Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Pieśń o Rolandzie
232.
Emir Baligant przewodził swojej armii, za nim jechał jego syn. Królowie Torlej i Dapamort przygotowali w pośpiechu trzydzieści chorągwi, największa z nich liczyła ponad pięćdziesiąt tysięcy żołnierzy. Pierwszą tworzyli ludzie butentroccy; drugą z Miśni (z wielkimi głowami); trzecia z Nublów i Blosów; czwarta z Brunów i Esklawonów; piąta z Sorbrów i Sorów; szósta z Ormian i Maurów; siódma z Jerychończyków; ósma z Nigrów; dziewiąta z Grosów; dziesiąta z mieszkańców krzepkiej Balidy.
233.
Kolejne dziesięć chorągwi: pierwsza złożona z brzydkich Kananejczyków; druga z Turków; trzecia z Persów; czwarta z Pieczyngów; piąta z Solterasów i Awarów; szósta z Ormalejów i Eugiezów; siódma z ludu Samuela; ósma z mieszkańców Bruizy; dziewiąta z Klawerczyków; dziesiąta z mieszkańców pustyni Okcjanu.
234.
Następne dziesięć chorągwi: pierwsza składa się z olbrzymów malproskich; druga z Hunów; trzecia z Węgrów; czwarta z mieszkańców Baldyzy Długiej; piąta z Walpenejczyków; szósta z ludzi z Marozy; siódma z Leusów i Astrymonów; ósma z Argoilów; dziewiąta z mieszkańców Karbony; dziesiąta z Frondów długobrodych.
235.
Emir chcąc zamanifestować swoją potęgę nakazał nieść przed sobą „swojego smoka i sztandar Terwaganta i Mahometa, i obraz okrutnego Apollina”. Dziesięciu Kananejczyków jechało dookoła emira, śpiewając pieśni donośnym głosem.
236.
Baligant wykazał się swoją roztropnością, gdy puścił przodem swojego syna i dwóch królów. Rozkazał im prowadzenie wszystkich chorągwi poza trzema najlepszymi, które postanowił zatrzymać przy sobie. Za te najlepsze emir uznawał turecką, ormalejską oraz tę składającą się z olbrzymów małproskich. Postanowił również pozostawić przy swoim boku Okcjańczyków.
237.
Między wojskiem pogan a wojskiem Karola Wielkiego była tylko otwarta równina. Nie było na niej ani jednego pagórka, dolina ani skrawka lasu. Poganie emira zagrzewali się do walki okrzykiem „Szacowny!”. Na co Francuzi odpowiedzieli swoim potężnym „Montjoie!”. Gdy walka miała się rozpocząć poganie mówili między sobą: „Piękny jest lud Karolowy! Będziemy mieli ostrą i zaciętą bitwę!”.
238.„Pieśń o Rolandzie” – streszczenie
232.
Emir Baligant przewodził swojej armii, za nim jechał jego syn. Królowie Torlej i Dapamort przygotowali w pośpiechu trzydzieści chorągwi, największa z nich liczyła ponad pięćdziesiąt tysięcy żołnierzy. Pierwszą tworzyli ludzie butentroccy; drugą z Miśni (z wielkimi głowami); trzecia z Nublów i Blosów; czwarta z Brunów i Esklawonów; piąta z Sorbrów i Sorów; szósta z Ormian i Maurów; siódma z Jerychończyków; ósma z Nigrów; dziewiąta z Grosów; dziesiąta z mieszkańców krzepkiej Balidy.
233.
Kolejne dziesięć chorągwi: pierwsza złożona z brzydkich Kananejczyków; druga z Turków; trzecia z Persów; czwarta z Pieczyngów; piąta z Solterasów i Awarów; szósta z Ormalejów i Eugiezów; siódma z ludu Samuela; ósma z mieszkańców Bruizy; dziewiąta z Klawerczyków; dziesiąta z mieszkańców pustyni Okcjanu.
234.
Następne dziesięć chorągwi: pierwsza składa się z olbrzymów malproskich; druga z Hunów; trzecia z Węgrów; czwarta z mieszkańców Baldyzy Długiej; piąta z Walpenejczyków; szósta z ludzi z Marozy; siódma z Leusów i Astrymonów; ósma z Argoilów; dziewiąta z mieszkańców Karbony; dziesiąta z Frondów długobrodych.
235.
Emir chcąc zamanifestować swoją potęgę nakazał nieść przed sobą „swojego smoka i sztandar Terwaganta i Mahometa, i obraz okrutnego Apollina”. Dziesięciu Kananejczyków jechało dookoła emira, śpiewając pieśni donośnym głosem.
236.
Baligant wykazał się swoją roztropnością, gdy puścił przodem swojego syna i dwóch królów. Rozkazał im prowadzenie wszystkich chorągwi poza trzema najlepszymi, które postanowił zatrzymać przy sobie. Za te najlepsze emir uznawał turecką, ormalejską oraz tę składającą się z olbrzymów małproskich. Postanowił również pozostawić przy swoim boku Okcjańczyków.
237.
Między wojskiem pogan a wojskiem Karola Wielkiego była tylko otwarta równina. Nie było na niej ani jednego pagórka, dolina ani skrawka lasu. Poganie emira zagrzewali się do walki okrzykiem „Szacowny!”. Na co Francuzi odpowiedzieli swoim potężnym „Montjoie!”. Gdy walka miała się rozpocząć poganie mówili między sobą: „Piękny jest lud Karolowy! Będziemy mieli ostrą i zaciętą bitwę!”.
Emir pokazał swojemu bratu - Kanabeji, królowi Floredy chorągwie Karola Wielkiego i powiedział: „Patrzcie tę pychę sławnej Francji! Cesarz jedzie bardzo dumnie. Jedzie z tyłu z owymi starcami, którzy na pancerzach rozłożyli swoje brody, tak białe jak śniegi na lodach. Ci będą dobrze bili mieczem i kopią. Będziemy mieli bitwę twardą i zawziętą; nigdy nie widziano podobnej”.
239.
Gdy Karol Wielki ujrzał armię emira w pełnej jej okazałości zawołał z całych sił: „Baronowie francuscy, dobrzy z was wasale! Wytrzymaliście tyle szczerych bitew. Widzicie pogan - okrutnicy są i tchórze. Cała ich wiara nie zda się im za szeląga. Liczne jest ich plemię, ale co to jest dla was, panowie? Kto nie chce w tej chwili pójść ze mną, niech sobie idzie!”. Rycerze odpowiedzieli mu zgodnie: „Dzielnego mamy króla! Jedź, wielki rycerzu, żaden z nas ci nie chybi!”.
240.
Dzień był bardzo słoneczny. Gdy przednie szeregi wojsk francuskich i pogańskich zderzyły się ze sobą rozpoczęła się bitwa.
241.
Hrabia Rabel, który był śmiałym rycerzem, walczącym u boku Karola Wielkiego z ogromnym impetem wbił pozłocistą włócznię w ciało króla perskiego – Torleja, który w ten sposób stał się pierwszą ofiarą śmiertelną bitwy.
242.
Gwinemant położył trupem lutyckiego króla – Depamorta. Wydarzenie to wprowadziło w euforię francuskich baronów.
243.
Malpramis, syn emira, rzucił się w tłum walczących Francuzów na swoim pięknym białym koniu. Ku uciesze swojego ojca młodzieniec zadawał śmiertelne ciosy na prawo i lewo. Gdy wokół niego znalazło się niebezpiecznie wielu baronów francuskich, emir rozkazał swoim poganom wsparcie Malpramisa swoimi włóczniami.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24
Szybki test:
Na znak przekazania Rolandowi tylnej straży cesarz Karol ofiarował mu:a) laskę
b) miecz
c) hełm
d) łuk
Rozwiązanie
Dziedzictwo króla Karola to:
a) Karelia
b) Bretonia
c) Gaskonia
d) Bretania
Rozwiązanie
Emira Baliganta nazywano:
a) Najmężniejszym
b) Szacownym
c) Szanowanym
d) Szanownym
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:

kontakt | polityka cookies