijnego Babilonu. Dzięki alegorii wydarzenia opisane w Pieśni o Rolandzie można odczytywać jako odwieczną walkę dobra ze złem. Jasność, reprezentowane przez Francuzów, oczywiście zwyciężą ciemność, symbolizowaną przez Saracenów i Arabów.
Kolejnymi zabiegami stylistycznym, które można spotkać w utworze są hiperbolizacja, czyli wyolbrzymienie („Sto tysięcy Francuzów cierpi okrutną boleść; nie masz ani jednego, który by się nie zalał łzami”; „Sto tysięcy Francuzów pada w omdleniu na ziemię”; „Rozcina mu głowę i pancerz, i tułów, i piękne siodło wysadzane kamieniami, i koniowi nadcina głęboko krzyża; i - ha, niech, kto chce, gani go albo chwali! - zabija obu”) oraz amplifikacja, czyli nagromadzenie wielu zbieżnych określeń („Grandwin był dzielny i waleczny, krzepki i śmiały w boju”; „Ha, luty hrabio, dzielny rycerzu, gdzie jesteś?”; „Bitwa jest cudowna; staje się coraz zażartsza”). Dzięki tym zabiegom utwór przybiera podniosły nastrój.
Dominującą rolę wśród środków artystycznych w utworze są epitety. Większość z nich pełni funkcje ozdobną, np. „dobry miecz, cudowne ciosy, misternie szmelcowane zbroje, zakrwawione usta, tarcze pięknie rzeźbione, kopie wielkie i silne, proporce białe”. Niektóre z nich natomiast miały na celu scharakteryzować postać, np. dzielny Anzeis, Oliwier roztropny, szlachetny wasal, mężny rycerz.
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies