Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Pieśń o Rolandzie

„Pieśń o Rolandzie” – streszczenie

Autor: Karolina Marl�ga

161.
Poganie uciekli do Hiszpanii. Roland, pozbawiony konia, nie mógł ich ścigać. Podszedł więc do rannego arcybiskupa Turpina, aby mu pomóc. Zdjął mu hełm, odpiął biały, lekki pancerz. Swym pociętym kaftanem zaciskał w jego ciele wielkie rany. Potem wziął rannego w ramiona, ułożył na zielonej murawie i powiedział: „Ha, luty panie, puść mnie od siebie; nasi towarzysze, którzy nam byli tak drodzy, oto pomarli, nie powinniśmy ich opuścić. Chcę ich odszukać i rozpoznać, i przed tobą ich zgromadzić, i ułożyć.”. Arcybiskup kazał mu tak zrobić.

162.
Roland szedł sam po polach, dolinach i górach. Znajdywał na drodze swych poległych rycerzy: Iwora i Iwona, Gaskończyka Engeliera, Geryna i Geriera, Beranżera i Atona, Anzeisa i Samsona, starego Gerarda z Rusylonu. Przeniósł ich ciała kolejno, złożywszy je u kolan do arcybiskupa szeregiem. Turpin płacząc, pobłogosławił ciała.

163.
Roland znowu zaczął szukać ciał poległych druhów. Odnalazł ciało swego druha Oliwiera. Zaniósł je do arcybiskupa, który rozgrzeszył i przeżegnał zwłoki znakiem krzyża, a rycerz pożegnał się z przyjacielem.

164.
Roland popatrzył na ciała martwych parów i Oliwiera. W końcu zrozpaczony padł omdlały na ziemię.

165.
Kiedy arcybiskup ujrzał, że Roland mdleje, poczuł w sercu największą boleść. Wziął w końcu róg rycerza, w którym zamierzał przynieść wody ze strumienia. Ruszył przed siebie drobnymi kroczkami, chwiejnie. Był jednak za słaby, by iść dalej. Padł na ziemię, „Śmierć obejmuje go twardą ręką”.

166.
Hrabia Roland zbudził się z omdlenia. Wstał i wówczas ujrzał leżącego arcybiskupa, którego ręce i oczy były skierowane ku niebu. Zapewne wyznawał swe grzechy, modlił się do Boga o wpuszczenie do raju. W końcu umarł.

167.
Roland przyglądał się arcybiskupowi: „Obok jego ciała widzi leżące jego wnętrzności; mózg kapie mu z czoła. Na piersi, pięknie pośrodku, złożył swe białe ręce, tak piękne”. Rycerz, według wyznawanych zasad, zaczął odmawiać nad nim modlitwę: „Ha, miły panie, rycerzu wielkiego rodu, polecam cię oto wspaniałemu Panu niebios. Nikt, wierę, chętniej nie będzie pełnił jego służby. Nigdy, od czasu apostołów, nie było takiego proroka, tak pilnego w strzeżeniu prawa i ściąganiu doń ludzi. Oby twoja dusza mogła nie cierpieć żadnego braku! Oby bramy raju były jej otwarte!”.

„Pieśń o Rolandzie” – streszczenie

Szybki test:

Zobacz inne artykuły: