Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Pieśń o Rolandzie
116.
Saracen Klimboryn z Saragossy, który: „(…)przyjąwszy przysięgę hrabiego Ganelona, z przyjaźni ucałował go w usta i dał mu swój hełm i swój karbunkuł”, ruszył na Gaskończyka Engeliera, zabijając go po chwili przebiciem włócznią na wylot.
117.
Hrabia Roland, widząc to, zawołał do Oliwiera, że przed chwilą zginął najmężniejszy rycerz, a ten odparł: „Niechaj Bóg da mi go pomścić!”. Po chwili zabił swoją Hauteclaire Klimboryna, potem diuka Alfaina i Ezkababę.
118.
Poganin Waldabron (pasował kiedyś króla Marsyla na rycerza) dosiadł konia, natarł na Samsona - potężnego diuka francuskiego, zabijając go.
119.
Roland, widząc śmierć Samsona, wpadł w złość. Ogarnięty ogromną siłą, popędził w kierunku Waldabrona. Po chwili poganin leżał martwy.
120.
Malkinat - Afrykanin przybyły z Afryki, syn króla Malkuda, siedząc na swym koniu, ruszył na hrabiego Anzeisa, zabijając go.
121.
Arcybiskup Turpin zabił Malkinata.
122.
Poganin Grandwin - syn Kapuela, króla Kapadocji, pokonał Geryna, Geriera oraz jego towarzysza Beranżera, Wita z Antonin, diuka Astorga.
123.
Roland bardzo cierpiał, widząc klęskę Franków. W końcu wyzwał poganina Grandwina na pojedynek.
124.
Grandwin był dzielny i waleczny, krzepki i śmiały w boju. Został wyzwany przez nieznajomego Rolanda do walki. Słyszał o męstwie swego przeciwnika: „Nigdy go nie widział; poznaje go wszelako po hardej twarzy, po pięknym ciele, po spojrzeniu i postawie”. Choć zląkł się i chciał uciec, nie zdążył. Umarł z ręki Rolanda.
125.
Bitwa była cudowna i zaciekła. Krew przelewała się po zielonej trawie. Saraceni wzywali króla Marsyla na pomoc.
126.
Francuzi dzielnie walczyli. Wkoło widać było cierpienie, ciała ludzi nieżywych, rannych, okrwawionych. Saraceni wycofali się z pola bitwy, a Frankowie pilnie gonili za nimi.
127.
Arcybiskup nadal walczył. Frankowie przyszli mu z pomocą. Walka ponownie rozgorzała na rozkaz Rolanda. Choć chrześcijanie odparli cztery ataki Saracenów, przy piątym nie mieli już siły. Francuscy rycerze zginęli, ocalało jedynie sześćdziesięciu.
128. „Pieśń o Rolandzie” – streszczenie
116.
Saracen Klimboryn z Saragossy, który: „(…)przyjąwszy przysięgę hrabiego Ganelona, z przyjaźni ucałował go w usta i dał mu swój hełm i swój karbunkuł”, ruszył na Gaskończyka Engeliera, zabijając go po chwili przebiciem włócznią na wylot.
117.
Hrabia Roland, widząc to, zawołał do Oliwiera, że przed chwilą zginął najmężniejszy rycerz, a ten odparł: „Niechaj Bóg da mi go pomścić!”. Po chwili zabił swoją Hauteclaire Klimboryna, potem diuka Alfaina i Ezkababę.
118.
Poganin Waldabron (pasował kiedyś króla Marsyla na rycerza) dosiadł konia, natarł na Samsona - potężnego diuka francuskiego, zabijając go.
119.
Roland, widząc śmierć Samsona, wpadł w złość. Ogarnięty ogromną siłą, popędził w kierunku Waldabrona. Po chwili poganin leżał martwy.
120.
Malkinat - Afrykanin przybyły z Afryki, syn króla Malkuda, siedząc na swym koniu, ruszył na hrabiego Anzeisa, zabijając go.
121.
Arcybiskup Turpin zabił Malkinata.
122.
Poganin Grandwin - syn Kapuela, króla Kapadocji, pokonał Geryna, Geriera oraz jego towarzysza Beranżera, Wita z Antonin, diuka Astorga.
123.
Roland bardzo cierpiał, widząc klęskę Franków. W końcu wyzwał poganina Grandwina na pojedynek.
124.
Grandwin był dzielny i waleczny, krzepki i śmiały w boju. Został wyzwany przez nieznajomego Rolanda do walki. Słyszał o męstwie swego przeciwnika: „Nigdy go nie widział; poznaje go wszelako po hardej twarzy, po pięknym ciele, po spojrzeniu i postawie”. Choć zląkł się i chciał uciec, nie zdążył. Umarł z ręki Rolanda.
125.
Bitwa była cudowna i zaciekła. Krew przelewała się po zielonej trawie. Saraceni wzywali króla Marsyla na pomoc.
126.
Francuzi dzielnie walczyli. Wkoło widać było cierpienie, ciała ludzi nieżywych, rannych, okrwawionych. Saraceni wycofali się z pola bitwy, a Frankowie pilnie gonili za nimi.
127.
Arcybiskup nadal walczył. Frankowie przyszli mu z pomocą. Walka ponownie rozgorzała na rozkaz Rolanda. Choć chrześcijanie odparli cztery ataki Saracenów, przy piątym nie mieli już siły. Francuscy rycerze zginęli, ocalało jedynie sześćdziesięciu.
Hrabia Roland, widząc pole bitwy zasłane ciałami Franków, żalił się Oliwierowi. Nie wiedział, co dalej czynić. Przyjaciel powiedział mu: „Nie wiem. Mogliby o tym mówić ku naszej hańbie, wolę raczej umrzeć!".
129.
Roland powiedział Oliwierowi, że zatrąbi w róg, a Karol usłyszy i przybędzie z odsieczą. Wówczas towarzysz odparł, że „To byłby dla wszystkich twoich krewnych wielki wstyd i hańba i ten despekt ciążyłby na nich całe życie”. Wypomniał mu: „Kiedy cię prosiłem, abyś to zrobił, nie chciałeś. Zróbże teraz; nie zrobisz tego z mojej rady”.
130.
Roland chciał wezwać na pomoc Karola, lecz Oliwier mu odradzał mówiąc, że byłby to czyn niegodny rycerza. Mógł wcześniej wezwać cesarza, ocalając w ten sposób tysiące towarzyszy. Bohater miał żal do Rolanda, że wcześniej nie posłuchał jego rady. Na koniec rzekł: „Na tę moją brodę, jeśli ujrzę jeszcze Odę, moją słodką siostrę, nie będziesz nigdy spał w jej ramionach!".
131.
Roland był zdziwiony gniewem przyjaciela, skierowanym w jego kierunku. Towarzysz wykrzyczał mu: „(…) to twoja wina, bo dzielność roztropna a szaleństwo to są dwie różne rzeczy, a miara warta jest więcej niż zarozumienie. Jeśli nasi Francuzi pomarli, to przez twoją płochość! Nigdy już nie będziemy służyli Karolowi. Gdybyś był mnie usłuchał, nasz pan byłby powrócił; bylibyśmy tę bitwę wygrali; króla Marsyla bylibyśmy ubili lub wzięli żywcem”.
132.
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24
Szybki test:
Dziedzictwo króla Karola to:a) Bretonia
b) Bretania
c) Karelia
d) Gaskonia
Rozwiązanie
Rycerze – Roland, Gotier i arcybiskup Turpin - walczyli we trójkę przeciw:
a) dwudziestu tysiącom Saracenów
b) sześćdziesięciu tysiącom Saracenów
c) dziesięciu tysiącom Saracenów
d) czterdziestu tysiącom Saracenów
Rozwiązanie
Na znak przekazania Rolandowi tylnej straży cesarz Karol ofiarował mu:
a) łuk
b) hełm
c) laskę
d) miecz
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies