Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Pieśń o Rolandzie

„Pieśń o Rolandzie” – streszczenie

Autor: Karolina Marl�ga

259.
Pojedynek pomierzy emirem a cesarzem był niezwykle zacięty i obfitował w iskry sypiące się z ich ocierających się o siebie mieczy oraz elementów zbroi. Walka była wspaniała, bardzo szybko stało się jasne, że przegra ten, kto pierwszy popełni błąd.

260.
Emir zwrócił się do cesarza: „Karolu, wejdź w samego siebie; zgódź się okazać mi, że żałujesz! W istocie, zabiłeś mi syna i bardzo niesłusznie żądasz mego kraju. Zostań moim wasalem... Pójdź ze mną aż na wschód jako mój sługa”. Pan Franków nie mógł przyjąć tej propozycji: „To byłaby, wierę, wielka nikczemność. Poganinowi nie lżą mi użyczyć pokoju ani miłości. Przyjm prawo, jakie Bóg nam objawił, prawo chrześcijańskie, wnet będę cię miłował; potem służ mu i uwierz w Króla wszechpotężnego”.

261.
Emir potężnym ciosem rozłupał na pół hełm Karola Wielkiego, lekko raniąc cesarza w głowę. Jednak z pomocą Boga, Francuz nie przewrócił się.

262.
Głos archanioła Gabriela przywrócił Karolowi Wielkiemu siły do walki. Cesarz walił emira mieczem z całych sił. Ostatni cios „Kruszy mu hełm, na którym błyszczą drogie kamienie, otwiera mu czaszkę rozlewając mózg, rozcina mu głowę aż po białą brodę i bez żadnego ratunku kładzie go trupem”. Karol Wielki zakrzyknął po raz kolejny „Montjoie!”, usłyszawszy to stawił się u jego boku diuk Naim. Poganie, widząc śmierć swojego wodza zaczęli uciekać. Wielka bitwa zakończyła się zwycięstwem Francuzów.

263.
Karol Wielki wraz ze swoimi rycerzami gonił uciekających arabów. Cesarz krzyczał do baronów: „Panowie, pomścijcie wasze żałoby, czyńcie waszą wolę i niechaj serca wasze rozjaśnią się, widziałem bowiem dziś rano, że oczy wasze płakały”. Francuzi nie potrzebowali takiej motywacji, nawet bez niej walczyli i gonili pogan z całych sił.

264.
Był wielki skwar, a kurz unosił się w górę. Poganie uciekali, a Francuzi podążali za nimi aż do Saragossy. Na szczyt tamtejszej wieży weszła królowa Bramimonda oraz jej „kleryki i kanoniki fałszywej wiary, których nigdy Bóg nie kochał; nie mają ani święceń, ani tonsury”. Gdy królowa dojrzała rozbite wojska emira doniosła o tym Marsylowi. Król stracił wszelką nadzieję i „Oddał duszę czartu”.

„Pieśń o Rolandzie” – streszczenie

Szybki test:

Zobacz inne artykuły: