Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Pieśń o Rolandzie

„Pieśń o Rolandzie” – streszczenie

Autor: Karolina Marl�ga

223.
Ósmy szyk bojowy Naim sformował z Flamandów i z fryzyjskich baronów. Liczył on ponad czterdzieści tysięcy żołnierzy. Dowództwo nad nimi powierzono Rembaltowii Hamonowi z Galicji.

224.
Na żołnierzy dziewiątego szyku składali się Lotaryńczycy i Burgundowie. Liczebność tego pułku wynosiła ponad pięćdziesiąt tysięcy żołnierzy. Ich wygląd był naprawdę imponujący: „hełmy zamknięte, kolczugi na grzbiecie; mają tęgie włócznie o krótkich drzewcach”. Na dowódcę tego szyku wyznaczono Tierego, diuka argońskiego.

225.
Najliczniejszy, bo stutysięczny, dziesiąty szyk składał się z baronów francuskich. Byli to najlepsi rycerze w kraju. Ich wielką zaletą było olbrzymie doświadczenie w bojach: „Ciała mają chwackie, postawę butną, głowy siwe, brody białe”. Ich ulubiony okrzyk to „Montjoie!”. Na ich czele stanął sam Karol Wielki. Oriflammę, czyli sztandar Francuzów, dzierżył Gotfryd Andegaweński.

226.
Cesarz zsiadł z konia i położył się twarzą w dół na zielonej murawie. Obrócił głowę w kierunku nieba i zawołał do Boga: „Ojcze prawdziwy, broń mnie w tym dniu dzisiejszym, ty, któryś ocalił Jonasza i wydobył go z brzucha wieloryba; ty, któryś oszczędził króla Niniwy i oswobodził Daniela ze straszliwej meczami w jamie, gdzie był wśród lwów; ty, któryś ocalił trzech młodzianków w piecu gorejącym! Niechaj w dniu dzisiejszym miłość twój a będzie mi ku pomocy! Przez twoją łaskę, jeśli ci się tak spodoba, dozwól mi pomścić mego siostrzana, Rolanda!”. Po tej krótkiej modlitwie wstał, przeżegnał się i dosiadł swojego rumaka. Chwycił za tarczę oraz ostrą włócznię, a następnie ruszył mocno trzymając się w strzemionach. Za jego plecami rozlega się donośny dźwięk rogu ku czci Rolanda.

227.
Sto tysięcy żołnierzy dziesiątego szyku ruszyło za swoim przywódcą. Jadąc na swych koniach przybyli wysokie góry, wąwozy i doliny, aż dotarli na szeroką hiszpańską równinę. Posłańcy powrócili do emira, a następnie zrelacjonowali mu: „Widzieliśmy dumnego króla Karola. Ludzie jego są hardzi, nie chybią mu z pewnością. Zbrójcie się, za chwilę będziecie mieli bitwę”. Baligant cieszył się na myśl o starciu z Karolem Wielkim.

„Pieśń o Rolandzie” – streszczenie

Szybki test:

Zobacz inne artykuły: