Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Pieśń o Rolandzie
201.
Poganie arabscy opuścili swe statki, na których przypłynęli z emirem. Następnie wsiedli na konie i muły. Emir przekazał dowództwo nad swoją armią Gemalfinowi, jednemu „ze swych wiernych”. Sam Baligant z czterema diukami udał się do Saragossy, aby osobiście spotkać się z Marsylem. Przywitała go królowa Bramimonda, która zrozpaczona padła do jego stóp. Emir podniósł ją i razem z nią udał się do komnaty króla.
202.
Król Marsyl przywitał emira, najpierw ujmując jego rękawicę lewą ręką, a następnie mówiąc: „Królu mój, emirze, oddaję ci wszystkie moje ziemie, i Saragossę, i lenno, które do niej należy. Zgubiłem siebie i zgubiłem cały mój naród!”. Baligant pełen boleści odpowiedział: (…) przyjmuję twój ą rękawicę”. Emir ze łazami smutku w oczach pożegnał się z Marsylem i opuścił jego pałac.
203.
Karol Wielki zbudził się „o pierwszym świtaniu”. Archanioł Gabriel, który go strzegł, uczynił nad nim znak krzyża. Cesarz zdjął zbroję i udał się wraz z całym wojskiem na pole bitwy, aby ocenić straty po walce, która rozegrała się tam poprzedniego dnia.
204.
Gdy znaleźli się w Ronsewal wszyscy zaczęli opłakiwać poległych. Cesarz zwrócił się do swoich ludzi, iż zależy mu na odnalezieniu ciała swojego siostrzeńca. Przypomniał sobie jak Roland powiedział mu w przeszłości, „że gdyby miał umrzeć w obcym królestwie, wysunąłby się dalej niż jego ludzie i jego parowie i znaleziono by go z głową zwróconą ku ziemi nieprzyjaciół, i w ten sposób skończyłby jako zwycięzca!”. Karol Wielki dostrzegł niewielkie wzniesienie nieopodal.
205.
Na głazie tkwiącym między dwoma drzewami cesarz spostrzegł ślady po mieczu. Wiedział, że wykonał je Roland. Wreszcie na zielonej polance dostrzegł ciało siostrzeńca. Karol Wielki ze łzami w oczach zeskoczył ze swojego konia i chwycił zwłoki Rolanda w ramiona, poczym zemdlał ze smutku nad ciałem siostrzeńca.
206.„Pieśń o Rolandzie” – streszczenie
201.
Poganie arabscy opuścili swe statki, na których przypłynęli z emirem. Następnie wsiedli na konie i muły. Emir przekazał dowództwo nad swoją armią Gemalfinowi, jednemu „ze swych wiernych”. Sam Baligant z czterema diukami udał się do Saragossy, aby osobiście spotkać się z Marsylem. Przywitała go królowa Bramimonda, która zrozpaczona padła do jego stóp. Emir podniósł ją i razem z nią udał się do komnaty króla.
202.
Król Marsyl przywitał emira, najpierw ujmując jego rękawicę lewą ręką, a następnie mówiąc: „Królu mój, emirze, oddaję ci wszystkie moje ziemie, i Saragossę, i lenno, które do niej należy. Zgubiłem siebie i zgubiłem cały mój naród!”. Baligant pełen boleści odpowiedział: (…) przyjmuję twój ą rękawicę”. Emir ze łazami smutku w oczach pożegnał się z Marsylem i opuścił jego pałac.
203.
Karol Wielki zbudził się „o pierwszym świtaniu”. Archanioł Gabriel, który go strzegł, uczynił nad nim znak krzyża. Cesarz zdjął zbroję i udał się wraz z całym wojskiem na pole bitwy, aby ocenić straty po walce, która rozegrała się tam poprzedniego dnia.
204.
Gdy znaleźli się w Ronsewal wszyscy zaczęli opłakiwać poległych. Cesarz zwrócił się do swoich ludzi, iż zależy mu na odnalezieniu ciała swojego siostrzeńca. Przypomniał sobie jak Roland powiedział mu w przeszłości, „że gdyby miał umrzeć w obcym królestwie, wysunąłby się dalej niż jego ludzie i jego parowie i znaleziono by go z głową zwróconą ku ziemi nieprzyjaciół, i w ten sposób skończyłby jako zwycięzca!”. Karol Wielki dostrzegł niewielkie wzniesienie nieopodal.
205.
Na głazie tkwiącym między dwoma drzewami cesarz spostrzegł ślady po mieczu. Wiedział, że wykonał je Roland. Wreszcie na zielonej polance dostrzegł ciało siostrzeńca. Karol Wielki ze łzami w oczach zeskoczył ze swojego konia i chwycił zwłoki Rolanda w ramiona, poczym zemdlał ze smutku nad ciałem siostrzeńca.
Gdy cesarz ocknął się z omdlenia, diuk Naim, hrabia Acelin, Gotfryd Andegaweński i jego brat Henryk, przenieśli go pod sosnę. Karol Wielki przemówił łagodnie do ciała siostrzeńca: „Przyjacielu Rolandzie, niech Bóg się zlituje nad tobą! Nigdy nie widziano równego tobie rycerza, iżby wydawał tak wielkie bitwy i tak je wygrywał. Moja chwała ma się ku schyłkowi”, poczym ponownie zemdlał.
207.
Gdy król Karol kolejny raz ocknął się z omdlenia, czterech baronów trzymało go pod ręce. Cesarz spojrzał na ciało Rolanda oczami pełnymi ciemności i ponownie zaczął rozpaczać: „Jakiż zły los zawiódł cię do Hiszpanii! Ani jeden dzień nie wstanie, bym nie cierpiał nad tobą. Jakże słabnie moja siła i moja ochota! Nie znajdę już nikogo, kto by wspierał moją cześć; zda mi się, że nie mam już ani jednego przyjaciela pod słońcem; mam krewniaków, ale ani jednego tak walecznego”. Karol Wielki wyrywał sobie garściami włosy z głowy w ataku żalu. Wszyscy, co do jednego, przyglądający się temu Francuzi byli pogrążeni w niewyobrażalnym smutku.
208.
Król Karol szeptał do Rolanda, że gdy powróci do Francji uda się do Laon i oznajmi tam, że ich hrabia wódz zginął bohaterską śmiercią w Hiszpanii. Dodał również: „odtąd będę królował w samej boleści i nie przeżyję już dnia bez płaczu i jęków”.
209.
Cesarz dalej szeptał Rolandowi, że bez niego nie poradzi sobie z buntem podległych mu Sasów, Węgrów, Bułgarów, Rzymian, Pujan, Sycylijczyków, Afrykanów, Kalifemijczyków. Karol Wielki użalał się, iż śmierć Rolanda „osierociła” Francję. Ponownie zaczął szarpać się za włosy i brodę, a sto tysięcy jego poddanych pomdlało z rozpaczy.
210.
Cesarz prosił Boga, by ten zlitował się nad duszą Rolanda i pozostałych poległych w bitwie Francuzów. Sam wolałby nie żyć, pragnąłby zostać pochowany obok swoich wasali.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24
Szybki test:
Dziedzictwo króla Karola to:a) Bretania
b) Bretonia
c) Gaskonia
d) Karelia
Rozwiązanie
Ukochaną Rolanda była:
a) Larysa
b) Izolda
c) Ginewra
d) Oda
Rozwiązanie
Król Marsyl zgodził się oddać emirowi Baligantowi:
a) połowę Francji
b) prawa do Hiszpanii
c) stolicę swego państwa
d) koronę
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies