Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Pieśń o Rolandzie

Karol Wielki – charakterystyka

Autor: Karolina Marl�ga

Karol Wielki to postać historyczna. Urodził się pomiędzy 742 a 747 rokiem, a zmarł 28 stycznia 814 roku. Był królem Franków oraz oddanym bojownikiem chrześcijaństwa. Znany jako lojalny sprzymierzeniec papieża i wielki zdobywca. Za jego panowania królestwo Franków rozrosło się do ogromnego terytorium dzisiejszej Francji i Niemiec. W roku 800 został ukoronowany cesarzem ludu. Pod jego rządami znalazły się tereny Europy Zachodniej, które należały wcześniej do Cesarstwa Rzymskiego. Po śmierci stał się legendą. Uznawany za idealnego władcę chrześcijańskiego Karol Wielki został duchowym symbolem wypraw krzyżowych.

Nieznany autor Pieśni o Rolandzie w utworze przedstawił go jako ulubieńca niebios, wuja Rolanda, ale przede wszystkim idealnego władcę. Karol Wielki w poemacie emanuje majestatem, co widać doskonale w następującym fragmencie: „Pod sosną, wpodle krzaku głogu, ustawiono tron, cały z szczerego złota - tam siedzi król władnący słodką Francją. Broda jego jest biała, a głowa całkiem siwa; ciało piękne, postać dumna; kto by go szukał, temu nie trzeba go wskazywać”.

Karol Wielki dosiadający swojego konia Tensendura, to obiekt umiłowania Francuzów i trwogi Saracenów. Jest to władca idealny, który dla swojego ludu jest gotów poświęcić własne życie. Nieskończoną mądrość cesarz czerpie od samego Stwórcy. Podczas wizjonerskich snów Bóg objawia mu przyszłość. Karol to władca niezwykle roztropny, który podczas narad zawsze wysłuchiwał opinii swoich poddanych, a następnie podejmował zawsze słuszną i najlepszą dla Francji decyzję. Nawet zdrajca Ganelon przyznał w rozmowie z królem Marsylem: „Karol nie taki jest, jak myślisz. Nie ma człowieka, który by go ujrzał i poznał, iżby nie rzekł: Cesarz - to jest tęgi zuch!? Niepodobna go dosyć chwalić ani sławić; więcej w nim jest czci i więcej cnót, niżby to rzekły moje słowa. Kto mógłby opisać jego wielkie męstwo? Bóg opromienił go takim szlachectwem! Raczej wolałby umrzeć niż chybić swoim baronom!”.

Wobec śmierci siostrzeńca nie zawahał się powrócić na pole bitwy, aby pomścić Rolanda. Los wszystkich poległych francuskich żołnierzy leżał mu tak bardzo na sercu, iż władca niejednokrotnie omdlewał z żalu i zgryzoty. Udowodnił w ten sposób, iż był człowiekiem nie tylko mężnym, odważnym, mądrym, ale i wrażliwym i uczuciowym.

Na szczególną uwagę zasługuje miecz Karola Wielkiego, sławetny Radosny: „nigdy nie było podobnego miecza - co dzień odmieniał barwę trzydzieści razy. Znamy dzieje włóczni, którą zraniono Zbawiciela naszego na krzyżu; Karol z łaski Boga posiada jej ostrze i dał je wprawić w złotą gałkę miecza; dla tego zaszczytu i tej łaski miecz dostał miano Radosny. Baronom francuskim nie lżą tego zapominać; stąd też wzięli swoje zawołanie: «Montjoie! », i dlatego żaden naród nie może się im ostać”. Niezwykły oręż symbolizuje nie tylko niezwyciężoną siłę i władzę, ale przede wszystkim fakt, iż Karol Wielki był namiestnikiem Boga na ziemi.

Postać cesarza w utworze jest znacznie przerysowana. Zostały nadane jej cechy nadprzyrodzone: „Jest bardzo stary, już wyżył swój wiek; (…) ma przeszło dwieście lat. Po tylu ziemiach obnosił swoje ciało, tyle przyjął ciosów na swą tarczę, tylu bogatych królów przywiódł do torby żebraczej (…)”, „Nie ma człowieka, który by go ujrzał i poznał, iżby nie rzekł: Cesarz - to jest tęgi zuch!? Niepodobna go dosyć chwalić ani sławić; więcej w nim jest czci i więcej cnót, niżby to rzekły moje słowa. Kto mógłby opisać jego wielkie męstwo? Bóg opromienił go takim szlachectwem! Raczej wolałby umrzeć niż chybić swoim baronom!”.

Sam Bóg uważał go za swojego ulubieńca: „Dla Karola Wielkiego Bóg zrobił wielki cud - słońce zatrzymuje się nieruchomo”. Stwórca wyznaczył cesarzowi archanioła Gabriela na jego anioła stróża, a jednocześnie pośrednika między Nim, a Karolem Wielkim.

strona: 1 2

Zobacz inne artykuły:

Inne

Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies